10 Ιουλ 2013

Μπαμπάς μόνος στο σπίτι.

Που λές bebakimou, όπως βλέπεις και απο την ημερομηνία, είναι κατακαλόκαιρο. Που σημαίνει μπάνια, θάλασσα, ήλιος, διακοπές! Η γιαγιά και ο παππούς έχουν ένα εξοχικό στη Μηχανιώνα, όπου μπορούσαμε να το έχουμε σαν ορμητήριο για όπου θέλουμε να πάμε ή ακόμα και να μείνουμε εκεί και να πηγαίνουμε για μπάνιο σε κοντινές παραλίες. Έτσι λοιπόν, πριν 15αρια μέρες, φορτώσαμε το αυτοκίνητο και πήγαμε οικογενειακώς να μείνουμε εκεί 3 μερούλες, να κάνεις τις βουτιές σου, να παίξεις με τα κουβαδάκια σου στην άμμο, να καταλάβεις καλοκαίρι βρε παιδί! Πέρασαν οι 3 μέρες και γυρνώντας στο σπίτι, ήρθε στον μπαμπά σου Η ιδέα! Αφού εγώ δουλεύω σαν το σκυλί το μαύρο και εσύ είσαι όλη μέρα με τη μαμά, (το πρωί λόγω ήλιου κλεισμένοι στο σπίτι και το απόγευμα καμιά βόλτα απο το κοντινό πάρκο) και αφού την επόμενη εβδομάδα η γιαγιά σου και ο παππούς σου θα πήγαιναν για κανα μήνα να μείνουν εκεί, γιατί να μην πάτε κι εσύ με τη μαμά;; Να πηγαίνετε για μπανάκι στη θάλασσα, να δεί η μαμά σου και τις φίλες της (αφού εκεί περνούσε τα καλοκαίρια της όταν ήταν παιδί), να μπορέσει να βγεί κανα βράδυ έξω, γενικά να φύγετε απο το σπίτι και να κάνετε mini διακοπές. Η μαμά συμφώνησε, η γιαγιά και ο παππούς φυσικά και δεν έφεραν καμιά αντίρρηση και έτσι, μαζέψαμε τα μπογαλάκια σας, τα παιχνιδάκια σου, το ποδηλατάκι σου, το γιογιό σου (γιατί ήμαστε και σε φάση εκπαίδευσης τουαλέτας), γεμίσαμε το αυτοκίνητο, μπήκαμε κι εμείς μέσα και ξεκινήσαμε μια Παρασκευή να πάμε στο εξοχικό. Ήρθε όμως η Κυριακή κι ο μπαμπάς έπρεπε να γυρίσει πίσω γιατί δούλευε. Ομολογώ ότι απο τη μια δεν ήθελα να φύγω  κι απο την άλλη σκεφτόμουν ότι αυτή η μια εβδομάδα μόνος στο σπίτι, θα μου έκανε καλό. Θα μπορούσα να δουλέψω απερίσπαστος και να μην νοιώθω ενοχές που σε άφηνα μονίμως με τη μαμά (να σου πώ βέβαια, ότι αυτό γινόταν μόνο τις καθημερινές γιατί τα Σαββατοκύριακα, τα παρατούσα όλα και ήμουν όλος δικός σου. Κι αυτό ήταν αδιαπραγμάτευτο!) Θα έβλεπα το σαλόνι επιτέλους συμμαζεμένο, δεν θα πατούσα ξυπόλητος πάνω σε αυτοκινητάκια, πλειμομπίλ πεταμένα στο πάτωμα, θα καθόμουν στο μπαλκόνι να απολαύσω μια παγωμένη μπύρα δίχως να με κάνεις μούσκεμα με το νεροπίστολο σου, θα έκανα μπάνιο όποια ώρα ήθελα, θα έτρωγα μπισκοτάκια με το καφεδάκι μου δίχως να κρύβομαι απο εσένα (απαγορεύονται τα γλυκά- ακόμα!) Τέτοια σκεφτόμουν ο κακομοίρης. Έτσι, φτάνοντας στο σπίτι, αισθανόμουν λίγο περίεργα. Μια περίεργη χαρά, που έστω και για λίγες μέρες θα είμαι ΜΟΝΟΣ στο σπίτι (όταν μεγαλώσεις και θα περιμένεις