14 Δεκ 2012

4 ημέρες μετά

Έχουν περάσει μόνο 4 ημέρες κι ο πόνος είναι ακόμα τόσο δυνατός...Πώς θα συνηθίσω την απώλειά του; Ακόμα νομίζω πώς θα τον ακούσω να φωνάζει στο ακουστικό του τηλεφώνου καθώς θα μιλάω με τη γιαγιά σου...φώναζε απο μακρυά "τί κάνεις υιέ; Φιλιά στη νύφη μου "...
Ξέρεις τί είναι αυτό που μου σπαράζει τη καρδιά; Ότι δεν θα τον θυμάσαι bebakimou...Δεν θα τον θυμάσαι τον παππούλη σου.... Δεν θα τον ζήσεις, δεν θα τον γνωρίσεις, δεν θα μάθεις ποτέ πόσο υπέροχος άνθρωπος ήταν. Δεν θα μάθεις ποτέ πόσο πολύ σε αγαπούσε, πόσο περήφανος ήταν που είχες το όνομα του. Δεν θα σε πάει βόλτα στο πάρκο, που τόσο πολύ το περίμενε.... Δεν θα σε πάρει απο το χέρι να σε πάει βόλτα στην πλατεία, να περηφανευτεί για το εγγονάκι του.
Δεν θα σου δώσει ποτέ κρυφά απο εμάς σοκολάτες, δεν θα σε κακομάθει όπως κάνουν όλοι οι παππούδες. Και προχθές...αχ προχθές μου έσκισες τη καρδιά, όταν πήγαμε επίσκεψη στη γιαγιά κι εσύ φώναζες "παππού...παππού" και έδειχνες τον καναπέ της κουζίνας...γιατί εκεί τον είχες δεί τελευταία φορά, ξαπλωμένο κι εξαντλημένο...Ήθελε τόσο πολύ να σε πάρει αγκαλιά και να σε φιλήσει, αλλά δεν είχε δυνάμεις...δεν μπορούσε πλέον. Κι έβλεπα στα μάτια του πόσο απεγνωσμένος ήταν, πόσο ανήμπορος και συνάμα τρομαγμένος. Ήθελα να κλάψω, αλλά κρατήθηκα για χάρη της γιαγιάς σου...η καημενη κάνει τέτοια υπερπροσπάθεια να φανεί ψύχραιμη αλλά η θλίψη στο βλέμμα της λέει πιο πολλά απ'όσα νομίζει. Κι έχουν περάσει μόνο 4 ημέρες......

ΥΓ. Με συγχωρείς μικρέ μου αν σε στεναχωρώ, αλλά εγώ ήμουν το δικό του bebaki...

11 Δεκ 2012

Μια Κυριακή αλλιώτικη απο τις άλλες....

