19 Ιαν 2012

Πρίν και τώρα

Πριν:

Ξυπνούσα το πρωϊ, ντυνόμουν και πήγαινα στο γραφείο. Ήξερα ότι με περιμένει πολύ δουλειά και απο το βράδυ προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη στο μυαλό μου αυτά που θα κάνω την επόμενη ημέρα.
Πού και πού κι αν χρειαζόταν, έκανα και καμιά υπερωρία ή έπαιρνα τη δουλειά στο σπίτι. Αν βαριόμουν να δουλέψω, έβλεπα καμιά ταινία μέχρι αργά το βράδυ. Δεν με ενδιέφερε τί ώρα θα κοιμηθώ. Ήξερα ότι θα κοιμηθώ την άλλη μέρα το μεσημεράκι. 1 ώρα; 2; 3; Και; Το πολύ πολύ να μου γκρίνιαζε λίγο η zagi μου γιατί βαριόταν να κάθεται μόνη ή γιατί ήθελε να πάμε καμιά βόλτα για κανα ποτάκι. Υπήρχαν μέρες που μπορεί και να περνούσα όλο το απόγευμα σερφάροντας και διαβάζοντας ή παίζοντας κανα χαζοπαίχνιδο. Κάτι για να περάσει ή ώρα. Τα σαββατοκύριακα πηγαίναμε τις βόλτες μας, τρώγαμε σε κανένα εστιατόριο ή αν μας περίσσευαν φεύγαμε όλο το Σ/Κ καμιά εκδρομούλα. Μετά το φαγητό απαραιτήτως καφέ είτε μόνοι είτε με φίλους. Δεν μας ένοιαζε το πού θα πάμε. Παραλία, Κρήνη, Περαία, δεν είχε καμιά σημασία. Ούτε η βενζίνη μας ένοιαζε ( τότε είχαμε λεφτά για τέτοια χαϊλίκια). Η τηλεόραση έπαιζε όλη μέρα άσχετα αν κανείς μας δεν τη παρακολουθούσε. Ήταν για "παρέα". Στον υπολογιστή μου δεν υπήρχαν φάκελοι "bebaki" με χιλιάδες φωτογραφίες. Στους σελιδοδείκτες μου δεν υπήρχαν sites με άρθρα όπως "Πώς να μάθουμε τα παιδιά μας να κοιμούνται", "Τα "κακά" του μωρού που θηλάζει αποκλειστικά", "123baby.me - Μετρήστε τις Συσπάσεις σας",  "Ιματισμός για το νεογέννητο", "Τοποθέτηση στο στήθος και πιάσιμο της θηλής", Πόσο ασφαλές είναι το ελεγχόμενο κλάμα;", "μπαμπάδες σε πανικό - Πώς αλλάζουμε πάνα;". 
Όταν πήγαινα στο σούπερ μάρκετ δεν περνούσα απο τον διάδρομο με τις πάνες. Φρούτα αγοράζαμε σπάνια στο σπίτι, πόσο μάλλον βιολογικής καλλιέργειας.  Όταν σχεδιάζαμε διακοπές δεν με ενδιέφερε αν το ξενοδοχείο ήταν baby-friendly, ούτε αν η πρόσβαση στη παραλία ήταν εύκολη για γονείς με καρότσι. Με ένοιαζε να έχει κανα καλό beach-bar κοντά για να ξημεροβραδιαζόμαστε εκεί με καφέδες και μπύρες κι αν είχε και λίγη φασαρία δεν έτρεχε και τίποτα "διακοπές ήμαστε".