πως και πώς να φύγουμε για να μείνεις μόνος σου, θα με καταλάβεις) και απο την άλλη ένα μικρό τσίμπημα στη καρδιά που σας άφησα πίσω, αν και ήξερα ότι θα περνούσατε όμορφα, έστω και χωρίς εμένα. Και πέρασαν οι πρώτες 3-4 ώρες μοναξιάς και άρχισε κάτι να με ενοχλεί. Και να το πρώτο μήνυμα στο κινητό της μαμάς "τί κάνετε; Με ψάχνει ο μικρός;". Και δώστου κι άλλο μήνυμα, κι ακόμη ένα, κι ακόμη ένα... Κι ήρθε και βράδιασε bebakimou. Και έπρεπε να ανέβω στη κρεβατοκάμαρα να κοιμηθώ. Ξάπλωσα, γύρισα πλευρό, ξαναγύρισα πλευρό, σηκώθηκα να πιώ νερό και η ώρα περνούσε κι εμένα ύπνος δεν με έπιανε. Μα τί διάολο. σκεφτόμουν, κοιμήσου επιτέλους!
Αμ δε! Και τότε συνειδητοποίησα αυτό που μου συμβαίνει. Δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί λείπετε ΕΣΕΙΣ απο το σπίτι. Το "όνειρο" της "εργένικης εβδομάδας" έγινε εφιάλτης και αϋπνίες! Ήξερα τί έπρεπε να κάνω. Σηκώθηκα, πήγα στο δωμάτιό σου και βρήκα ένα απο τα μικρούτσικα φανελάκια που φοράς στο ύπνο. Το έβαλα στη μύτη μου και πήρα βαθιά ανάσα. Μύριζε εσύ. Κι άλλη βαθιά ανάσα. Ναι, δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί ΜΟΥ ΛΕΙΠΑΤΕ. Μου λείπατε αφάνταστα πολύ. Αποφάσισα να πάρω μαζί μου στο κρεβάτι το φανελάκι σου, όπως εσύ κοιμάσαι αγκαλιά με το νάνι σου που μυρίζει μανούλα και σε ηρεμεί. Έτσι κι εγώ, το φανελάκι σου μύριζε εσύ, ήσουν εσύ δίπλα μου. Κοιμήθηκα με ένα κομμάτι ύφασμα στα χέρια κι όμως αισθανόμουν τόσο όμορφα. Ένιωθα ότι ήσουν εδώ, μαζί μου, ανάμεσα σε μένα και στη μαμά. Το πρωί που ξύπνησα ήμουν προβληματισμένος. Αν έτσι δύσκολα πέρασε το πρώτο βράδυ, τί θα κάνω όλα τα υπόλοιπα που θα είμαι μόνος;;;; Υπομονή και μόνο υπομονή μάλλον! Κι έτσι ακριβώς γίνεται. Σήμερα που σου γράφω, είναι το 4ο βράδυ που είμαι μόνος. Πλέον μετράω το βράδια μέχρι να ανταμώσουμε ξανά. Είχα στο μυαλό μου να έρθω να σας βρώ το Σάββατο αλλά όχι! Παρασκευή, μόλις φύγω απο τη δουλειά, θα έχω ήδη φορτωμένη τη βαλίτσα στο αυτοκίνητο και βούρ! Αρκετά με την "εργένικη" εβδομάδα μου, αρκετά με το "συμμαζεμένο σαλόνι, αρκετές μπύρες ήπια μόνος σαν το κούκο στο μπαλκόνι. Μου λείπει η ακαταστασία σου, μου λείπει να πατάω ξυπόλητος πάνω σε αυτοκινητάκια, πλειμομπίλ και ότι άλλο έχεις πετάξει στο σαλόνι, μου λείπει να με κάνεις μούσκεμα με το νεροπίστολο σου και να γελάς με τη καρδιά σου, δεν θέλω να ξαναφάω μπισκοτάκι με τον καφέ μου! Θέλω να μπώ στο αυτοκίνητο και να έρθω κοντά σας, θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να με πείς "μπαμπακούλη μου", θέλω να δώ τη μαμά σου (πόσο μου έλειψε η μαμά σου....).
