Μιλάς!

Όπως σου έλεγα , 4 μήνες είναι πολλοί! Και μέσα σε αυτή τη περίοδο εσύ έχεις γίνει το κάτι άλλο!
Απο πού ν'αρχίσω και πού να τελειώσω! Η ταχύτητα με την οποία αλλάζεις μέρα με τη μέρα είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Τί να σου πώ τώρα...Ο τρόπος που μιλάς; Ο τρόπος που ζητάς; Έχεις αναπτύξει την δική σου προσωπικότητα πλέον και ομολογώ ότι προσπαθώ να σε προλάβω! Έχω δώσει ήδη εντολή στη μαμά σου να κάτσει και να γράψει αναλυτικά όοοοοολες τις φοβερές και τρομερές λεξούλες που λες (με τον δικό σου μοναδικό-είναι η αλήθεια-τρόπο)! Γιατί πρέπει να τις γράψουμε και πρέπει με τη σειρά μου να στις μεταφέρω εδώ, στο δικό σου ημερολόγιο! Θα καθήσουμε μια ημέρα με τη μαμά σου να τις γράψουμε όλες!
Πλέον μιλάς καθαρά, μετράς κανονικά, ξεχωρίζεις χρώματα, νούμερα, σχέδια, έχεις μάθει να πηδάς (και σε έχω σε βίντεο, να το δείς και να λιώσεις στα γέλια!) Θυμώνεις και το δείχνεις, όταν βαριέσαι μας το λές (ή απλά ξαπλώνεις στο πάτωμα και λές "βαλιεμαι), όταν κάτι δεν σου αρέσει μας το δείχνεις με τον τρόπο σου.
Εκτός βέβαια απ'όλα αυτά τα ωραία και χαριτωμένα, κι επειδή όπως προείπα έχεις αρχίσει πλέον να διαμορφώνεις τη προσωπικότητά σου, υπάρχουν και οι δύσκολες στιγμές. Για να σου αλλάξουμε τη πάνα γίνεται ολόκληρη μάχη, για να σε ντύσουμε χρειαζόμαστε πάνω-κάτω ένα μισάωρο (στη καλύτερη περίπτωση). Άλλες φορές θέλεις μόνο τη μαμά σου, άλλες φορές θέλεις μόνο εμένα. Τα Σαββατοκύριακα είσαι κολλημένος επάνω μου και σε καταλαβαίνω. Είμαι αναγκασμένος να δουλεύω αρκετές ώρες στο σπίτι και δεν σου δίνω όλα όσα θα ήθελες. Δείχνεις να το καταλαβαίνεις πλέον αλλά δεν σου κρύβω ότι νοιώθω τεράστιες ενοχές. Όχι μόνο γιατί θέλω σαν τρελός να είμαι μαζί σου και να τα παρατήσω ΟΛΑ για χάρη σου, αλλά και γιατί βλέπω πόσο κουράζεται η μαμά σου. Καλός και χρυσός είσαι, αλλά κακά τα ψέματα bebakimou, ώρες ώρες τη βγάζεις νοκ-αουτ!
Με τη μαμά σου προσπαθούμε πολύ να ήμαστε όσο το δυνατόν πιο σωστοί και να δείχνουμε όση μεγαλύτερη κατανόηση μπορούμε. Δεν σου φωνάζουμε (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αλλά άνθρωποι ήμαστε κι εμείς!), δεν σου λέμε ποτέ ότι θα σε κάνουμε "ντα ντα", προσπαθούμε να μη σε κακομάθουμε. Και είναι τόσο δύσκολα και τόσο κουραστικά όλα αυτά αλλά συνάμα τόσο μα τόσο σημαντικά για το τί άνθρωπος θα γίνεις μεγαλώνοντας. Και το δυσκολότερο όλων ξέρεις ποιό είναι; Ότι πρέπει να σε "προφυλάξουμε" από όλες τις επιρροές του γύρω περιβάλλοντος, απο ανθρώπους που νομίζουν ότι σε ξέρουν καλύτερα απο εμάς, απο ανθρώπους που θεωρούν υπερβολική την κάθετη και αδιαπραγμάτευτη στάση μας όσον αφορά τις σοκολάτες, τα γλυκά, τα πατατάκια γιατί "όλα τα παιδιά τρώνε", απο ανθρώπους που θεωρούν ότι με το να σου βάλουμε τις φωνές θα σε συνετίσουμε (το ότι βέβαια αυτοί λειτουργούν με αυτό το τρόπο αλλά τα παιδιά τους αδιαφορούν, προφανώς το προσπερνούν), απο ανθρώπους που λένε "μια ξυλιά στο ποπό δεν κάνει κακό πού και πού" και διάφορα άλλα τέτοια, με τα οποία εγώ και η μαμά σου ήμαστε 100% αντίθετοι.
Και νομίζω ότι κάτι έχουμε καταφέρει με αυτή τη στάση μας εως τώρα. Είσαι γενικά ένα πολύ ήσυχο παιδί, δεν τρέχουμε πίσω σου, δεν γκρεμίζεις τα πάντα στο πέρασμά σου, τρώς όλα τα φαγητά που σου μαγειρεύει η μαμά, δεν απομακρύνεσαι απο εμας, δεν κάνεις "υστερίες", είσαι υπάκουο και ευγενικό παιδάκι και θέλω να πιστεύω ότι η στάση μας απέναντί σου έχει παίξει το ρόλο της. Οψόμεθα bebakimou! Εδώ ήμαστε κι εδώ θα είσαι!
Απο εδώ, θα μαθαίνεις όλα όσα κάνεις και δεν κάνεις. Εύχομαι τη μέρα που θα αρχίσεις να διαβάζεις αυτό το blog να μπορώ να είμαι δίπλα σου και να το διαβάζουμε παρέα.
Και θα δούμε ποιός τελικά είχε δίκιο. Εγώ και η μαμά ή οι "άλλοι";;;

Ακολουθεί η αγαπημένη μου (ως τώρα) φωτογραφία μας. 
Είσαι 20 μηνών κι εγώ άφηνα γενειάδα :P