30 Δεκ 2011

2011 - Να φύγει και να μη ξανάρθει (;)

Σήμερα, 30 του Δεκέμβρη 2011, θα γράψω σε 1ο πρόσωπο. Και απευθύνομαι σε σένα μικρέ μου.
Κάποια μέρα θα διαβάσεις όλα αυτά που έγραφε ο μπαμπάς σου σε αυτό το blog. Άλλωστε γι'αυτό και το ξεκίνησα. Για σένα. Θα έχεις χιλιάδες φωτογραφίες να δεις, εκατοντάδες βίντεο και αμέτρητες ιστορίες που θα σου λέμε η μαμά κι εγώ.
 Ίσως και να μην ήμαστε μόνο οι 3 μας. Μπορεί δίπλα σου τώρα να κάθεται ο μικρός σου αδελφός ή η μικρή σου αδελφή. Ποιός ξέρει; Που λές, το 2011 ήταν μια ξεχωριστή χρονιά για όλους τους Έλληνες αλλά κυρίως για εμένα και τη μαμά σου. Σίγουρα θα έχεις ακούσει κάτι για την "οικονομική κρίση" που έζησε η Ελλάδα σε αυτά τα χρόνια. Ο κόσμος περνάει δύσκολα κι ελπίζω τώρα που διαβάζεις αυτά, τα πράγματα επιτέλους να έχουν μπεί στο σωστό δρόμο και να μεγαλώνεις σε μια χώρα όπως τη φαντάζεται ο μπαμπάς. Μια χώρα που θα σε σέβεται, που θα σου δίνει ευκαιρίες, που το ταλέντο σου (όποιο κι αν έχεις) θα αναγνωρίζεται δίχως να χρειάζεται "μέσον" και οι ικανότητές σου θα πληρώνονται όπως σου αξίζει. Φευ, με αυτές τις σκέψεις σίγουρα με μεγάλωσαν και οι παππούδες σου αλλά δυστυχώς τα όνειρά τους διαψεύστηκαν γιατί τα σκουλήκια είχαν μπει πολύ βαθιά στο σώμα αυτής της χώρας. Μακάρι οι προδότες αυτή τη στιγμή να σαπίζουν στη φυλακή κι εσύ να απολαμβάνεις αυτά για τα οποία εμείς παλέψαμε.
Έλεγα λοιπόν, ότι μπορεί να ήταν μια δύσκολη περίοδος αλλά το 2011 για μένα και τη μαμά σου ήταν μια χρονιά ορόσημο. Γιατί γεννήθηκες εσύ αγόρι μου. Ήταν μια Τρίτη, στις 8 του Μάρτη και είχαμε ραντεβού στον γυναικολόγο της μαμάς για κάποιες εξετάσεις. Εκεί λοιπόν, χωρίς προειδοποίηση, ο γιατρός μας είπε ότι πρέπει να πάμε γρήγορα στο μαιευτήριο γιατί η μαμά έπρεπε να γεννήσει. Βλέπεις, ήσουν πολύ ζωηρός απο τη κοιλιά ακόμα και κατάφερες να μπλεχτείς μέσα στον ομφάλιο λώρο σου!
Φύγαμε λοιπόν σαν τους τρελούς, φτάσαμε στο μαιευτήριο, η μαμά ετοιμαζόταν και εγώ χωρίς ακόμα να έχω συνειδητοποιήσει τί ακριβώς πρόκειται να συμβεί περίμενα χαλαρός στο σαλόνι. Ήρθαν και οι θείες σου, και η γιαγιάδες σου και περιμέναμε όλοι μαζί. Ώσπου λίγη ώρα αργότερα, μια μαία βγήκε και κρατούσε εσένα μικρέ μου. Θεέ μου, ήσουν το ομορφότερο πλάσμα που είχα δεί στη ζωή μου.
Τόσο μικρούλης, αλλά με κάτι μάτια που πετούσαν φλόγες. Εξέταζες γύρω γύρω το χώρο λές και ήθελες να δείς ποιός σε πήρε απο τη ζεστή κοιλίτσα της μαμάς για να τον κατσαδιάσεις!
Και μετά σε έβαλε στην αγκαλιά μου. Έχασα τη γη κάτω απο τα πόδια μου. Εσύ, που τους προηγούμενους μήνες με κλωτσούσες μέσα απο τη κοιλιά της μαμάς, τώρα ήσουν στα χέρια μου. Και γνωριστήκαμε. Σου είπα, "γειά σου μικρούλη, είμαι ο μπαμπάς σου" κι εσύ με κοιτούσες με τόσο έντονο βλέμμα, με τις αμυγδαλωτές ματάρες σου με τις μακριές γυριστές βλεφαρίδες σου (ευγενική χορηγία της μαμάς σου, όπως θα έχεις καταλάβει), όπως κοιτάς ακόμη και τώρα. Μέχρι να σε πάμε στο δωμάτιο σου, μου φάνηκε ότι πέρασαν ώρες. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου απο πάνω σου.  Οι πρώτες κουβέντες της μαμάς όταν σε είδε ήταν "τί όμορφα ματάκια είναι αυτά;" κι ύστερα έκλαψε. Έκλαψε όχι γιατί πονούσε. Έκλαψε γιατί ήταν ευτυχισμένη. Γιατί μετά απο 8 μήνες (...και κάτι ημέρες) σε κρατούσε επιτέλους στα χέρια της.
Κι ύστερα οι μήνες περνούσαν. Και μεγάλωνες και μαζί σου μαθαίναμε πολλά καινούργια πράγματα κάθε μέρα. Αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε απο τους ήχους που έκανες πότε κάτι σε ενοχλούσε, πότε σε ευχαριστούσε, πότε ήσουν χαρούμενος, πότε ήθελες κάτι (κι εμείς δεν καταλαβαίναμε τί είναι αυτό). Και όλη μας η ζωή έγινες εσύ.
Δεν έβλεπα την ώρα να φύγω απο τη δουλειά, να έρθω σπίτι και να σε πάρω στην αγκαλιά μου. Και χορεύαμε. Χορεύαμε πολύ! Είχες ήδη βρεί τα αγαπημένα σου τραγούδια. Και αυτό που αγάπησες πιο πολύ απ'όλα ήταν αυτό (θύμισε μου να στο δείξω σε βίντεο αν δεν το έχω κάνει ακόμα).