Ξέρεις πόση ώρα σκέφτομαι τί τίτλο να δώσω σε αυτή την ανάρτηση;
Δεν μου κάθεται τίποτα, δεν μου αρέσει τίποτα γιατί είναι μερικά πράγματα που απλά δεν μπορείς ούτε καν να τα περιγράψεις πόσο μάλλον να τα δώσεις και τίτλο.
Θα σου πω περιληπτικά μια ιστορία. Ήταν κάποτε bebakimou ένα αγοράκι. Ο μπαμπάς του ήταν ένας καλός άνθρωπος, οικογενειάρχης, ήσυχος και ευγενικός. Πάντα με ένα τραγούδι στα χείλη. Όταν κάποιος τον φώναζε,  κατέβαινε τα 36 σκαλοπάτια που χώριζαν το σπίτι του απο τον δρόμο πάντα σιγοτραγουδώντας ή σφυρίζοντας. Το αγοράκι που σου λέω, δεν θυμάται και πολλά απο την παιδική του ηλικία που να περιλαμβάνουν και τον μπαμπά του. Όχι γιατί ο μπαμπάς του τον παραμελούσε ή κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα. Τον αγαπούσε πολύ. Όμως, το αγοράκι της ιστορίας μας δεν ήταν μόνο του.
Είχε και 2 μεγαλύτερες αδελφές που τον αγαπούσαν πολύ. Τον πήγαιναν βόλτες με το καρότσι του, έπαιζαν μαζί του. Όμως bebakimou για να μπορέσει να ζήσει αυτή η οικογένεια ο μπαμπάς έπρεπε να δουλεύει. Να δουλεύει πολύ και σκληρά. Σε 2 και 3 δουλειές τη μέρα. Αλλά δεν παραπονιόταν. Ήξερε ότι πρέπει να το κάνει ακόμη κι αν αυτό του στερούσε το χρόνο για να παίξει με τα παιδιά του. Ύστερα όμως ερχόταν το Σαββατοκύριακο και ο μπαμπάς ήταν εκεί. Για το αγοράκι μας, η Κυριακή ήταν η καλύτερη μέρα του κόσμου. Γιατί την Κυριακή ο μπαμπάς του ήταν όλος δικός του. Η μαμά έπρεπε να έχει έτοιμο το φαγητό νωρίς, γιατί οι άντρες της θα πήγαιναν στο....γήπεδο! Ναι, ο μπαμπάς ήταν ποδοσφαιρόφιλος και αγαπούσε μόνο μια ομάδα. Τον Ηρακλή. Την Ηρακλάρα του όπως την έλεγε. Φυσικά το μικρόβιο το κόλλησε και στο αγοράκι της ιστορίας μας. Έτσι κάθε Κυριακή, ο μπαμπάς και το αγοράκι έτρωγαν νωρίς νωρίς, ντύνονταν και κατέβαιναν στη πλατεία του χωριού. Εκεί, όλο και κάποιον θα συναντούσαν που θα πήγαινε στο γήπεδο με το αυτοκίνητο του. Γιατί η οικογένεια δεν είχε δικό της αυτοκίνητο. Όμως πάντα κάποιος βρισκόταν. Με πόση αγωνία περίμενε το αγοράκι να δεί κάποιον να σταματάει για να τους πάρει! Και μετά στο γήπεδο...τί ωραία που ήταν στο γήπεδο!
Και έτσι τα χρόνια περνούσαν. Ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Και το αγοράκι μεγάλωσε και  πήρε δικό του αυτοκίνητο. Πλέον, δεν χρειαζόταν να περιμένουν να περάσει κάποιος να τους πάρει! Όμως η παρέα είχε μεγαλώσει. Η μεγάλη αδελφή του είχε παντρευτεί και είχε πλέον δύο δικά της παιδάκια. Και πηγαίνανε όλοι μαζί στο γήπεδο! Το μικρό αγοράκι είχε μεγαλώσει, είχε γίνει ολόκληρος άντρας και είχε κάνει κι αυτός ένα παιδάκι. Ένα αγοράκι. Ένα πανέμορφο αγοράκι. Και ονειρευόταν τη μέρα που αυτός, το παιδί του, ο μπαμπάς του και τα 2 ανίψια του θα πήγαιναν μια μέρα όοοολοι μαζί στο γήπεδο να δούνε τον Ηρακλή!
Αλλά bebakimou, η ζωή είχε άλλα σχέδια.
Ο μπαμπάς του αρρώστησε....Αρρώστησε ξαφνικά και βαριά. Και μια ημέρα, μια παγωμένη Κυριακή του Δεκέμβρη, σ' ενα κρεβάτι νοσοκομείου κι ενώ το αγοράκι της ιστορίας μας του κρατούσε το χέρι σφιχτά, έφυγε απο τη ζωή τόσο ήσυχα κι ήρεμα όσο είχε ζήσει. Με αξιοπρέπεια και λεβεντιά.
Και το αγοράκι έβαλε τα κλάματα. Είχε χάσει τον μπαμπά του, έτσι ξαφνικά.
Το όνειρό του δεν θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα κι έκλαιγε απαρηγόρητα.
Όμως μετά, σκέφτηκε ότι πρέπει να συνέλθει.
Γιατί είχε ένα παιδάκι να μεγαλώσει, που μάλιστα το είχε ονομάσει όπως τον μπαμπά του.
Τον έλεγαν Γιώργο.
Αλλά αυτός, τον φώναζε tobebakimou.....

Για τον μπαμπά μου...τον παππού σου..

18 Σεπ 2012

H πλάνη και η πραγματικότητα!

