18 Σεπ 2012

H πλάνη και η πραγματικότητα!

Που λές bebakimou, σου έχω ξαναπεί ότι είσαι ζωηρούλης, όπως επίσης σου έχω πει ότι όταν ΔΕΝ είσαι ζωηρούλης, η μαμά και ο μπαμπάς ανησυχούνε (αυτό σίγουρα θα έχει κάποια ονομασία στη ψυχολογία - θα το ψάξω και θα στο πω)! Σε θεωρούσα υπερκινητικό, με τη μαμά σου λέγαμε πως είναι τρομερό να μη κάθεσαι πουθενά, να τρέχεις (ή να μπουσουλάς όταν ήσουν πιο bebaki) συνέχεια μέσα στο σπίτι, να μη κάθεσαι στην αγκαλιά πάνω απο 3", ακόμα και στον ύπνο σου ήσουν ανήσυχος.
Όπως και να'χει, συμβιβαστήκαμε. Αυτός είσαι κι αν μας αρέσει (που μας αρέσει, άσχετα αν καμιά φορά δυσανασχετούμε). Εκεί λοιπόν που έχουμε συμβιβαστεί με όλο αυτό, μια μέρα που σε πήγαμε στη παιδίατρο για εμβόλιο, καθόμαστε στο σαλονάκι με μια κυρία η οποία είχε μαζί της τον γιο της, ο οποίος ήταν μόλις 1 μήνα μεγαλύτερος σου και......ΘΕΕ ΜΟΥ!
Αυτό δεν ήταν παιδί, αυτός ήταν ο διάολος μεταμορφωμένος σε παιδί! Στα 15 λεπτά που καθήσαμε μαζί τους πρόλαβε να τα διαλύσει όλα. Κατάφερε (γιατί περι κατορθώματος πρόκειται) να ξηλώσει ακόμα και τη σίτα που είχε στη μπαλκονόπορτα! Πετούσε κάτω τα παιχνίδια, έτρεχε γύρω γύρω, έσπρωχνε όλα τα άλλα παιδάκια, σκαρφάλωνε στους καναπέδες, στα τραπέζια, στις καρέκλες.
Το πρόσωπό του γεμάτο σημάδια απο μεγαλοπρεπείς τούμπες (όπως μας είπε η μαμά του, όταν με πολύ χαριτωμένο τρόπο τη ρωτήσαμε "είναι λίγο ζωηρούλης εεε;"). Τα χέρια του γεμάτα γρατζουνιές. Η δε μαμά του, για λύπηση η κοπέλα. Έτρεχε σαν τη τρελή απο πίσω του για να προλάβει την επόμενη ζημιά που ετοιμαζόταν να κάνει. Η τρέλα του βέβαια σταμάτησε απότομα όταν άνοιξε η πόρτα και βγήκε απο μέσα η παιδίατρος με την άσπρη ρόμπα της. Κόκκαλο ο μικρός και δώστου κλάμα. Εσύ πάλι, ήσουν τόσο μα τόσο cool ρε παιδί μου, που πραγματικά απορώ σε ποιόν έμοιασες. Καλά, κι εγώ είμαι γενικά cool, ορισμένες φορές σε βαθμό παρεξηγήσεως μάλιστα, αλλά εσύ με έχεις ξεπεράσει. Ο μικρός διαολάκος σε έσπρωχνε, σου έπαιρνε τα παιχνίδια, σου τραβούσε τη καρέκλα κι εσύ εκεί...με το ίδιο στωϊκό βλέμμα, απλά δεν του έδινες σημασία! Μόλις σου έπαιρνε το παιχνίδι σου, του έριχνες μια στραβή ματιά κι έπαιρνες το διπλανό παιχνιδάκι. Μόλις σου το έπαιρνε κι αυτό, εσύ απλά πήγαινες γύρω του κι έπαιρνες αυτό που σου είχε πάρει πριν! Με όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω σου, δεν έβγαλες άχνα. Καθόσουν στη καρεκλίτσα σου κι απλά έπαιζες με τα παιχνιδάκια σου, τόσο ήσυχος και αθόρυβος που με τη μαμά σου κοιταζόμασταν, μετά κοιτούσαμε τον διάολο που έτρεχε σαν σίφουνας γύρω μας και μετά εσένα και αναστενάζαμε ανακουφισμένοι. Φεύγοντας και μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο, και οι 2 θέλαμε σε αρπάξουμε, να   σε τσιμπήσουμε και σε κατσιάσουμε στα φιλιά!
Συνειδητοποιήσαμε και οι 2 ταυτόχρονα ότι τόσο καιρό δεν ξέραμε πόσο καλό και ήσυχο παιδάκι είσαι. Είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια τί θα πεί "ζωηρό παιδί". Τί θα πεί να μην ακούς απο κουβέντες, να μην ακούς το"μη" και το"όχι". Είδαμε πώς είναι μια μαμά εξαντλημένη απο τη κούραση.
Και καταλάβαμε πόσο αχάριστοι και αγνώμονες ήμασταν όταν λέγαμε σε όποιον μας ρωτούσε ότι ήσουν ζωηρός και δεν τα βγάζαμε πέρα μαζί σου. Χα!
Εσύ είσαι ένας άγγελος μπροστά σε αυτό που αντικρίσαμε και γι'αυτό σε αγαπάω ακόμη πιο πολύ!

ΥΓ.: Κοίτα....τώρα μη το πάρεις πάνω σου και μας ξετινάξεις, καλά;