3 Οκτ 2011

Δοντάκια!

Εδώ και μερικές μέρες, ο μικρός αντιμετωπίζει μεγάλη πρόκληση! Πριν 2 εβδομάδες έσκασε μύτη το πρώτο μας δοντάκι. Χαρές και πανηγύρια στο σπίτι παρότι γνωρίζαμε ότι πλέον αρχίζει μια δύσκολη περίοδος με κλάματα, αϋπνίες και άλλα ωραία! Και το πανηγύρι άρχισε. Εδώ και 2-3 μέρες κοιμόμαστε με το σταγονόμετρο. Ο μικρός ξυπνάει στον ύπνο του ουρλιάζοντας.

(συνεχίζω 3 μέρες μετά)

Ο μικρός είναι πολύ καλύτερα πλέον. Σταμάτησαν οι ξαφνικές αφυπνίσεις μέσα στη νύχτα, σταμάτησε η γκρίνια και το κλάμα...και επιτέλους κοιμηθήκαμε!
Ψάχνει βέβαια συνέχεια πράγματα να βάλει στο στόμα του, χθές τον έπιασα να τρώει το κάγκελο στο κρεβατάκι του και ήταν εμφανώς πολύ χαρούμενος!

Καιρός να πάμε παρακάτω!

Ήταν Απρίλιος του 2006 όταν αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου να μείνουμε μαζί, μετά απο 5 χρόνια σχέσης. Σπίτι υπήρχε (ευτυχώς) οπότε έμενε να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας απο τα πατρικά μας και να εγκατασταθούμε. Ξεκίνησαν επιδρομές στα ΙΚΕΑ και όπου αλλού έπρεπε για να το εξοπλίσουμε. Τί χαρά είχαμε τότε. Σαν χθές θυμάμαι το πρώτο βράδυ που περάσαμε εκεί. Πέρασαν κιόλας 5 χρόνια απο τότε. Κι έχουν αλλάξει όλα!
Μέσα σε αυτά τα χρόνια παντρευτήκαμε και κάναμε tobebebakimou. Εκεί κοιμήθηκε το πρώτο βράδυ που τον πήραμε απο το μαιευτήριο, εκεί τον νανουρίσαμε πρώτη φορά, εκεί τα πάντα. Έχω όμορφες αναμνήσεις απο αυτό το σπίτι. Περάσαμε όμορφα χρόνια. Είχαμε βέβαια και διάφορες διενέξεις με τους γείτονες για λόγους που λίγο πολύ όσοι ζούν σε πολυκατοικία τους γνωρίζουν και τους έχουν ζήσει. Τη μια η μουσική τέρμα, την άλλη η γιαγιά απο πάνω να προχωρά με παντόφλες με τακούνι και να μη μπορείς να κλείσεις μάτι, και δώστου καυγάδες και φωνές. Δεν θα ξεχάσω τη πρώτη φορά που έχασα τη ψυχραιμία μου (πράγμα πολύ πολύ σπάνιο) και έκανα παρατήρηση. Μετά το πήρα το κολάϊ και τους πήρα όλους σβάρνα. Δεν έγιναν όλα ρόδινα αλλά σίγουρα βελτιώθηκαν τα πράγματα!

Έμαθα πολλά στα 5 χρόνια στη πολυκατοικία. Έμαθα να διεκδικώ ένα βασικό αγαθό: την ησυχία μου! Έμαθα να είμαι κύριος του σπιτιού μου, έμαθα να διαχειρίζομαι τα οικονομικά μου, έμαθα να κάνω υπομονή και να δείχνω κατανόηση.
 Έμαθα να πληρώνω τους λογαριασμούς μου, να κανονίζω πράγματα και θέματα που πριν απλά τα άφηνα στους γονείς μου.

Κυρίως, έμαθα να αγαπώ τη γυναίκα μου με τις ατέλειες της κι
έμαθε κι αυτή να με αγαπά με τις δικές μου ατέλειες. Και προσαρμοστήκαμε ο ένας στον άλλο.

Άλλαξαν πολύ τα πράγματα στη γειτονιά μου σε αυτά τα 5 χρόνια. Άλλοι έφυγαν απο τη ζωή, άλλοι άρχισαν τη ζωή τους, άλλοι έκαναν παιδιά, άλλοι έφυγαν για άλλες γειτονιές. Πέρασε κόσμος και κοσμάκης απο τη γειτονιά μας. Αλλοδαποί και λαθρομετανάστες πλέον είναι η πλειοψηφία. Άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό. Ναί, τους λυπάμαι. Ναί, τους φοβάμαι εξίσου. Ξέρω που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος όταν πεινάει. Σαν χθές θυμάμαι που μπήκε διαρρήκτης στο σπίτι μας, ενώ εμείς ήμασταν μέσα και βλέπαμε τηλεόραση. Τον κυνήγησα και κυριολεκτικά τον ανάγκασα να πηδήξει απο το μπαλκόνι. Δεν με ένοιαζε τί μπορεί να πάθει. Ήθελα να του κάνω κακό. Το ομολογώ.
Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να μην είμαι σπίτι.
Σκεφτόμουν τί θα μπορούσε να είχε κάνει στη γυναίκα μου.

Βολευτήκαμε 5 χρόνια στο σπιτάκι μας.
Μπορεί να ήταν μόλις 57 τετραγωνικά αλλά ήταν το σπίτι μας.
Το διακοσμήσαμε όπως εμείς θέλαμε και το αγαπήσαμε. Μάθαμε κάθε γωνιά του.
Όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Πλέον έχουμε άλλες ανάγκες. Πλέον ήμαστε γονείς!

Βρήκαμε λοιπόν το επόμενο σπίτι μας. Στο ενοίκιο βέβαια, αλλά σε αυτές τις εποχές προτιμώ να είμαι μακρυά απο τις τράπεζες! Μια όμορφη μεζονέτα, σε ωραία περιοχή, με μεγάλα μπαλκόνια και ένα καταπληκτικό πάρκο ακριβώς δίπλα. Σκέφτομαι tobebakimou να παίζει εκεί και νοιώθω ότι μπορώ να αντέξω όσες δυσκολίες κι αν παρουσιαστούν. Γι'αυτόν άλλωστε γίνονται όλα.
Εκεί θα έχει το δικό του δωμάτιο, θα μπορεί να βγεί έξω να παίξει, θα μπορέσω επιτέλους να αγοράσω ένα ποδήλατο που το σκέφτομαι χρόνια τώρα, και θα πηγαίνουμε βόλτες μαζί. Θα μπορούμε να βγούμε στο δρόμο να παίξουμε μπάλα χωρίς να φοβάμαι τα αυτοκίνητα (και τους ανθρώπους).
Ναι, δεν με μοιάζουν οι δυσκολίες. Θα κάνω τα πάντα να ζήσουμε εκεί ευτυχισμένοι, εγώ,η γυναίκα μου και tobebakimou.
Αυτές οι μέρες είναι οι τελευταίες στο σπίτι αυτό. Μέσα στο μήνα θα έχουμε μετακομίσει και θα αφήσουμε πίσω τις αναμνήσεις και τη μυρωδιά μας.
Καιρός να πάμε παρακάτω!