Που λές bebakimou, σου έχω ξαναπεί ότι είσαι ζωηρούλης, όπως επίσης σου έχω πει ότι όταν ΔΕΝ είσαι ζωηρούλης, η μαμά και ο μπαμπάς ανησυχούνε (αυτό σίγουρα θα έχει κάποια ονομασία στη ψυχολογία - θα το ψάξω και θα στο πω)! Σε θεωρούσα υπερκινητικό, με τη μαμά σου λέγαμε πως είναι τρομερό να μη κάθεσαι πουθενά, να τρέχεις (ή να μπουσουλάς όταν ήσουν πιο bebaki) συνέχεια μέσα στο σπίτι, να μη κάθεσαι στην αγκαλιά πάνω απο 3", ακόμα και στον ύπνο σου ήσουν ανήσυχος.
Όπως και να'χει, συμβιβαστήκαμε. Αυτός είσαι κι αν μας αρέσει (που μας αρέσει, άσχετα αν καμιά φορά δυσανασχετούμε). Εκεί λοιπόν που έχουμε συμβιβαστεί με όλο αυτό, μια μέρα που σε πήγαμε στη παιδίατρο για εμβόλιο, καθόμαστε στο σαλονάκι με μια κυρία η οποία είχε μαζί της τον γιο της, ο οποίος ήταν μόλις 1 μήνα μεγαλύτερος σου και......ΘΕΕ ΜΟΥ!
Αυτό δεν ήταν παιδί, αυτός ήταν ο διάολος μεταμορφωμένος σε παιδί! Στα 15 λεπτά που καθήσαμε μαζί τους πρόλαβε να τα διαλύσει όλα. Κατάφερε (γιατί περι κατορθώματος πρόκειται) να ξηλώσει ακόμα και τη σίτα που είχε στη μπαλκονόπορτα! Πετούσε κάτω τα παιχνίδια, έτρεχε γύρω γύρω, έσπρωχνε όλα τα άλλα παιδάκια, σκαρφάλωνε στους καναπέδες, στα τραπέζια, στις καρέκλες.
Το πρόσωπό του γεμάτο σημάδια απο μεγαλοπρεπείς τούμπες (όπως μας είπε η μαμά του, όταν με πολύ χαριτωμένο τρόπο τη ρωτήσαμε "είναι λίγο ζωηρούλης εεε;"). Τα χέρια του γεμάτα γρατζουνιές. Η δε μαμά του, για λύπηση η κοπέλα. Έτρεχε σαν τη τρελή απο πίσω του για να προλάβει την επόμενη ζημιά που ετοιμαζόταν να κάνει. Η τρέλα του βέβαια σταμάτησε απότομα όταν άνοιξε η πόρτα και βγήκε απο μέσα η παιδίατρος με την άσπρη ρόμπα της. Κόκκαλο ο μικρός και δώστου κλάμα. Εσύ πάλι, ήσουν τόσο μα τόσο cool ρε παιδί μου, που πραγματικά απορώ σε ποιόν έμοιασες. Καλά, κι εγώ είμαι γενικά cool, ορισμένες φορές σε βαθμό παρεξηγήσεως μάλιστα, αλλά εσύ με έχεις ξεπεράσει. Ο μικρός διαολάκος σε έσπρωχνε, σου έπαιρνε τα παιχνίδια, σου τραβούσε τη καρέκλα κι εσύ εκεί...με το ίδιο στωϊκό βλέμμα, απλά δεν του έδινες σημασία! Μόλις σου έπαιρνε το παιχνίδι σου, του έριχνες μια στραβή ματιά κι έπαιρνες το διπλανό παιχνιδάκι. Μόλις σου το έπαιρνε κι αυτό, εσύ απλά πήγαινες γύρω του κι έπαιρνες αυτό που σου είχε πάρει πριν! Με όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω σου, δεν έβγαλες άχνα. Καθόσουν στη καρεκλίτσα σου κι απλά έπαιζες με τα παιχνιδάκια σου, τόσο ήσυχος και αθόρυβος που με τη μαμά σου κοιταζόμασταν, μετά κοιτούσαμε τον διάολο που έτρεχε σαν σίφουνας γύρω μας και μετά εσένα και αναστενάζαμε ανακουφισμένοι. Φεύγοντας και μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο, και οι 2 θέλαμε σε αρπάξουμε, να   σε τσιμπήσουμε και σε κατσιάσουμε στα φιλιά!
Συνειδητοποιήσαμε και οι 2 ταυτόχρονα ότι τόσο καιρό δεν ξέραμε πόσο καλό και ήσυχο παιδάκι είσαι. Είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια τί θα πεί "ζωηρό παιδί". Τί θα πεί να μην ακούς απο κουβέντες, να μην ακούς το"μη" και το"όχι". Είδαμε πώς είναι μια μαμά εξαντλημένη απο τη κούραση.
Και καταλάβαμε πόσο αχάριστοι και αγνώμονες ήμασταν όταν λέγαμε σε όποιον μας ρωτούσε ότι ήσουν ζωηρός και δεν τα βγάζαμε πέρα μαζί σου. Χα!
Εσύ είσαι ένας άγγελος μπροστά σε αυτό που αντικρίσαμε και γι'αυτό σε αγαπάω ακόμη πιο πολύ!

ΥΓ.: Κοίτα....τώρα μη το πάρεις πάνω σου και μας ξετινάξεις, καλά;