Μόλις άκουγες τις πρώτες νότες, χαμογελούσες και περίμενες να σε σηκώσουμε στα χέρια και να χορέψουμε. Και γελούσες τόσο δυνατά βρε μπαγάσα!
Και μετά αλλάξαμε σπίτι.  Όπως σου προείπα, ήταν δύσκολοι καιροί.
Όμως ποτέ δεν έχανα την αισιοδοξία μου. Η μαμά σου ανέκαθεν απορούσε γι'αυτό αλλά έτσι ήμουν, δεν έσκυβα εύκολα το κεφάλι. Και είμαι σίγουρος ότι τελικά τα καταφέραμε μια χαρά.
Σήμερα που σου γράφω αυτό το κείμενο δεν το κάνω ούτε για απολογισμό της χρονιάς ούτε γιατί θα μάθεις κάτι καινούργιο. Σίγουρα στα έχουμε πεί όλα με λεπτομέρειες.
Σήμερα γράφω αυτό το κείμενο για να δικαιολογήσω το ερωτηματικό στον τίτλο του post.
Γιατί όσο ζόρικος κι αν ήταν αυτός ο χρόνος, για μένα και τη μαμά σου, ήταν ο καλύτερος της ζωής μας, γιατί ζήσαμε τόσα όμορφα πράγματα... Μπουσούλησες, έμαθες να τρώς, έμαθες να κάνεις κουπεπέ, έμαθες να μας χαιρετάς, έμαθες να δείχνεις αυτό που θέλεις, κατάλαβες ότι το καρότσι σου είναι για βόλτες και επιτέλους μπορέσαμε να το χρησιμοποιήσουμε, έμαθες να σηκώνεσαι όρθιος, να παίζεις με τα παιχνιδάκια σου, να ανοίγεις τα χεράκια σου για να σε πάρουμε αγκαλιά, άρχισες να λές τις πρώτες ακαταλαβίστικες λεξούλες σου.
Μας δίδαξες (άθελα σου) πώς είναι να αγαπάς ολοκληρωτικά.
Ε λοιπόν, εγώ αποφάσισα αυτά τα μικρά θαύματα - μεγάλες στιγμές να θυμάμαι απο το 2011.
(και ότι μπορώ να επιβιώσω και με 3-4 ώρες ύπνου - μόνο)
Καλή χρονιά bebakimou!











26 Δεκ 2011

Πάει κι αυτόοοο....

Πέρασαν λοιπόν κι αυτά τα Χριστούγεννα. Μη με ρωτήσεις πώς πέρασα, τί έκανα, που πήγα. Οι απαντήσεις είναι τόσο συμβατικές και αναμενόμενες που μάλλον θα βαρεθείς και θα πεταχτείς στο επόμενο blog!
Εντάξει, ωραία περάσαμε, πάντα περνάω ωραία όταν είμαι με τη zagi μου και tobebakimou. Δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο. Φαγητό τα Χριστούγεννα στα πεθερικά μου, σήμερα στους γονείς μου με πολύ κόσμο κι ένα bebaki άυπνο και γκρινιάρικο. Είχαμε κανονίσει να πάμε και σε κάτι φίλους για καφέ αλλά με τον μικρό σε τέτοια κατάσταση θα μας έβγαινε απο τη μύτη.
Οπότε ακυρώθηκε και ήρθαμε σπίτι για να τον κοιμήσουμε. ΧΑ! Ο ύπνος για tobebakimou είναι χάσιμο χρόνου! Μεγάλο βάσανο λέμε!
Αλλά θα σου πώ κάποια άλλη φορά για αυτόν τον σταυρό που κουβαλάμε.
Προχθές που λες, είχαμε επισκέψεις. Η νονά του, κάποιοι φίλοι που πρόσφατα απέκτησαν κι αυτοί το δικό τους bebaki, ήρθαν με δώρα, χαμός σου λέω. Ωραία ήταν και θα ήταν καλύτερα και σίγουρα πιο ξεκούραστα αν το πιτσιρίκι μας αποφάσιζε να κλείσει και λίιιιιγο τα μάτια του μπας και ξεκουραστούμε κι εμείς και κυρίως η μαμά του που τον έχει όοοοοολη τη μέρα με full energy και την έχει διαλύσει! Περιμένοντας τις επισκέψεις, είχαμε καθίσει σε κάτι σκαμπώ στο σαλόνι, ακουμπούσαμε το κεφάλι ο ένας στου άλλου και σχεδόν μισοκοιμόμασταν (φαντάσου τη σκηνή). Όλη τη μέρα μας είχε στο τρέξιμο, πόσο ν'αντέξουμε οι άνθρωποι;
Σήμερα πάλι, είμαι όρθιος απο τις 8 το πρωί αφού ο κύριος ξύπνησε μέσα στη τρελή χαρά και με διάθεση για παιχνίδι.  Τα πρωϊνά (σχεδόν κάθε μέρα) tobebakimou είναι στο κρεβάτι μας, αφού ξυπνάει γύρω στις 5.30, η zagi μου τον θηλάζει (εδώ και 9,5 μήνες ακούραστα...) και μετά αφού δεν έχει πια κουράγιο να τον πάει στο δωμάτιό του, κάνουμε χώρο στο δικό μας και τον βάζουμε στη μέση.
Αν δεν το έχεις κάνει, να το κάνεις, κι αν το έχεις κάνει you know what i'm talking about!
Anyway, δεν είναι μόνο που ξυπνάει μέσα στη τρελή χαρά.
Απαιτεί να ξυπνήσουμε κι εμείς! Τί θα κάνω μόνος μου, σου λέει;;;;
Και αρχίζουν οι ξεγυρισμένες σφαλιάρες και τα "τα τα τα, μπα μπα μπα" μέχρι να πείς
"οκ, ας σηκωθώ πριν μου μαυρίσει κανένα μάτι και με ξεκουφάνει".
Οπότε, έκανα τη καρδιά μου πέτρα, σηκώθηκα απο το ζεστό μου κρεβατάκι, κατεβήκαμε στο σαλόνι, αφήσαμε τη μαμά να κοιμηθεί γιατί την ταλαιπώρησε όλο το βράδυ με τα ξυπνήματα και αρχίσαμε το παιχνίδι. Σκοτάδι έξω, ψοφόκρυο λέμε, ούτε σκυλιά δεν κυκλοφορούσαν, κι εμείς
δώστου να πατάμε το κουμπί στο αεροσυντριβάνι

