28 Σεπ 2011

Όρθιος!

Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου 2011, χτυπάει το τηλέφωνο μου, είμαι στη δουλειά.
Είναι η γυναίκα μου.
- "Πήρα να σου πώ τα κατορθώματα του γιού σου"
- "Τί έκανε;" 
- "Σηκώθηκε όρθιος στο κρεβατάκι του - μόνος του!"

Το bebabimou μπορεί και σηκώνεται όρθιο! Άκουσον άκουσον!
Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά μήπως περνάει πολύ γρήγορα ο χρόνος;
Σαν χθές ήταν τόσο δα ανθρωπάκι και σήμερα σηκώθηκε όρθιος!
Όποιος μου έλεγε 2-3 χρόνια πριν ότι θα χαιρόμουν τόσο πολύ για κάτι τέτοιο θα γελούσα.
Ότι θα ήμουν τόσο υπερήφανος που έβγαλε δοντάκι, που σηκώθηκε όρθιος μόνος του, 
για το ότι κάθεται σαν μικρό αντράκι και παίζει με τα παιχνιδάκια του,
για το ότι μπαίνω στο σπίτι και μου σκάει το πιο γλυκό χαμόγελο που έχω δεί ποτέ, 
για το ότι απλώνει τα χεράκια του να τον πάρω αγκαλιά.
Πράγματα τόσο μικρά και για κάποιους που δεν τα έχουν ζήσει, ίσως και ασήμαντα,
για μένα είναι ένα τεράστιο γεγονός. Μου δίνει χαρά, με κάνει να ξεχνάω τα πάντα 
που μου χαλάνε τη μέρα και μου δίνουν κουράγιο να συνεχίσω. Και είναι μόλις 6,5 μηνών. 
Δεν μπορώ να φανταστώ καν τι άλλο μου επιφυλάσσει,
το μόνο που ξέρω είναι ότι τα περιμένω όλα με αγωνία και λαχτάρα. 

27 Σεπ 2011

Μπαμπάς σημαίνει....

Μπαμπάς σημαίνει ασφάλεια, έγνοια, μπαμπάς είναι ένας στέρεος βράχος όπου μπορεί να ακουμπήσει η μαμά όταν λυγίζει απο την κούραση, μπαμπάς σημαίνει μια ζεστή αγκαλιά που μπορείς να κρυφτείς εκεί μέσα και κανείς να μη μπορεί να σε πειράξει, μπαμπάς σημαίνει να σκέφτεσαι πρώτα όλους τους υπόλοιπους και τελευταίο τον εαυτό σου. 
Μπαμπάς σημαίνει να γεμίζεις λουλούδια το μπαλκόνι γιατί θέλεις
τα μάτια του παιδιού σου να γεμίζουν χρώματα και η μυτούλα του όμορφες μυρωδιές...
Μπαμπάς σημαίνει να γράφεις αυτό το κείμενο κι ένας κόμπος να ανεβαίνει στο λαιμό σου, 
γιατί έχεις τόσα πολλά να γράψεις αλλά η συγκίνηση δεν σ'αφήνει να βάλεις το μυαλό σου σε τάξη. 