31 Αυγ 2012

Καλοκαίρι fast forward

Λοιπόν, μικρέ μου, εδώ είμαι και πάλι. Σήμερα θα σου μιλήσω για το καλοκαίρι του 2012.
Προσπαθώ να σκεφτώ απο πού να ξεκινήσω....Καταρχήν, έχεις μεγαλώσει τόσο πολύ! Ένα όμορφο παιδάκι είσαι πλέον, κι όχι μόνο tobebakimou. Κι είναι πραγματικά κάτι που μου φαίνεται περίεργο!
Πέρυσι, τέτοια εποχή ήσουν ένα μικρούλη μωράκι, μόλις 6 μηνών. Μάλιστα, στις 28/08/11 σε είχαμε βαπτίσει (πόσο πολύ έκλαιγες στη βάπτισή σου ΘΕΕ ΜΟΥ!). Και τώρα, σε βλέπω να περιφέρεσαι μέσα στο σπίτι, να παίζεις με τα παιχνίδια σου, να μας ζητάς διάφορα πράγματα, να καταλαβαίνεις τα πάντα (ακόμα κι όταν μιλάω με τη μαμά σου για σένα, μας κοιτάς και χαμογελάς), λες τις πρώτες σου λεξούλες (με κάθε "μπαμπά" που φωνάζεις λιώνω), ξέρεις ποιό φαγητό σου αρέσει, ποιό δεν σου αρέσει, αναγνωρίζεις ανθρώπους, κρίνεις συμπεριφορές. Αυτό όμως που μου κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η παρατηρητικότητα σε ό,τι συμβαίνει γύρω σου. Νομίζω πως σε αυτό θα μου μοιάσεις! Είχα διαβάσει ότι τα παιδιά σε αυτή την ηλικία παρατηρούν τα πάντα γύρω τους και μιμούνται. Αλλά να το ζείς απο κοντά είναι πολύ διαφορετικό τελικά. Πριν λίγο καιρό αγόρασα καινούργιο γραφείο (γιατί ο μπαμπάς θα δουλεύει πλέον στο σπίτι - αλλά αυτό θα στο εξηγήσω όταν μεγαλώσεις λίγο). Ήρθαμε λοιπόν σπίτι και ξεκίνησα να το συναρμολογώ. Έπαιρνα το κατσαβίδι να βιδώσω μια βίδα, με κοιτούσες στα μάτια. Άνοιγα το κουτί να βγάλω κάτι, με κοιτούσες στα μάτια. Έπαιρνα το σφυρί, το ίδιο. Ώσπου στο τέλος, αφού είχες απομνημονεύσει όλες τις κινήσεις μου, ήρθες δίπλα μου κι έκανες ακριβώς τα ίδια. Μα τί όμορφο που ήταν να σε βλέπω να με μιμείσαι και μάλιστα με τέτοια προσήλωση στα καθήκοντά σου! Απο την άλλη βέβαια, αυτό έχει και την κακή του πλευρά. Οταν πχ βγαίνω στο μπαλκόνι να καπνίσω και σε βλέπω να με κοιτάς, ένα τσιμπηματάκι στη καρδιά το νοιώθω. Όταν καμιά φορά νευριάζω με κάτι και φωνάξω λίγο παραπάνω, παρατηρώ ότι αργότερα κάνεις κι εσύ το ίδιο και με πλημμυρίζουν οι ενοχές. Και τότε καταλαβαίνω πόσο σημαντικό τελικά είναι το περιβάλλον που μεγαλώνει ένα παιδάκι. Τότε αντιλαμβάνομαι ότι αν θέλω να σε παραδώσω στη κοινωνία σωστό άνθρωπο, θα πρέπει πρώτα εγώ να διορθώσω ή να εξαλείψω τελείως όλα τα κουσούρια μου. Το παλεύω πάντως, θέλω να το ξέρεις.
Κατα τ'άλλα συνεχίζεις να περνάς τις ημέρες σου με τη μαμά, παίζοντας και πηγαίνοντας τις βολτούλες σας. Όσο μπορώ, ακολουθώ κι εγώ (κι άλλες ενοχές). Τα απογεύματα συνήθως πηγαίνετε στο πάρκο κοντά στο σπίτι, όπου έχεις κάνει τις δικές σου παρέες (και η μαμά τις δικές της). Άλλες φορές πηγαίνουμε στον παιδότοπο στο Δελασάλ, όπου εσύ λυσσάς κι εμείς προσπαθούμε να πιούμε μια γουλιά καφέ ανάμεσα στο κυνηγητό, τις τραμπάλες και τις κούνιες.
Αυτό που σίγουρα κρατάω απο αυτό το καλοκαίρι είναι η αγάπη σου για τη θάλασσα. Είναι οι ώρες που περάσαμε μαζί στη παραλία φτιάχνοντας πυργάκια απο άμμο, παίζοντας με τα κουβαδάκια και τα φτυαράκια σου. Να'ξερες πόσες φορές είχα ονειρευτεί αυτές τις σκηνές πριν καν έρθεις στη ζωή μου!
Και να'σαι σίγουρος ότι θα περάσουμε πολλά όμορφα καλοκαίρια φτιάχνοντας πυργάκια στην άμμο.

28 Μαΐ 2012

Μη με παρεξηγείς. Είναι που σ'αγαπώ...