και να κυνηγάμε τις μπαλίτσες κάτω απο τους καναπέδες και άντε να πετάμε κάτω τα σουβέρ (που τα έχει ρημάξει τα έρμα τα σουβέρ) και ξανά μανά με το αεροσυντριβάνι, άντε να παίξουμε και λίγο με τις μπαλίτσες μας, να κάνουμε κανα σουτάκι, να βάλουμε κανα γκόλ και να πανυγυρίζουμε κι εγώ μέσα στη μαύρη νύστα ο κακόμοιρος μ'ενα μαλλί ανακατεμένο, με τα μάτια θολά απο τη νύστα.
Ώσπου επιτέλους, η ενέργεια του εξαντλήθηκε και κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Όχι, μη φανταστείς ότι για 2-3 ώρες θα χαλάρωνα και θα απολάμβανα το καφεδάκι μου. Όοοοοοχι.
Tobebakimou, δεν ξέρω αν στο έχω πεί, αλλά έχει ενσωματωμένο χρονοδιακόπτη.
Timer ρε παιδί μου, πώς το λένε;

Πώς έχουν οι κουζίνες για να μη σου καεί το σουφλέ;
Ε, κάτι τέτοιο.
Ο ημερήσιος ύπνος του κρατάει τριάντα λεπτά!
Μην γελάς, ακριβώς τριάντα λεπτά, ούτε λεπτό παραπάνω.

Οπότε ήξερα πόσο χρόνο είχα για:
- να βγάλω τις πυζάμες μου
- να ντυθώ σαν άνθρωπος 
- να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου
- να βουρτσίσω κανα δόντι
- να κάνω έναν ρημαδοκαφέ
- να καπνίσω ένα τσιγάρο στα γρήγορα στο μπαλκόνι στους -3 βαθμούς
και να επιστρέψω στο σαλόνι πριν tobebakimou ξυπνήσει.

Τα πρόλαβα στο τσακ όλα αυτά.
Και μετά αααααντε πάλι απο την αρχή!
Και ξανά με το αεροσυντριβάνι, με τα σουβέρ και τούμπαλιν,
και "γκοοοοοολ" και πανηγύρια και αυτός να ξεκαρδίζεται στα γέλια.
Γι'αυτό σου λέω, μη ρωτήσεις πώς πέρασα τις γιορτές. 
Έκανα τα γνωστά υπέροχα ανεκτίμητα και μοναδικά πράγματα που κάνω κάθε μέρα! :) 




14 Δεκ 2011

Father's Day

Χθές ήταν "Father's Day". Όχι γενικά, ειδικά.
Η zagi μου πήγε να συναντήσει μια φίλη της, να πιούνε ενα καφέ, να κάνουν μια βόλτα στην αγορά, να θυμηθεί τις παλιές εποχές βρε αδελφέ! Γύρισε σπίτι κουτσαίνοντας. Παραπάτησε και ορίστε το ωραιότατο διάστρεμμα, ελαφριάς μορφής ευτυχώς. Όπερ μεθερμηνευόμενον, έπρεπε να αναλάβω δράση! Αφού ήρθε κουτσά στραβά (κυριολεκτικά) στο σπίτι, της περιποιήθηκα το λαβωμένο αστράγαλο  (κάτι που tobebakimou παρακολούθησε με μεγάλο ενδιαφέρον) και ήρθε η ώρα για παιχνίδι. Η μαμά ήταν εκτός οπότε ξεκινήσαμε να παίζουμε με τις μπάλες του - που τις έχει μεγάλη αγάπη, λές να μου βγεί ποδοσφαιριστής; - μετά πιάσαμε όλα τα υπόλοιπα παιχνιδάκια, φυσικά έψαχνε μονίμως αυτά που εμείς του κρύβαμε (τηλεκοντρόλ, παντόφλες κλπ).
 Του ετοίμασα το απογευματινό του, μπανάνα με βρώμη, (πολύ την αγαπάμε την μπανάνα), τον τάϊσα, του έδωσα νερό και δώστου ξανά παιχνίδι. Ώρες ώρες απορώ με την ενέργεια αυτού του παιδιού. Να πείς ότι κοιμάται και ξυπνάει ορεξάτος; Μπα! Καμιά ώρα μέσα στην ημέρα και αυτό στα hi του.

Αφού εξάντλησε το πρόγραμμα με τα παιχνίδια του, ήρθε η ώρα για ασταμάτητο μπουσούλημα, πιάσιμο απο όπου βρεί και σήκωμα που πάντα συνοδεύεται απο 3-4 μεγαλοπρεπείς τούμπες, αφού παίρνει αέρα και αφήνει τα χέρια του ελεύθερα.

Και μετά αρχίσαμε να χαζεύουμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν είναι το καλύτερο θέαμα για tobebakimou!
Κάπως έτσι η ώρα πέρασε και έφτασε η ώρα του μπάνιου και του ύπνου.
Φυσικά οι υποχρεώσεις μου δεν σταμάτησαν εκεί.
Tobebakimou ακόμα ξυπνάει μέσα στη νύχτα και ψάχνει τη μαμά του. Η μαμά του, όπως είπα, είχε βγεί off duty για χθές τουλάχιστον οπότε σηκώθηκα 2-3 φορές μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, να τον πάρω αγκαλιά (σκέτη γλύκα όταν είναι αγουροξυπνημένος και ζεστός απο τα σκεπάσματα του), να τον καθυσυχάσω, να τον κουνήσω λίγο για να ξανακοιμηθεί κλπ κλπ.