Πόσο χαζός ήμουν που πίστευα ότι μου χρειαζόταν μια εβδομάδα μόνος μου.
Το μόνο που χρειάζομαι σε αυτή τη ζωή είστε εσείς οι δυο. Εσύ και η μαμά σου.
Και τελικά ναι, ίσως όντως να μου χρειαζόταν μια "εργένικη εβδομάδα" για να καταλάβω  το αυτονόητο.

23 Μαΐ 2013

Μιλάς!

Όπως σου έλεγα , 4 μήνες είναι πολλοί! Και μέσα σε αυτή τη περίοδο εσύ έχεις γίνει το κάτι άλλο!
Απο πού ν'αρχίσω και πού να τελειώσω! Η ταχύτητα με την οποία αλλάζεις μέρα με τη μέρα είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Τί να σου πώ τώρα...Ο τρόπος που μιλάς; Ο τρόπος που ζητάς; Έχεις αναπτύξει την δική σου προσωπικότητα πλέον και ομολογώ ότι προσπαθώ να σε προλάβω! Έχω δώσει ήδη εντολή στη μαμά σου να κάτσει και να γράψει αναλυτικά όοοοοολες τις φοβερές και τρομερές λεξούλες που λες (με τον δικό σου μοναδικό-είναι η αλήθεια-τρόπο)! Γιατί πρέπει να τις γράψουμε και πρέπει με τη σειρά μου να στις μεταφέρω εδώ, στο δικό σου ημερολόγιο! Θα καθήσουμε μια ημέρα με τη μαμά σου να τις γράψουμε όλες!
Πλέον μιλάς καθαρά, μετράς κανονικά, ξεχωρίζεις χρώματα, νούμερα, σχέδια, έχεις μάθει να πηδάς (και σε έχω σε βίντεο, να το δείς και να λιώσεις στα γέλια!) Θυμώνεις και το δείχνεις, όταν βαριέσαι μας το λές (ή απλά ξαπλώνεις στο πάτωμα και λές "βαλιεμαι), όταν κάτι δεν σου αρέσει μας το δείχνεις με τον τρόπο σου.
Εκτός βέβαια απ'όλα αυτά τα ωραία και χαριτωμένα, κι επειδή όπως προείπα έχεις αρχίσει πλέον να διαμορφώνεις τη προσωπικότητά σου, υπάρχουν και οι δύσκολες στιγμές. Για να σου αλλάξουμε τη πάνα γίνεται ολόκληρη μάχη, για να σε ντύσουμε χρειαζόμαστε πάνω-κάτω ένα μισάωρο (στη καλύτερη περίπτωση). Άλλες φορές θέλεις μόνο τη μαμά σου, άλλες φορές θέλεις μόνο εμένα. Τα Σαββατοκύριακα είσαι κολλημένος επάνω μου και σε καταλαβαίνω. Είμαι αναγκασμένος να δουλεύω αρκετές ώρες στο σπίτι και δεν σου δίνω όλα όσα θα ήθελες. Δείχνεις να το καταλαβαίνεις πλέον αλλά δεν σου κρύβω ότι νοιώθω τεράστιες ενοχές. Όχι μόνο γιατί θέλω σαν τρελός να είμαι μαζί σου και να τα παρατήσω ΟΛΑ για χάρη σου, αλλά και γιατί βλέπω πόσο κουράζεται η μαμά σου. Καλός και χρυσός είσαι, αλλά κακά τα ψέματα bebakimou, ώρες ώρες τη βγάζεις νοκ-αουτ!