Ξυπνάμε που λες το Σάββατο, τρώς τα φρουτάκια σου κι ό,τι άλλο καλούδι σου ετοιμάζει η μαμά, αρχίζεις να παίζεις και να καταστρέφεις ότι βρείς μπροστά σου και ξαφνικά...τρέχεις στη αγκαλιά της μαμάς σου και κουρνιάζεις εκεί. Η μαμά αμέσως το έπιασε το υπονοούμενο. -"Σαν να μου φαίνεται ζεστό tobebaki" μου λέει. (Μητρικό ένστικτο το λένε αυτό). Το πατρικό πάλι, δεν πήρε χαμπάρι. Αφού έβαλα το χέρι μου στο μέτωπό σου, αποφάνθηκα: -"Μπά, ζεστάθηκε απο το τρέξιμο μωρέ". Είναι δυνατόν να αρρωστήσει tobebakimou; Αποκλείεται (σκεφτόμουν, ο αφελής). Η μαμά σε κρατούσε στην αγκαλιά της, εσύ δεν ήθελες να ξεκολλήσεις κι εγώ έπρεπε να βγώ για ψώνια. Σούπερ μάρκετ, φαρμακεία, φούρνους, μανάβικα κλπ. Έφυγα και σε άφησα εκεί, στην ασφάλεια της αγκαλιάς της μαμάς σου. Γυρίζοντας, παρατηρώ περίεργη ησυχία. Ξεκλειδώνω τη πόρτα όσο πιο αθόρυβα μπορώ (γιατί σκέφτηκα ότι μάλλον κοιμάσαι και αυτό απο μόνο του είναι σοβαρός λόγος για να κάνει κάποιος ησυχία σε αυτό το σπίτι) και το μάτι μου αμέσως πέφτει στο τραπέζι της κουζίνας. Εκεί, βρισκόταν ένα μπουκάλι σιρόπι Depon. Νταν! Καμπάνες! Tobebakimou είναι άρρωστο;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; Ανεβαίνω πάνω στις μύτες των ποδιών για να σιγουρευτώ ότι ΔΕΝ είσαι άρρωστος, ότι απλά η μαμά κάτι ήθελε να δεί στο μπουκάλι. Σας βλέπω στο κρεβάτι και η μαμά μου κάνει νόημα να φύγω. Με τρελή ανησυχία, κατεβαίνω πάλι κάτω και τότε προσέχω ότι στο τραπέζι εκτός απο το σιρόπι υπάρχει κι ένα θερμόμετρο, το οποίο το αγόρασε πρόσφατα η μαμά, ειδικά για εσένα, για να μπορεί να σου παίρνει γρήγορα τη θερμοκρασία. Σίγουρος πια, ότι κάτι τρέχει, περιμένω τη μαμά σου να κατέβει. Μετά απο 10' λεπτά, έρχεται και μου ανακοινώνει ότι....έχεις πυρετό! 39,4 παρακαλώ! Ωϊμέ! Tobebakimou είναι άρρωστο!
Έπρεπε να περάσουν 15 μήνες για να το ζήσουμε κι εμείς αυτό. Πέρα απο μια μικρή λαρυγγίτιδα πριν μερικούς μήνες (η οποία σου χάρισε μια φοβερά sexy φωνούλα για μερικές μέρες και πολύ το είχαμε διασκεδάσει - οι άκαρδοι γονείς) δεν είχαμε αντιμετωπίσει ξανά τέτοια κατάσταση. Ομολογώ ότι δεν ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο, το ίδιο κι η μαμά σου, η οποία (σου έχω πεί πόσο γάτα είναι η μαμά στα ιατρικά θέματα - ορισμένες φορές απορώ γιατί δεν το σπούδασε το πράμα) αμέσως αμέσως googlαρε τα συμπτώματά σου και βρήκε ότι μάλλον έχεις το Αιφνίδιο Εξάνθημα. Εννοείται ότι πήραμε αμέσως τηλέφωνο την παιδίατρο σου η οποία μας