Κάπως έτσι κυλάει η ημέρα μου απο την ώρα που θα επιστρέψω στο σπίτι. Μερικές φορές είναι κουραστικό, δε λέω. Αλλά, είναι μια δουλειά που κάποιος πρέπει να κάνει. Και δεν είναι και τόσο δυσάρεστη άλλωστε! :)



7 Δεκ 2011

Τί είναι τελικά τα Χριστούγεννα;

Μην είναι οι στολισμένες βιτρίνες; Τα λαμπιόνια  made in China που φεγγοβολούν το καθένα στο ρυθμό του; Τα δέντρα που στολίζουμε; Οι κόκκινες οι μπάλες; Μην είναι τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες; Δεν το κρύβω, ποτέ δεν ήμουν φαν των Χριστουγέννων, πόσο μάλλον όλων όσων πρέπει να κάνει κάποιος τα Χριστούγεννα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να είμαι χαρούμενος "γιορτάρες μέρες". Οι άλλες μέρες τί έχουν δηλαδή; Εντάξει, δε λέω, όλη αυτή η ατμόσφαιρα είναι κάπως, θες δε θες επηρεάζεσαι και όσο να'ναι σκάς και κανα χαμόγελο παραπάνω. Αλλά αυτή η εξαναγκασμένη χαρά ρε παιδί μου, μου τη δίνει στα νεύρα. Άσε που με όλα αυτά που συμβαίνουν έχει πάει περίπατο και η "γιορτινή διάθεση".
Όμως είναι αλλιώτικα τα φετινά Χριστούγεννα.
Για όλους.
Για τους ίδιους αλλά και για διαφορετικούς λόγους για τον καθένα.
Για μένα και τη zagi μου είναι σίγουρα ξεχωριστά.
Είναι τα πρώτα μας με tobebakimou!















Όσο να πείς, κάνει τη διαφορά ο μικρός!
Οπότε, φοράμε το καλύτερο μας χαμόγελο, ψήνουμε τα κουλουράκια μας, τα μελομακάρονα μας, τους κουραμπιέδες μας, στολίζουμε το δεντράκι μας, φορτίζουμε φωτογραφικές μηχανές και βιντεοκάμερες, ξεχνάμε τα προβλήματα και φροντίζουμε να μείνουν αξέχαστα σε εμάς που θα τα θυμόμαστε αλλά και στο bebakimou που θα τα "ζήσει" μερικά χρόνια αργότερα μέσα απο φωτογραφίες και βίντεο.
Merry Christmas!

6 Δεκ 2011

Χριστούγεννα x3

δέντρο για τρείς...
Αυτό που πριν ένα χρόνο ήταν απλά φαντασία σήμερα έγινε πραγματικότητα. Στολίσαμε το δέντρο μας και για πρώτη φορά...ήμασταν 3!
Βέβαια tobebakimou δεν πολυκατάλαβε τί έκανε ο μπαμπάς, έβλεπε με απορία, ήθελε να τα πιάσει όλα (φυσικά...) και αφού είδε ότι δεν του έδινα τίποτα, είπε να ρίξει έναν χαλαρωτικό υπνάκο στην αγκαλιά της μαμάς! Όταν ξύπνησε, είχα ήδη σβήσει όλα τα φώτα και μόνο τα λαμπάκια του δέντρου χαλούσαν το σκοτάδι. Για λίγα δευτερόλεπτα είχε μια έκπληξη στο βλέμμα...
Προσπαθούσε να καταλάβει τί είναι αυτά τα περίεργα πράγματα που αναβοσβήνουν και το βλέμμα του δεν έφευγε απο εκεί. Όταν αυτά άρχισαν το παιχνίδι τους, ένα χαμόγελο ενθουσιασμού εμφανίστηκε στο προσωπάκι του κι εγώ έλιωσα. "Είμαι μπαμπάς του" σκέφτηκα "και αυτό είναι το Χριστουγεννιάτικο μας δέντρο". Η σκέψη ότι είμαι μπαμπάς αυτού του μπόμπιρα ακόμα με συγκινεί και μάλλον αυτό δεν θ'αλλάξει ποτέ.

Θα μπορούσα να το στολίζω κάθε μέρα αυτό το δέντρο, κι όλα τα δέντρα του κόσμου, μόνο για να ξαναδώ τα ματάκια του να γυαλίζουν έτσι.

Είναι μικρούλης ακόμα και δεν καταλαβαίνει γιατί γίνονται όλα αυτά, αλλά σίγουρα το διασκεδάζει!

Είναι τα πρώτα μας Χριστούγεννα.
Εγώ, το κορίτσι μου και tobebakimou.




5 Δεκ 2011

tobebakimou σε αριθμούς




8 μήνες & 25 ημέρες 
(πέρασαν απο τη πρώτη φορά που τον πήρα στα χέρια μου 
ή 272 ημέρες - 6528 ώρες - 391680 λεπτά)

8.10μμ 
(η ώρα της γέννησης του, μετά απο τρελή κούρσα μέχρι το μαιευτήριο)

2980 
(τα κιλά του όταν γεννήθηκε - φαινόταν στρουμπουλός απο τη κοιλιά)

9030 γραμμάρια
(μετά απο 9 μήνες ασταμάτητου θηλασμού απο την ηρωΐδα μαμά του)

49 
(τα εκατοστά του ύψους του όταν γεννήθηκε - κοντός, αλλά σουπιά :)

71 εκατοστά 
(τόσο είναι πλέον το ύψος του)

0.106457925636008 
(η ηλικία του σε σκυλίσια χρόνια - ένα μικρό κουταβάκι)

3 & 7 
(είναι οι τυχεροί του αριθμοί)

28/08
(η βάπτιση του και μας άκουσαν όooooλα τα περίχωρα)

94 
(ημέρες πριν τα πρώτα του γενέθλια - α π ί σ τ ε υ τ ο.....)

1195 
(οι φωτογραφίες που τον έχουμε τραβήξει - δλδ 5 την ημέρα  - και τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι και πάαααρα πολλές τελικά)

94 
(τα βίντεο - τα οποία βλέπουμε και ξαναβλέπουμε)

9 posts 
(μέχρι σήμερα στο blog - θέλω να γράφω κάθε μέρα αλλά δεν τα καταφέρνω)

5 
(τα μέλη στη παρέα μέχρι σήμερα)

387
(οι επισκέψεις στο blog - και σας ευχαριστώ πολύ)






*την ιδέα για το συγκεκριμένο post την "έκλεψα" απο τον babaka?    
Thanx m8!









4 Δεκ 2011

"Κού-πε-πε...