Τώρα:  Ξυπνάω το πρωΐ, συνήθως γύρω στις 6.30, αφού έχω ξυπνήσει άλλες 2-3 φορές πιο πρίν γιατί ξύπνησε tobebakimou και ζητάει την αγκαλιά μου ή το στήθος της μαμάς του (κλίνω 99% στο δεύτερο). Ξέρω ότι με περιμένει πολύ δουλειά στο γραφείο αλλά δε με νοιάζει. Πρώτον γιατί απο τη νύστα μου η ώρα περνάει πιο γρήγορα και δεύτερον δεν έχω κουράγιο να αντιπαρατεθώ με κανέναν. Μάλλον δε με νοιάζει πλέον.  Όταν πέφτω για ύπνο δεν σκέφτομαι τη δουλειά που με περιμένει την άλλη μέρα, αλλά αν θα καταφέρω να κοιμηθώ σερί 4-5 ώρες πριν αρχίσουν τα εγερτήρια. Δεν παίρνω πια δουλειά για το σπίτι γιατί και να πάρω δεν προλαβαίνω να τη κάνω. Θέλω μόνο να περάσουν γρήγορα οι ώρες και να γυρίσω στο σπίτι, να παίξω με tobebakimou, να τον δώ να μπουσουλάει όοοολο το σπίτι, να μου σκάσει ένα χαμόγελο, να μπερδεύεται μέσα στα πόδια μου, να περνάει απο κάτω, να γελάει καρκαριστά όταν τον πετάω ψηλά και τον ξαναπιάνω, να του κάνουμε μπάνιο, να τον ντύσουμε με τα όμορφα πυζαμάκια του και να τον βάλουμε για ύπνο.
 Όταν έχει καμιά καλή ταινία, μονίμως την αφήνω στη μέση γιατί πρέπει να προλάβω να κοιμηθώ! Ούτε λόγος για μεσημεριανό ύπνο. Ο υπολογιστής στο σπίτι ανοίγει αφού πέσει tobebakimou για ύπνο. Τα σαββατοκύριακα πρέπει να βρώ χρόνο να κάνω όσα δεν προλαβαίνω όλη τη βδομάδα και φυσικά να βοηθήσω τη zagi μου που όοολη τη βδομάδα τρέχει πίσω του. Η τηλεόραση επίσης ανοίγει  αφού πέσει tobebakimou για ύπνο.  Τα bebakia απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά να βλέπουν τηλεόραση, σύμφωνα με τη μαμά! Οπότε ακολουθώ...
Στον υπολογιστή μου υπάρχουν δεκάδες φάκελοι "bebaki" με εκατοντάδες υποφακέλους υποφακέλων, με χιλιάδες φωτογραφίες και βίντεο. Στους σελιδοδείκτες μου υπάρχουν εκατοντάδες sites με άρθρα όπως "Πώς να μάθουμε τα παιδιά μας να κοιμούνται", "Τα "κακά" του μωρού που θηλάζει αποκλειστικά", "Ιματισμός για το νεογέννητο", "Τοποθέτηση στο στήθος και πιάσιμο της θηλής", Πόσο ασφαλές είναι το ελεγχόμενο κλάμα;", "μπαμπάδες σε πανικό - Πώς αλλάζουμε πάνα;", "Έναρξη στερεών τροφών", "Spoil Your Baby! Designer Baby Clothes", "«Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια», κλπ κλπ.
Όταν πάω στο σούπερ μάρκετ, περνάω πρώτα απο τον διάδρομο με τις πάνες μπας και πετύχω καμιά καλή προσφορά. Μετά πάω στο μανάβικο για μπανάνες, αχλάδια, μήλα, πορτοκάλια και ότι άλλο μπορεί να αλεστεί. Έξοδοι για καφέ; Ελάχιστοι, κι αυτοί εδώ γύρω, για πάσα περίπτωση. Φέτος που πήγαμε διακοπές, κλείσαμε όσο πιο κοντά μπορούσαμε, σε 3κλινο δωμάτιο, 20 μέτρα απο τη θάλασσα και πρίν αρχίζει να τσουρουφλάει ο ήλιος επιστρέφαμε στο δωμάτιο. Για βραδυνή έξοδο ούτε λόγος. Άραγμα στο μπαλκόνι, με κανένα μπουκάλι κρασί, οι δυό μας. Το 99% των συζητήσεων μας; Τί άλλο; Τobebakimou! Έκανε αυτό, έκανε εκείνο, να δούμε για 100η φορά τις φωτογραφίες και τα βίντεο της ημέρας και νωρίς νωρίς στο κρεβάτι πριν αρχίσουν τα εγερτήρια!

Κοίτα να δείς,
Μόλις παρατήρησα ότι έγραψα 22 γραμμές για το "πριν' και 33 για το "τώρα".
Τυχαίο; Δε νομίζω.