συμβούλεψε πώς να αντιμετωπίσουμε την ξαφνική αδιαθεσία σου. Όλο το Σαββατοκύριακο το περάσαμε με το θερμόμετρο στο χέρι, με δροσερά μπανάκια (άλλο που δεν ήθελες) και όταν ο παλιοπυρετός σου ανέβαινε πάνω απο το όριο συναγερμού μας σου δίναμε το σιροπάκι σου (το οποίο έκανε εξαιρετική δουλειά - και γρήγορα). Όταν ο πυρετός σου έπεφτε, ήσουν tobebaki που λατρεύουμε. Αεικίνητο, παιχνιδιάρικο, χαμογελαστό, έτοιμο για βόλτα ανα πάσα στιγμή και καιρικών συνθηκών. Αλλά όταν ο άτιμος ο πυρετός επέστρεφε, γινόσουν ένα bebaki που δεν έχουμε συνηθίσει να έχουμε. Ήσυχο, ήρεμο, καθισμένος σε μια γωνιά ή στην αγκαλιά της μαμάς κι εμείς να σε κοιτάμε, ανήμποροι να σε βοηθήσουμε. Αυτό κυρίως, η συνειδητοποίηση του πόσο ανήμποροι νιώθαμε απέναντι στον πυρετό σου ήταν που μας έριχνε ψυχολογικά. Αυτή η στιγμή, που καταλάβαμε ότι παρ'όλη την ατέλειωτη αγάπη και φροντίδα μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο για σένα. Είναι ένα συναίσθημα άγριο, είναι η ώρα εκείνη που θυμήθηκα τη γιαγιά σου όταν αρρώσταινα που πάνω απο το προσκεφάλι μου μου έβαζε δροσερές κομπρέσες και μονολογούσε "αχ και να μπορούσα να πάρω εγώ τον πυρετό σου". Τότε δεν πολυκαταλάβαινα ή δεν έδινα και πολύ σημασία. Τώρα όμως κατάλαβα ότι πραγματικά το εννοούσε έτσι όπως το έλεγε. Αν κάποιος μου έλεγε "tobebakisou θα είναι περδίκι σε 5' απο τώρα αλλά εσύ θα ταβλιαστείς για 2 βδομάδες με 40 πυρετό και θα τρέχουν στα νοσοκομεία", θα έλεγα αμέσως ναι. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, no second thoughts που λένε;; Το έβλεπα και στα μάτια της μαμάς σου, αυτό ακριβώς σκεφτόταν κι αυτή. Τώρα καταλαβαίνω τους γονείς που για κάποιο λόγο τα bebakia τους είναι φιλάσθενα, τώρα μπορώ να αντιληφθώ τον πανικό και την ανησυχία που μπορεί να νοιώθει μια μαμά ή ένας μπαμπάς βλέποντας το παιδί του άρρωστο (και δεν έχει καμιά σημασία αν είναι ένας απλός πυρετός).  Και τώρα μπορώ να καταλάβω πόσο τεράστια δύναμη ψυχής απαιτείται για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις όταν το παιδί σου τυραννιέται απο σοβαρότερες ασθένειες, που η ζωή του πλέον δεν είναι στα δικά σου χέρια αλλά στα χέρια γιατρών.
Γι'αυτό bebakimou, όταν μεγαλώσεις μη παρεξηγείς τη μαμά και το μπαμπά αν σου φαίνονται υπερβολικοί ή υπερπροστατευτικοί. Είναι κάτι που δεν ελέγχεται, βγαίνει απο μέσα μας και δεν μπορεί να μπεί μέτρο. Είναι επειδή σε αγαπάνε πιο πολύ απο τη ζωή τους. Να το θυμάσαι αυτό bebakimou, καλά;