Introducing myself

Αυτό το blog το σκέφτομαι εδώ και μήνες.
Απο τη μέρα που έμαθα ότι θα γίνω μπαμπάς για την ακρίβεια.
Δεν είχα ιδέα βέβαια για το τί θέλω να γράφω και (ίσως) να μοιράζομαι. Στην αρχή σκεφτόμουν να έχει τη μορφή ημερολογίου, να καταγράφω όλα όσα γίνονται κατα τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Τις εξετάσεις που κάναμε, τη χαρά μας όταν βλέπαμε πώς μεγαλώνει, την πρώτη φορά που ακούσαμε τον χτύπο της καρδούλας του, το πόσο περίεργο και ταυτόχρονα μαγικό μας φαινόταν το πώς κουνούσε τα χεράκια και τα ποδαράκια του ένα πλασματάκι μερικών εκατοστών. Μετά για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο δεν μου φάνηκε και τόσο ενδιαφέρον αυτό. Και δώστου ξανά να σκέφτομαι τί να είναι και πώς να είναι. Και μετά το μυαλό μου κόλλησε και δεν μπορούσα να σκεφτώ έναν τίτλο για το blog. Σκέφτηκα πολλά ονόματα, τελικά κανένα δε μου άρεσε, κανένα δεν μου ταίριαζε. Το άφησα κι αυτό (έχω ένα θέμα με την αναβλητικότητα μου...)
Και οι μήνες περνούσαν, και μια μέρα, Τρίτη ήταν, 8 Μαρτίου 2011, έγινα μπαμπάς! Έτσι ξαφνικά! Μα πόσο ξαφνικά! Απο μια τυπική επίσκεψη στον γυναικολόγο καταλήξαμε στη κλινική για να γεννήσουμε! Μας τρόμαξε λίγο tobebakimou αλλά τελικά όλα πήγαν καλά.
Πότε είχαν περάσει οι 9 μήνες (8και κάτι ψιλά στη περίπτωση μας), δεν πήρα χαμπάρι. Και ξαφνικά το πλασματάκι που με κλωτσούσε, που έκανε αυτά τα απίστευτα εξογκώματα στη κοιλιά, που τιναζόταν τρομαγμένο όταν φιλούσα τη κοιλίτσα της μαμάς του, ήταν στα χέρια μου. Και ήταν τόσο όμορφος! Κοιτούσα τα χεράκια του, τα ποδαράκια του και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω καταρχήν πώς χωρούσε μέσα στη γυναίκα μου και κατα δεύτερον εαν όντως είναι αληθινό. Τόσο μικρό, τόσο αθώο, με κοιτούσε με τα ματάκια του, είμαι σίγουρος ότι με αναγνώριζε απο τη φωνή και απο το άγγιγμα. Και ήταν εδώ, στα χέρια μου...
Μέσα στην απόλυτη άγνοιά μου για το τί εστί να είσαι μπαμπάς (τουλάχιστον μπαμπάς του τύπου που εγώ θέλω να είμαι), σκέφτηκα ότι τώρα που γεννήθηκε θα είναι καλύτερο να ξεκινήσω το blog μου. Φυσικά χρόνος για τέτοια πράγματα δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Δεν έφυγε ποτέ απο το μυαλό μου βέβαια. Απλά το...ανέβαλα για λίγο (αυτό πάει στα περί αναβλητικότητας που έλεγα λίγο πιο πάνω; Ναι, εκεί)!
Και δώστου καινούργια τρεξίματα. Να βρείς καρότσι, να βρείς καρεκλάκι για το αυτοκίνητο, να αγοράσεις χίλια δυο πραγματάκια, ρουχαλάκια, μπιμπερό (αχρείαστα μας βγήκαν, αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, θα την πώ άλλη φορά), πιπίλες (επίσης αχρείαστες). Λεφτά απο δώ, λεφτά απο κεί, για πράγματα που στην ουσία θα τα χρησιμοποιήσεις 2-3 μήνες maximum και μετά άντε να βρείς χώρο να τα αποθηκεύσεις (γιατί δεν σου κάνει καρδιά να τα πετάξεις, αφού αποκτούν και συναισθηματική αξία πια).
Και μέσα σε όλα αυτά βάλε τους κολικούς, τα ξενύχτια, τη κούραση, αλλά πάνω απ'όλα την πλήρη άγνοια για το τί θέλει ένα μωρό όταν κλαίει και βάλε με το μυαλό σου. Πού να βρείς κουράγιο να blogάρεις; Και οι μήνες περνούσαν.
Και ήρθε ο Αύγουστος που είχαμε κανονίσει να τον βαφτίσουμε κιόλας!
Γιώργος ο κύριος, όπως τον παππού του. Μέχρι τότε, τον φωνάζαμε μπεμπάκι!
Και στο μυαλό μου πάντα ότι όλα αυτά ρε γαμώτο θα έπρεπε κάπου να τα καταγράφω, σκεφτόμουν πόσο ωραίο θα ήταν γι'αυτόν όταν μεγαλώσει, να μπορεί να διαβάσει και να μάθει απο πρώτο χέρι πώς ήταν ο μπαμπάς και η μαμά τότε, όταν αυτός ήταν μικρούλης. Τί αγωνίες είχαν, τί φόβους, τί σκέψεις, τί όνειρα.
Και ξαφνικά, μια μέρα, μου ήρθε ο τίτλος του blog! Ναι, θα λέγεται "to bebaki mou".
Για κάποιον λόγο, ξεκλείδωσε το μυαλό μου βρίσκοντας τον τίτλο.
Άλλωστε πάντα θα είναι το μπεμπάκι μας.
Και αυτές είναι οι ιστορίες του (και όχι μόνο), μέσα απο τα μάτια του μπαμπά του....