Με τη μαμά σου προσπαθούμε πολύ να ήμαστε όσο το δυνατόν πιο σωστοί και να δείχνουμε όση μεγαλύτερη κατανόηση μπορούμε. Δεν σου φωνάζουμε (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αλλά άνθρωποι ήμαστε κι εμείς!), δεν σου λέμε ποτέ ότι θα σε κάνουμε "ντα ντα", προσπαθούμε να μη σε κακομάθουμε. Και είναι τόσο δύσκολα και τόσο κουραστικά όλα αυτά αλλά συνάμα τόσο μα τόσο σημαντικά για το τί άνθρωπος θα γίνεις μεγαλώνοντας. Και το δυσκολότερο όλων ξέρεις ποιό είναι; Ότι πρέπει να σε "προφυλάξουμε" από όλες τις επιρροές του γύρω περιβάλλοντος, απο ανθρώπους που νομίζουν ότι σε ξέρουν καλύτερα απο εμάς, απο ανθρώπους που θεωρούν υπερβολική την κάθετη και αδιαπραγμάτευτη στάση μας όσον αφορά τις σοκολάτες, τα γλυκά, τα πατατάκια γιατί "όλα τα παιδιά τρώνε", απο ανθρώπους που θεωρούν ότι με το να σου βάλουμε τις φωνές θα σε συνετίσουμε (το ότι βέβαια αυτοί λειτουργούν με αυτό το τρόπο αλλά τα παιδιά τους αδιαφορούν, προφανώς το προσπερνούν), απο ανθρώπους που λένε "μια ξυλιά στο ποπό δεν κάνει κακό πού και πού" και διάφορα άλλα τέτοια, με τα οποία εγώ και η μαμά σου ήμαστε 100% αντίθετοι.
Και νομίζω ότι κάτι έχουμε καταφέρει με αυτή τη στάση μας εως τώρα. Είσαι γενικά ένα πολύ ήσυχο παιδί, δεν τρέχουμε πίσω σου, δεν γκρεμίζεις τα πάντα στο πέρασμά σου, τρώς όλα τα φαγητά που σου μαγειρεύει η μαμά, δεν απομακρύνεσαι απο εμας, δεν κάνεις "υστερίες", είσαι υπάκουο και ευγενικό παιδάκι και θέλω να πιστεύω ότι η στάση μας απέναντί σου έχει παίξει το ρόλο της. Οψόμεθα bebakimou! Εδώ ήμαστε κι εδώ θα είσαι!
Απο εδώ, θα μαθαίνεις όλα όσα κάνεις και δεν κάνεις. Εύχομαι τη μέρα που θα αρχίσεις να διαβάζεις αυτό το blog να μπορώ να είμαι δίπλα σου και να το διαβάζουμε παρέα.
Και θα δούμε ποιός τελικά είχε δίκιο. Εγώ και η μαμά ή οι "άλλοι";;;

Ακολουθεί η αγαπημένη μου (ως τώρα) φωτογραφία μας. 
Είσαι 20 μηνών κι εγώ άφηνα γενειάδα :P








4 μήνες μετά....

Μικρέ μου, επέστρεψα! Όπως έχεις καταλάβει, ο μπαμπάς έπρεπε για λίγο καιρό να λείψει απο αυτό το ψηφιακό σου ημερολόγιο. Οι μήνες που πέρασαν ήταν δύσκολοι bebakimou. Προσπαθούσα να βρώ τον τρόπο να ισορροπήσω ανάμεσα στο πένθος μου και στις χαρές σου. Διάλεξα το δεύτερο για όσο ήμουν μπροστά σου και κράτησα το πρώτο για τις ώρες που έμενα μόνος μου, χαμένος στη θλίψη μου, στις σκέψεις μου και στα "γιατί" μου. Επέλεξα να μοιράζομαι τις μαύρες μου ώρες με τη μαμά σου και να ξεσπάω τα νεύρα μου στη δουλειά, στους συναδέλφους μου. Η αλήθεια είναι ότι έδειξαν όλοι μεγάλη υπομονή απέναντί μου και κάποια στιγμή θα πρέπει να τους ευχαριστήσω γι'αυτό. Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη ημέρα bebakimou.