24 Μαΐ 2012

Πόσο έχεις μεγαλώωωωσει, bebaki, bebaki...

22 Μαΐου, επίσκεψη στη παιδίατρο. Γενικά, τα γνωστά. Πόσο καλά τρώει, πόσο ψήλωσε, πόσο όμορφος είσαι (...) κλπ.  Ειδικότερα, έχεις φτάσει αισίως τα 10 κιλά και 400 γρμ αλλά αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει είναι το πόσο ψήλωσες! Είσαι ήδη 82 εκ (κάτι λιγότερο απο μέτρο και μ'έφτασες δλδ :). Σε βλέπαμε με τη μαμά σου, το καταλαβαίναμε ότι ψήλωσες αλλά δεν είχα αντιληφθεί το πόσο. Σχεδόν 1 μήνας έχει περάσει απο το τελευταίο post εδώ και έχεις γίνει ολόκληρο παιδάκι. Ένα μικρό πανέμορφο αγοράκι. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχες και το πρώτο σου κούρεμα! Μιλάμε ότι έπαθα πλάκα όταν σε είδα! Απο bebaki έγινες παιδάκι! Το κουρεματάκι σου, το ανέλαβε η γιαγιά και νομίζω ότι σε κούρεψε καλύτερα κι απο επαγγελματία. Πολλά έχεις κάνει αυτό το μήνα. Λες διάφορες μπερδεμένες λεξούλες (το αγαπημένο μου είναι το "τσουχου τσουχου ταααα" το οποίο κάτι σημαίνει στα bebeκιστικα αλλά...), τρώς το φαγητό σου σε κανονικές μερίδες πλέον (τέρμα τα αλεσμένα) αλλά το συγκλονιστικότερο είναι το πόσα πολλά πλέον καταλαβαίνεις. Ήμαστε στο μπαλκόνι και σου ζητώ να φέρεις τα πράσινα παπούτσια που σου αγόρασε η νονά, μπαίνεις μέσα, πας εκεί ακριβώς που τα αφήνει η μαμά και τα φέρνεις! Ε δεν υπάρχει αυτό! Είναι εκπληκτικό! Σε ρωτάω αν θέλεις να πάμε βόλτα με το καινούργιο σου ποδηλατάκι κι αμέσως τρέχεις στη πόρτα και περιμένεις να ανοίξω! Τώρα που ανέφερα το καινούργιο σου ποδηλατάκι (δώρο του θείου Νίκου), πρέπει να σου πώ ότι είναι μακράν το αγαπημένο σου (εδώ που τα λέμε δεν σε αδικώ).
Το περιβόητο ποδηλατάκι σου!
Πώς και πώς περιμένεις να σε βάλω επάνω και να πάμε βόλτα. Κι εσύ, να μιλάς, να βλέπεις τα σκυλάκια, να παρατηρείς τα πάντα γύρω σου με τέτοια περιέργεια. Άραγε πώς είναι να σου φαίνονται όλα καινούργια, όλα τόσο ενδιαφέροντα; Πάντως το διασκεδάζεις με τη ψυχή σου και μαζί με σένα κι εμείς. Βέβαια, αυτή σου η "μεταμόρφωση" απο bebaki σε παιδάκι έχει και τα γνωστά σε όλους τους γονείς "καταστροφικά" αποτελέσματα στο σπίτι. Δεν έχει απομείνει τίποτα στη θέση του! Όλα έχουν ανέβει ψηλά! Διακοσμητικά, cd, dvd, η κουζίνα έχει γεμίσει ασφάλειες στα ντουλάπια (γιατί είσαι κ μακρυχέρης), εμπόδια στις πόρτες για να μη κλείσεις τα χεράκια σου, πόρτες ασφαλείας στο μπαλκόνι για να μη ξεστρατίσεις μόνος σου καμιά μέρα και σε ψάχνουμε... Γενικά, ζούμε σ'ένα μικρό φρούριο! Όσο για το πάτωμα του σπιτιού, ας μη το συζητήσουμε. Ψάχνουμε να βρούμε ελεύθερο πλακάκι να πατήσουμε γιατί διασκορπίζεις παντού αυτοκινητάκια, τάπερ, κουτάλες της μαμάς, πιπίλες (έχουν και μια χρησιμότητα τελικά για εσένα), τηλεκοντρόλ και γενικά οτιδήποτε με το οποίο μπορεί να παίξεις για 1' λεπτό (ποτέ παραπάνω, βαριέσαι κι εύκολα βλέπεις). Στο δωμάτιο σου; Όλα κάτω! Πάνες, κάλτσες, ρουχαλάκια σου, μονίμως στο πάτωμα (έχεις ένα θεματάκι με τη τάξη). Απο τα εξερευνητικά στρουμπουλά σου χεράκια δεν γλυτώνουν ούτε τα ρούχα που είναι για πλύσιμο. Έχεις βρεί τον τρόπο να ανοίγεις τον κάδο με τα άπλυτα κ κάνουν παρέλαση μπλούζες, παντελόνια, σεντόνια, κάλτσες!
Με όλα αυτά παίζεις...εκτός απο τα παιχνίδια σου! Αναρωτιέται κανείς γιατί στα αγοράζουμε. Περισσότερες ώρες έχεις παίξει με τη μαύρη κουτάλα της μαμάς παρά με τα παιχνίδια που σου φέρνουν.
Αυτό που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ σχεδόν, είναι ένα μπλε λεκανάκι το οποίο το χρησιμοποιούσαμε όταν ήσουν bebaki για να σου ξεπλένουμε τις σαπουνάδες όταν σου κάναμε μπάνιο. Μιλάμε για έρωτα με αυτό το λεκανάκι! Το κουβαλάς μαζί σου, παντού! Στο τραπεζάκι σου όταν τρώς, στο κρεβάτι σου όταν σε βάζουμε για ύπνο, στην αλλαξιέρα σου, όταν σου αλλάζουμε πάνα, τρέχεις στο μπαλκόνι και κρατάς κι αυτό στα χεράκια σου, το παίρνεις μαζί σου στο αυτοκίνητο, έχετε γίνει αυτοκόλλητοι! Τί να πώ, μάλλον το θυμάσαι απο τότε που ήσουν πολύ μικρούλης και έχεις δεθεί συναισθηματικά μαζί του.
Κατα τ'άλλα, το θεματάκι σου με τον ύπνο εξακολουθείς να το έχεις αν και μπορώ να πώ ότι υπάρχει μια  βελτίωση. Υπήρξαν βράδυα που κοιμήθηκες συνεχόμενα και δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο ευτυχισμένους μας έκανες :)
Δε βαριέσαι, ας είσαι εσύ καλά και έχουμε πολλά χρόνια μπροστά μας να αναπληρώσουμε τις χαμένες ώρες ύπνου (ή ζωής);

21 Μαρ 2012

Ύπνος - Αυτός ο άγνωστος, αυτός ο ξένος!

