15 Σεπ 2016

Χαρμολύπες

Γειά σου bebakimou. Χρόνια και ζαμάνια! Επέστρεψα μετά απο καιρό είναι η αλήθεια. Το σκεφτόμουν καιρό το ημερολόγιο σου, με στεναχωρούσε που δεν προλάβαινα να γράψω για τα νέα σου κατορθώματα. Αλλά αλήθεια, απο πού ν'αρχίσει κάποιος να εξιστορεί και πού να τελειώσει. Είσαι ένας καταρράκτης γεγονότων και περιστατικών! Με την καλή την έννοια πάντα. Είσαι πλέον 5,5 ετών, ένας κούκλος, ένα παιδάκι τόσο καλό και ευγενικό, τόσο ευαίσθητο, ήσυχο και μετρημένο που με τη μαμά σου νοιώθουμε πολύ περήφανοι για τον χαρακτήρα σου. Έχεις μάθει να διαβάζεις μικρές λεξούλες, έχεις μάθει να μετράς μέχρι το 100, έχεις μια καταπληκτική ευφράδεια λόγου. Φοβερά πράγματα! Φέτος λοιπόν θα πάς νήπια. Μεγάλα νήπια!! Ποιός; Το bebakimou!! Απίστευτο μου φαίνεται ρε Γιώργη, πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια;; Πότε ήσουν μια σταλίτσα ανθρωπάκι; Πότε μεγάλωσα κι έγινα 40;;;; (ώπα, λάθος δρόμο πήρα, επιστρέφω σε σένα). Λοιπόν, απο την προηγούμενη φορά που σου έγραψα, έχει περάσει 1,5 χρόνος όπου έγιναν πολλά και διάφορα, ως επι το πλείστον καλά αλλά κι ένα πολύ άσχημο. Γι'αυτό θα σου μιλήσω τώρα. Που λές bebakimou, πριν μερικούς μήνες η μαμά και ο μπαμπάς ήταν πολύ χαρούμενοι γιατί έμαθαν οτι θα αποκτήσεις μια αδελφούλα! Μεγάλη χαρά πήραμε. Και πήγαμε στον γιατρό και ακούσαμε την καρδούλα της να χτυπάει και ξαναπήγαμε και την είδαμε στη κοιλίτσα της μαμάς σου, τόσο μικρούλα. Ήταν 3 εκατοστά! Το φαντάζεσαι; Ένα ανθρωπάκι τόσο δα μικρούλη μέσα στη κοιλιά της μαμάς. Και αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια γι'αυτήν. Και για τους δυο σας. Και ξαναπήγαμε στο γιατρό. Και τότε έπεσε μεγάλη κατραπακιά στο κεφάλι μας bebakimou. Η αδελφούλα σου δυστυχώς δεν θα ερχόταν. Έφυγε. Και η χαρά που νοιώθαμε με τη μαμά σου έγινε μια τεράστια φούσκα λύπης, κλάμματος και στεναχώριας. Και έσκασε στα μούτρα μας και μας διέλυσε. Οι επόμενοι μήνες ήταν πολύ δύσκολοι, κυρίως για τη μαμά. Και για μένα, αλλά όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις οτι καμιά φορά εμείς οι άντρες πρέπει να δείχνουμε λιιιιγο πιο δυνατοί, πρέπει να κρατάμε τις ισορροπίες κι ας μας τρώει μέσα μας. Και πέρασαν 4,5,6, 10 μήνες. Και εκεί που το πήραμε απόφαση με τη μαμά οτι μάλλον δεν θα αποκτήσεις αδελφάκι (γιατί τα χρόνια περνάνε) ΜΑΝΤΕΨΕ! Ε ναι! Η μανούλα είχε στη κοιλίτσα κι άλλο μωράκι. Αγοράκι, Πάλι! Τον αδελφό σου! Και ο αδελφός σου μεγάλωσε στη κοιλίτσα και ήταν μια χαρά! Τώρα που σου γράφω η μαμά είναι στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης. Που σημαίνει οτι σε ένα μήνα θα έχω δύο bebakiamou και θα τρελαθώ ο πατέρας!
Πάλι πάνες, πάλι φορμάκια τόσο δα μικρούλια, πάλι ξενύχτια, κλάμματα, κολλικοί, δόντια. Αλλά το περιμένω πώς και πώς.  Άλλωστε πλέον ήμαστε έμπειροι εγώ κι η μαμά. Σε  λίγες μέρες μάλιστα θα παραλάβουμε το κρεβάτι για το δωμάτιό σας. Το κρεβάτι των παιδιών μου! Μη βλέπεις τα θαυμαστικά κι απορείς bebakimou. Δεν έχω καταλάβει πότε ήμουν πιτσιρίκος 18-20 χρονών και πότε έγινα 40 με 2 παιδιά. Δεν είναι εύκολο να το συνειδητοποιήσεις όλο αυτό, θα το καταλάβεις κι εσύ όταν έρθεις στη θέση μου. Ο χρόνος πετάει bebakimou, η ζωή τρέχει και καμιά φορά σε παρασέρνει και δεν παίρνεις χαμπάρι πώς περνάνε οι μήνες και τα χρόνια.
Να μη στα πολυλογώ, σου υπόσχομαι οτι θα επιστρέψω σύντομα για να σου πώ τα νέα απο τον αδελφό σου! Μέχρι τότε, θέλω να ξέρεις οτι μια μέρα μου είπες τα πιο γλυκά λόγια που έχω ακούσει.
Μου είπες "μπαμπά, σε αγαπάω μέχρι εκεί που τελειώνει το διάστημα" (λιώμα ο μπαμπάς όπως καταλαβαίνεις). Ε λοιπόν μικρέ μου, εγώ δεν μπορώ να σου πώ μέχρι πού σε αγαπάω γιατί δεν υπάρχουν λέξεις για να στο περιγράψω, δεν υπάρχει αυτό το μέτρο που θα μπορέσει να ορίσει το μέγεθος της αγάπης μου για σένα.

Στο επανιδείν

σε φιλώ, ο μπαμπάς σου