Σήμερα για πρώτη φορά μπόρεσα να μιλήσω για αυτό που συνέβη στο παππού σου. Και συνειδητοποίησα ότι έφυγε ένα βάρος απο πάνω μου, σαν μια σκιά που μου καθόταν στο σβέρκο και δεν με άφηνε να σηκώσω το κεφάλι. Κατάλαβα ότι είναι πλέον καιρός να προχωρήσω μπροστά. Ο παππούς σου θα είναι πάντα στο μυαλό μου, πάντα θα μου λείπει σε ανύποπτες στιγμές στη ζωή μου, πάντα θα νομίζω ότι ακούω τον χαρακτηριστικό του τσιγαρόβηχα κάπου μέσα στο πλήθος, στην αγορά, στο εμπορικό, στο γήπεδο. Θα τον σκέφτομαι κάθε φορά που θα λέω κάποια αγαπημένη του έκφραση που ποτέ πριν δεν είχα καταλάβει  ότι την λέω κι εγώ! Κι αν ισχύει αυτό που λένε, ότι αυτοί που φεύγουν σε "βλέπουν" απο κάπου, νομίζω ότι αυτό θα ήθελε να κάνω. Και θα σκέφτομαι ότι με βλέπει. Σε έβλεπα μια μέρα να παίζεις και ασυναίσθητα σκεφτόμουν ότι τελικά η μεγαλύτερη επιτυχία ενός γονιού θα είναι να θέλουν τα παιδιά του να του μοιάσουν. Και ο παππούς σου το πέτυχε και με το παραπάνω αυτό. Και το ίδιο θέλω κι εγώ για εσένα. Θέλω όταν μεγαλώσεις να είσαι περήφανος για τον πατέρα σου. Μπορεί να μην κολυμπάμε στο χρήμα, μπορεί να μην ζούμε σε βίλες με πισίνες, μπορεί να μην οδηγάμε πολυτελή αυτοκίνητα, αλλά τελικά bebakimou, δεν μετράει τίποτα απ'όλα αυτά. Μετράει μόνο η ψυχούλα μας. Κι αν αυτή την κρατήσεις καθαρή, κάπου σε βγάζει τελικά. Κι εκείνη την ώρα που φεύγεις απο αυτή τη ζωή, το μόνο που αξίζει είναι τα "σ'αγαπώ"  που είπες. Και ξέρεις κάτι;
Χαίρομαι πολύ που ήμουν παρών εκείνη τη στιγμή που ο παππούς σου έφυγε, γιατί μπόρεσα να του σφίξω μια τελευταία φορά το χέρι και πρόλαβα να του πω με όλη μου τη ψυχή "Σ'ΑΓΑΠΑΩ". Και πρόλαβα να νοιώσω το σφίξιμο του στο χέρι μου, πρόλαβα να δω το τελευταίο δάκρυ του, πρόλαβα να νοιώσω στο μάγουλό μου την τελευταία του ανάσα.
Κι είναι αυτές οι στιγμές, που όσο σκληρές κι αν ακούγονται, κρύβουν μέσα τους μόνο αγάπη.
Κι αν μεγαλώνοντας bebakimou καταλάβεις οτι δεν σου είπα όσα σ'αγαπώ σου άξιζαν, να μπαίνεις να διαβάζεις αυτό το ημερολόγιο.
Και να θυμάσαι πάντα ότι ακόμη κι αν δεν στο έλεγα συχνά εγώ Σ'ΑΓΑΠΑΩ.