κου-πε-πε, ο μπαμπάκας έρχεται, να του φέρει κατιτί, κουλουράκια στο χαρτί" ή όπως αλλιώς το ξέρει ο καθένας, σε κάθε παραλλαγή που βολεύει. Πού κολλάει το τραγουδάκι θα αναρωτιέσαι τώρα. Είχα γράψει και παλιότερα πως ότι μικρό, χαζό και πιθανόν ασήμαντο για κάποιον που δεν έχει γίνει ακόμα γονιός για μένα είναι big thing! Έτσι και το "κου-πε-πε". Μετά απο μήνες που οι γιαγιάδες του, του το τραγουδάν (δίχως αποτέλεσμα και καμιά απόκριση) αλλά και τις επίμονες προσπάθειες της zagi μου τον τελευταίο καιρό (επίσης χωρίς αποτέλεσμα), ξαφνικά το Σάββατο, ΜΠΑΜ! Ένα μικρό στρουμπουλό χεράκι άρχισε να κάνει "κου-πε-πε"! Αμάν τρέλα και χαμός! Μόλις είχαμε ξυπνήσει και ο μικρός φυσικά όπως κάθε πρωΐ ήταν ανάμεσα μας (άλλο που δεν θέλουμε..).
Αισθάνθηκα κάποιον να μου σηκώνει το χέρι. Ανοίγω τα μάτια και τον βλέπω, αγουροξυπνημένο αναμαλλιασμένο και στρουμπουλό μέσα στο άσπρο κολλητό του φορμάκι (θεϊκή εικόνα), να κάθεται ανάμεσα μας και να έχει πιάσει με το χεράκι του το δάχτυλο μου, μάλλον προσπαθώντας να με ξυπνήσει για να παίξουμε. Η ώρα ήταν 8 το πρωΐ και τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Ξύπνησα τη zagi μου και αυτή για να τον κοιμήσει άρχισε να του τραγουδά το "κου-πε-πε". Κι εκεί που περιμέναμε να ζαλιστεί και να ξανακοιμηθεί, αρχίζει να κουνά τα στρουμπουλά του χεράκια στο ρυθμό! Απο προχθές που το κατάφερε το κάνει συνέχεια πλέον. Τώρα θα μου πείς "σιγά τα ωα" και θα σου πώ  "τί λές ρε;;".
Το κούνημα με τα χεράκια του είναι η πρώτη ουσιαστική επικοινωνία που είχαμε ως τώρα. Η πρώτη φορά που του ζητάμε να κάνει κάτι και το κάνει. Δεν το λές και λίγο....


* Κι επειδή αυτά εγώ δεν τ'αφήνω έτσι, έψαξα λοιπόν και βρήκα ότι το κου-πε-πε έρχεται από τη μακρινή αρχαιότητα, όταν οι Αχαιές μητέρες κοίλαιναν, λέει, τη χούφτα τους, την έδειχναν στο βρέφος και του έλεγαν: κούπα, παι! κούπα,παι !

17 Νοε 2011

Decorating Vol.2

H zagi μου είχε φροντίσει πριν καν ψάξουμε για σπίτι, να έχει κάνει μια
σχετική έρευνα για τη διακόσμηση του παιδικού δωματίου. Βρήκε λοιπόν κάτι καταπληκτικά αυτοκόλλητα τοίχου και τα παρήγγειλε. Διάλεξε αυτό























απο εδώ το οποίο αποτελείται απο πολλά κομμάτια και μπορείς είτε να τα κολλήσεις όλα μαζί και να κάνεις μια σύνθεση όπως αυτή της φωτογραφίας είτε να τα διασκορπίσεις στο δωμάτιο.
Εκτός απο μια όμορφη διακοσμητική πρόταση αυτή η καμηλοπάρδαλη είναι και υψομετρητής για να μετράμε πόσο αναπτύσσεται tobebakimou!
Μια μικρή προσοχή χρειάζεται στο κόλλημα (δεν πρέπει να είναι φρεσκοβαμμένος ο τοίχος καθώς και να είναι σχετικά λείος).



Decorating

Εντάξει, το παραδέχομαι, έχω να γράψω κοντά 1 μήνα (και βάλε ίσως), αλλά είχα σοβαρό λόγο.
Να αρχίσω απο τη μετακόμιση; Να συνεχίσω με τον γολγοθά για να μεταφέρω τη τηλεφωνική γραμμή (και το ιντερνετ) στο καινούργιο σπίτι; Απο τα ατέλειωτα πράγματα που έπρεπε να αγοράσουμε για το δωμάτιο του μικρού, μιας και στο παλιό μας σπίτι δεν είχε δικό του χώρο; Κι ακόμα δεν έχουμε τελειώσει, αλλά τουλάχιστον έχουμε ιντερνετ! Θα μου πείς, και γιατί δεν έγραφες κάτι απο το γραφείο; Θα σου απαντήσω ότι γίνεται ο κακός χαμός απο δουλειά (όχι όμως κι απο λεφτά - αλλά αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία).
Μετακομίσαμε λοιπόν! Το καινούργιο μας σπίτι είναι απλά τέλειο! Ποτέ δεν πίστευα ότι τα πράγματα του παλιού σπιτιού των 57 τετραγωνικών θα μπορούσαν να ταιριάξουν σε αυτό που είναι 110 και να φέρουν και τόσο όμορφο αποτέλεσμα! Κι όμως! Μας λείπουν κάποια μικροπραγματάκια ακόμα αλλά θα γίνουν όλα εν καιρώ. Το κύριο μέλημα μας φυσικά ήταν το δωμάτιο για tobebakimou. Δεν είχαμε τίποτα και έπρεπε όλα να τα ψάξουμε και να τα αγοράσουμε. Ντουλάπες, κουρτίνες, χαλιά, διακόσμηση και πάει λέγοντας. Την διακόσμηση την έχω αναλάβει προσωπικά, τα υπόλοιπα τα χειρίζεται η zagi μου.
Κάθησα κι έφτιαξα λοιπόν μια σύνθεση απο φωτογραφίες του, το εκτύπωσα σε καμβά και το τελάρωσα. Πλέον έχει πάρει τη θέση του στο δωμάτιο, το δε bebakimou ενθουσιάστηκε τρελά όταν το είδε αφού αναγνώρισε τον εαυτό του! Το επόμενο βήμα ήταν να αξιοποιήσω 3 καδράκια 25x25 που είχα στο παλιό σπίτι. Είχα σκοπό να τα κρεμάσω κι αυτά στο δωμάτιο του, αλλά ήθελα να φτιάξω κάτι όμορφο και ταυτόχρονα κάτι που να περνάει και μερικά μηνύματα. Αφού λοιπόν αφαίρεσα τις παλιές φωτογραφίες που είχα μέσα, κάθησα στον υπολογιστή και άρχισα να παιδεύομαι. Μετά απο αρκετές ώρες είναι η αλήθεια έφτιαξα αυτά εδώ







  και τα κρέμασα με αυτήν ακριβώς τη σειρά, το ένα κάτω απο το άλλο. Χρησιμοποίησα διάφορα decorative items απο τα πολύ δημοφιλή scrapbook που κυκλοφορούν στο ίντερνετ και μπορεί κάποιος να βρεί free σε διάφορα sites  και με μπόλικο κόψε ράψε στο Photoshop κατέληξα σε αυτά. Ελπίζω tobebakimou να εκτιμήσει την προσπάθεια του μπαμπά του (...) και κυρίως ελπίζω κι εύχομαι να κάνει αυτά τα 3 πράγματα σκοπό της ζωής του. Αυτή άλλωστε είναι και η ευχή που γράψαμε με τη μαμά του στο βιβλίο ευχών της βάπτισής του. Να είναι ελεύθερος, να ονειρεύεται και να πιστεύει στον εαυτό του.

Πρίν απο αυτό βέβαια έπρεπε να ντύσουμε το δωμάτιο ώστε να ζεστάνει λίγο και να μπορεί να παίζει tobebakimou άνετα! Που σημαίνει.......χαλί και κουρτίνα!
Πήγαμε σε 2-3 μαγαζιά στη περιοχή και βρήκαμε σε ένα αυτό  που μας άρεσε πάρα πολύ, γιατί δεν θέλαμε τα κλασικά της Disney κλπ κλπ.

Στο ίδια μαγαζί βρήκαμε και μια καταπληκτική κουρτίνα, την παραγγείλαμε αλλά 1 μέρα μετά μας πήρε τηλέφωνο η υπεύθυνη ότι δυστυχώς το σχέδιο έχει αποσυρθεί. Ξαναπήγαμε, διαλέξαμε (με μισή καρδιά) ένα άλλο σχέδιο και την άλλη μέρα, ω ναι, μας ξαναπήρε για να μας πεί ότι και αυτό το σχέδιο έχει αποσυρθεί! Τελικά η zagi μου κατέβηκε στο κέντρο, βρήκε μια άλλη πολύ ωραία όπως είπε, αλλά δεν μου έχει πεί ακόμα πώς είναι για να μου το κάνει έκπληξη!
Και μέσα σε όλα αυτά, περιμένουμε και την ντουλάπα του μπας και ανοίξει λίγο ο χώρος εκεί μέσα. Είναι φοβερό πόσα ρούχα μπορεί να έχει ένας μπόμπιρας 8 μηνών!



3 Οκτ 2011

Δοντάκια!

Εδώ και μερικές μέρες, ο μικρός αντιμετωπίζει μεγάλη πρόκληση! Πριν 2 εβδομάδες έσκασε μύτη το πρώτο μας δοντάκι. Χαρές και πανηγύρια στο σπίτι παρότι γνωρίζαμε ότι πλέον αρχίζει μια δύσκολη περίοδος με κλάματα, αϋπνίες και άλλα ωραία! Και το πανηγύρι άρχισε. Εδώ και 2-3 μέρες κοιμόμαστε με το σταγονόμετρο. Ο μικρός ξυπνάει στον ύπνο του ουρλιάζοντας.

(συνεχίζω 3 μέρες μετά)

Ο μικρός είναι πολύ καλύτερα πλέον. Σταμάτησαν οι ξαφνικές αφυπνίσεις μέσα στη νύχτα, σταμάτησε η γκρίνια και το κλάμα...και επιτέλους κοιμηθήκαμε!
Ψάχνει βέβαια συνέχεια πράγματα να βάλει στο στόμα του, χθές τον έπιασα να τρώει το κάγκελο στο κρεβατάκι του και ήταν εμφανώς πολύ χαρούμενος!

Καιρός να πάμε παρακάτω!

Ήταν Απρίλιος του 2006 όταν αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου να μείνουμε μαζί, μετά απο 5 χρόνια σχέσης. Σπίτι υπήρχε (ευτυχώς) οπότε έμενε να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας απο τα πατρικά μας και να εγκατασταθούμε. Ξεκίνησαν επιδρομές στα ΙΚΕΑ και όπου αλλού έπρεπε για να το εξοπλίσουμε. Τί χαρά είχαμε τότε. Σαν χθές θυμάμαι το πρώτο βράδυ που περάσαμε εκεί. Πέρασαν κιόλας 5 χρόνια απο τότε. Κι έχουν αλλάξει όλα!
Μέσα σε αυτά τα χρόνια παντρευτήκαμε και κάναμε tobebebakimou. Εκεί κοιμήθηκε το πρώτο βράδυ που τον πήραμε απο το μαιευτήριο, εκεί τον νανουρίσαμε πρώτη φορά, εκεί τα πάντα. Έχω όμορφες αναμνήσεις απο αυτό το σπίτι. Περάσαμε όμορφα χρόνια. Είχαμε βέβαια και διάφορες διενέξεις με τους γείτονες για λόγους που λίγο πολύ όσοι ζούν σε πολυκατοικία τους γνωρίζουν και τους έχουν ζήσει. Τη μια η μουσική τέρμα, την άλλη η γιαγιά απο πάνω να προχωρά με παντόφλες με τακούνι και να μη μπορείς να κλείσεις μάτι, και δώστου καυγάδες και φωνές. Δεν θα ξεχάσω τη πρώτη φορά που έχασα τη ψυχραιμία μου (πράγμα πολύ πολύ σπάνιο) και έκανα παρατήρηση. Μετά το πήρα το κολάϊ και τους πήρα όλους σβάρνα. Δεν έγιναν όλα ρόδινα αλλά σίγουρα βελτιώθηκαν τα πράγματα!

Έμαθα πολλά στα 5 χρόνια στη πολυκατοικία. Έμαθα να διεκδικώ ένα βασικό αγαθό: την ησυχία μου! Έμαθα να είμαι κύριος του σπιτιού μου, έμαθα να διαχειρίζομαι τα οικονομικά μου, έμαθα να κάνω υπομονή και να δείχνω κατανόηση.
 Έμαθα να πληρώνω τους λογαριασμούς μου, να κανονίζω πράγματα και θέματα που πριν απλά τα άφηνα στους γονείς μου.

Κυρίως, έμαθα να αγαπώ τη γυναίκα μου με τις ατέλειες της κι
έμαθε κι αυτή να με αγαπά με τις δικές μου ατέλειες. Και προσαρμοστήκαμε ο ένας στον άλλο.

Άλλαξαν πολύ τα πράγματα στη γειτονιά μου σε αυτά τα 5 χρόνια. Άλλοι έφυγαν απο τη ζωή, άλλοι άρχισαν τη ζωή τους, άλλοι έκαναν παιδιά, άλλοι έφυγαν για άλλες γειτονιές. Πέρασε κόσμος και κοσμάκης απο τη γειτονιά μας. Αλλοδαποί και λαθρομετανάστες πλέον είναι η πλειοψηφία. Άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό. Ναί, τους λυπάμαι. Ναί, τους φοβάμαι εξίσου. Ξέρω που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος όταν πεινάει. Σαν χθές θυμάμαι που μπήκε διαρρήκτης στο σπίτι μας, ενώ εμείς ήμασταν μέσα και βλέπαμε τηλεόραση. Τον κυνήγησα και κυριολεκτικά τον ανάγκασα να πηδήξει απο το μπαλκόνι. Δεν με ένοιαζε τί μπορεί να πάθει. Ήθελα να του κάνω κακό. Το ομολογώ.
Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να μην είμαι σπίτι.
Σκεφτόμουν τί θα μπορούσε να είχε κάνει στη γυναίκα μου.

Βολευτήκαμε 5 χρόνια στο σπιτάκι μας.
Μπορεί να ήταν μόλις 57 τετραγωνικά αλλά ήταν το σπίτι μας.
Το διακοσμήσαμε όπως εμείς θέλαμε και το αγαπήσαμε. Μάθαμε κάθε γωνιά του.
Όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Πλέον έχουμε άλλες ανάγκες. Πλέον ήμαστε γονείς!

Βρήκαμε λοιπόν το επόμενο σπίτι μας. Στο ενοίκιο βέβαια, αλλά σε αυτές τις εποχές προτιμώ να είμαι μακρυά απο τις τράπεζες! Μια όμορφη μεζονέτα, σε ωραία περιοχή, με μεγάλα μπαλκόνια και ένα καταπληκτικό πάρκο ακριβώς δίπλα. Σκέφτομαι tobebakimou να παίζει εκεί και νοιώθω ότι μπορώ να αντέξω όσες δυσκολίες κι αν παρουσιαστούν. Γι'αυτόν άλλωστε γίνονται όλα.
Εκεί θα έχει το δικό του δωμάτιο, θα μπορεί να βγεί έξω να παίξει, θα μπορέσω επιτέλους να αγοράσω ένα ποδήλατο που το σκέφτομαι χρόνια τώρα, και θα πηγαίνουμε βόλτες μαζί. Θα μπορούμε να βγούμε στο δρόμο να παίξουμε μπάλα χωρίς να φοβάμαι τα αυτοκίνητα (και τους ανθρώπους).
Ναι, δεν με μοιάζουν οι δυσκολίες. Θα κάνω τα πάντα να ζήσουμε εκεί ευτυχισμένοι, εγώ,η γυναίκα μου και tobebakimou.
Αυτές οι μέρες είναι οι τελευταίες στο σπίτι αυτό. Μέσα στο μήνα θα έχουμε μετακομίσει και θα αφήσουμε πίσω τις αναμνήσεις και τη μυρωδιά μας.
Καιρός να πάμε παρακάτω!

28 Σεπ 2011

Όρθιος!

Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου 2011, χτυπάει το τηλέφωνο μου, είμαι στη δουλειά.
Είναι η γυναίκα μου.
- "Πήρα να σου πώ τα κατορθώματα του γιού σου"
- "Τί έκανε;" 
- "Σηκώθηκε όρθιος στο κρεβατάκι του - μόνος του!"

Το bebabimou μπορεί και σηκώνεται όρθιο! Άκουσον άκουσον!
Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά μήπως περνάει πολύ γρήγορα ο χρόνος;
Σαν χθές ήταν τόσο δα ανθρωπάκι και σήμερα σηκώθηκε όρθιος!
Όποιος μου έλεγε 2-3 χρόνια πριν ότι θα χαιρόμουν τόσο πολύ για κάτι τέτοιο θα γελούσα.
Ότι θα ήμουν τόσο υπερήφανος που έβγαλε δοντάκι, που σηκώθηκε όρθιος μόνος του, 
για το ότι κάθεται σαν μικρό αντράκι και παίζει με τα παιχνιδάκια του,
για το ότι μπαίνω στο σπίτι και μου σκάει το πιο γλυκό χαμόγελο που έχω δεί ποτέ, 
για το ότι απλώνει τα χεράκια του να τον πάρω αγκαλιά.
Πράγματα τόσο μικρά και για κάποιους που δεν τα έχουν ζήσει, ίσως και ασήμαντα,
για μένα είναι ένα τεράστιο γεγονός. Μου δίνει χαρά, με κάνει να ξεχνάω τα πάντα 
που μου χαλάνε τη μέρα και μου δίνουν κουράγιο να συνεχίσω. Και είναι μόλις 6,5 μηνών. 
Δεν μπορώ να φανταστώ καν τι άλλο μου επιφυλάσσει,
το μόνο που ξέρω είναι ότι τα περιμένω όλα με αγωνία και λαχτάρα. 

27 Σεπ 2011

Μπαμπάς σημαίνει....

Μπαμπάς σημαίνει ασφάλεια, έγνοια, μπαμπάς είναι ένας στέρεος βράχος όπου μπορεί να ακουμπήσει η μαμά όταν λυγίζει απο την κούραση, μπαμπάς σημαίνει μια ζεστή αγκαλιά που μπορείς να κρυφτείς εκεί μέσα και κανείς να μη μπορεί να σε πειράξει, μπαμπάς σημαίνει να σκέφτεσαι πρώτα όλους τους υπόλοιπους και τελευταίο τον εαυτό σου. 
Μπαμπάς σημαίνει να γεμίζεις λουλούδια το μπαλκόνι γιατί θέλεις
τα μάτια του παιδιού σου να γεμίζουν χρώματα και η μυτούλα του όμορφες μυρωδιές...
Μπαμπάς σημαίνει να γράφεις αυτό το κείμενο κι ένας κόμπος να ανεβαίνει στο λαιμό σου, 
γιατί έχεις τόσα πολλά να γράψεις αλλά η συγκίνηση δεν σ'αφήνει να βάλεις το μυαλό σου σε τάξη. 

Introducing myself

Αυτό το blog το σκέφτομαι εδώ και μήνες.
Απο τη μέρα που έμαθα ότι θα γίνω μπαμπάς για την ακρίβεια.
Δεν είχα ιδέα βέβαια για το τί θέλω να γράφω και (ίσως) να μοιράζομαι. Στην αρχή σκεφτόμουν να έχει τη μορφή ημερολογίου, να καταγράφω όλα όσα γίνονται κατα τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Τις εξετάσεις που κάναμε, τη χαρά μας όταν βλέπαμε πώς μεγαλώνει, την πρώτη φορά που ακούσαμε τον χτύπο της καρδούλας του, το πόσο περίεργο και ταυτόχρονα μαγικό μας φαινόταν το πώς κουνούσε τα χεράκια και τα ποδαράκια του ένα πλασματάκι μερικών εκατοστών. Μετά για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο δεν μου φάνηκε και τόσο ενδιαφέρον αυτό. Και δώστου ξανά να σκέφτομαι τί να είναι και πώς να είναι. Και μετά το μυαλό μου κόλλησε και δεν μπορούσα να σκεφτώ έναν τίτλο για το blog. Σκέφτηκα πολλά ονόματα, τελικά κανένα δε μου άρεσε, κανένα δεν μου ταίριαζε. Το άφησα κι αυτό (έχω ένα θέμα με την αναβλητικότητα μου...)
Και οι μήνες περνούσαν, και μια μέρα, Τρίτη ήταν, 8 Μαρτίου 2011, έγινα μπαμπάς! Έτσι ξαφνικά! Μα πόσο ξαφνικά! Απο μια τυπική επίσκεψη στον γυναικολόγο καταλήξαμε στη κλινική για να γεννήσουμε! Μας τρόμαξε λίγο tobebakimou αλλά τελικά όλα πήγαν καλά.
Πότε είχαν περάσει οι 9 μήνες (8και κάτι ψιλά στη περίπτωση μας), δεν πήρα χαμπάρι. Και ξαφνικά το πλασματάκι που με κλωτσούσε, που έκανε αυτά τα απίστευτα εξογκώματα στη κοιλιά, που τιναζόταν τρομαγμένο όταν φιλούσα τη κοιλίτσα της μαμάς του, ήταν στα χέρια μου. Και ήταν τόσο όμορφος! Κοιτούσα τα χεράκια του, τα ποδαράκια του και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω καταρχήν πώς χωρούσε μέσα στη γυναίκα μου και κατα δεύτερον εαν όντως είναι αληθινό. Τόσο μικρό, τόσο αθώο, με κοιτούσε με τα ματάκια του, είμαι σίγουρος ότι με αναγνώριζε απο τη φωνή και απο το άγγιγμα. Και ήταν εδώ, στα χέρια μου...
Μέσα στην απόλυτη άγνοιά μου για το τί εστί να είσαι μπαμπάς (τουλάχιστον μπαμπάς του τύπου που εγώ θέλω να είμαι), σκέφτηκα ότι τώρα που γεννήθηκε θα είναι καλύτερο να ξεκινήσω το blog μου. Φυσικά χρόνος για τέτοια πράγματα δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Δεν έφυγε ποτέ απο το μυαλό μου βέβαια. Απλά το...ανέβαλα για λίγο (αυτό πάει στα περί αναβλητικότητας που έλεγα λίγο πιο πάνω; Ναι, εκεί)!
Και δώστου καινούργια τρεξίματα. Να βρείς καρότσι, να βρείς καρεκλάκι για το αυτοκίνητο, να αγοράσεις χίλια δυο πραγματάκια, ρουχαλάκια, μπιμπερό (αχρείαστα μας βγήκαν, αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, θα την πώ άλλη φορά), πιπίλες (επίσης αχρείαστες). Λεφτά απο δώ, λεφτά απο κεί, για πράγματα που στην ουσία θα τα χρησιμοποιήσεις 2-3 μήνες maximum και μετά άντε να βρείς χώρο να τα αποθηκεύσεις (γιατί δεν σου κάνει καρδιά να τα πετάξεις, αφού αποκτούν και συναισθηματική αξία πια).
Και μέσα σε όλα αυτά βάλε τους κολικούς, τα ξενύχτια, τη κούραση, αλλά πάνω απ'όλα την πλήρη άγνοια για το τί θέλει ένα μωρό όταν κλαίει και βάλε με το μυαλό σου. Πού να βρείς κουράγιο να blogάρεις; Και οι μήνες περνούσαν.
Και ήρθε ο Αύγουστος που είχαμε κανονίσει να τον βαφτίσουμε κιόλας!
Γιώργος ο κύριος, όπως τον παππού του. Μέχρι τότε, τον φωνάζαμε μπεμπάκι!
Και στο μυαλό μου πάντα ότι όλα αυτά ρε γαμώτο θα έπρεπε κάπου να τα καταγράφω, σκεφτόμουν πόσο ωραίο θα ήταν γι'αυτόν όταν μεγαλώσει, να μπορεί να διαβάσει και να μάθει απο πρώτο χέρι πώς ήταν ο μπαμπάς και η μαμά τότε, όταν αυτός ήταν μικρούλης. Τί αγωνίες είχαν, τί φόβους, τί σκέψεις, τί όνειρα.
Και ξαφνικά, μια μέρα, μου ήρθε ο τίτλος του blog! Ναι, θα λέγεται "to bebaki mou".
Για κάποιον λόγο, ξεκλείδωσε το μυαλό μου βρίσκοντας τον τίτλο.
Άλλωστε πάντα θα είναι το μπεμπάκι μας.
Και αυτές είναι οι ιστορίες του (και όχι μόνο), μέσα απο τα μάτια του μπαμπά του....