Σου έχω ήδη πει αρκετές φορές ποιό ήταν το μεγάλο σου πρόβλημα, έτσι;
Ο ύπνος!

Όταν σε φέραμε σπίτι και για τις πρώτες 15-20 ημέρες δεν ακουγόσουν. Μαμ-κακά και νάνι....κυριολεκτικά. Αφού να σκεφτείς σε κοιτούσαμε προσεκτικά να δούμε ότι ανασαίνεις γιατί κοιμόσουν συνέχεια! Μάλιστα, μια ημέρα είχα γράψει στο facebook "Όλα τα μωρά είναι τόσο ήσυχα ή πιάσαμε λαχείο;".

Τα σχόλια πολλά και διάφορα. Άλλοι μου έγραφαν πόσο τυχεροί ήμαστε, άλλοι μου εύχονταν να είσαι πάντα έτσι, άλλοι-οι πιο σκεπτικιστές-μου έλεγαν να περιμένω λίγο καιρό γιατί τα μωράκια αλλάζουν. Εγώ πάλι ήμουν σίγουρος ότι είχα πιάσει το λαχείο. Φευ! Εδώ ταιριάζουν οι παροιμίες "μηδένα προ του τέλους μακάριζε", "ακόμη δεν τον είδαμε Γιάννη τον βαφτίσαμε" και πολλές ακόμη.

Η περίοδος χάριτος τελείωσε πολύ γρήγορα και απο το ένα άκρο πήγαμε στο άλλο. Ω ρε κάτι ξεγυρισμένα ξενύχτια που ρίξαμε! Μας είχες αλλάξει τον αδόξαστο σου λέω! Βέβαια, εγώ αρνιόμουν να δεχτώ ότι είσαι απο τα bebakia που δεν κοιμούνται κι έβρισκα πάντα μια δικαιολογία. Πότε ήταν οι κολικοί (άτιμο πράμα οι κολικοί), πότε είχες παραφάει, πότε το ένα πότε το άλλο.

Και οι εβδομάδες περνούσαν και έγιναν μήνες. Και τίποτα δεν έλεγε να αλλάξει. Περίμενα ότι θα γίνεις πάλι το ήσυχο bebakimou που κοιμόοοοοοταν με τις ώρες, έτρωγε, έκανε κακάκια και πάλι απ'την αρχή. Κάποια στιγμή, γύρω στον 3ο-4ο μήνα άρχισες να κοιμάσαι σερί, όλο το βράδυ σου λέω! Δεν το πιστεύαμε. Κι επιτέλους κοιμηθήκαμε και εμείς λίγο και έφυγαν οι μαύροι κύκλοι, δούλεψε λίγο το μυαλό που είχε πάθει black out απο την αϋπνία και συνήλθαμε.

Τότε ήταν (γύρω στον Ιούνιο νομίζω) που αποφασίσαμε να πάμε μια εβδομάδα διακοπές, κάπου εδώ κοντά για να μη ταλαιπωρηθείς στον δρόμο. Έτσι, κλείσαμε ένα πολύ ωραίο δωμάτιο σ'ενα όμορφο ξενοδοχείο στη Τορώνη. Και ήρθαν οι μέρες και ένα όμορφο ζεστό Αυγουστιάτικο πρωί μαζέψαμε τα μπαγάζια μας, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το 2ο πόδι.

Έφταιξε το κλίμα; Η θάλασσα; Ο ήλιος; Η αλλαγή περιβάλλοντος; Μόνο εσύ το ξέρεις.
Αυτό που εγώ ξέρω είναι ότι εκεί τον χάσαμε τον ύπνο μας! Αλλά ήμασταν σίγουροι οτι επιστρέφοντας σπίτι, στο γνώριμο περιβάλλον θα επέστρεφες στις καλές σου συνήθειες.
Μάταια! Έγινες 1 έτους και τίποτα δεν έχει αλλάξει!

 Και άντε, τον βραδυνό σου ύπνο τον έχουμε πια συνηθίσει, πέφτουμε για ύπνο γνωρίζοντας ότι θα ξυπνήσουμε σίγουρα 1-2 φορές (ίσως και παραπάνω - άτιμα δοντάκια). Το πιο μεγάλο ζόρι φυσικά το τραβάει η μανούλα γιατί εκεί προτιμάς να ξανακοιμάσαι, κι όταν δεν σε πιάνει ο ύπνος με τίποτα, ε...υπάρχει και το co-sleeping!

Αυτό που με τίποτα - μα με τίποτα όμως - δεν μπορούμε να συνηθίσουμε είναι με τον ύπνο σου στη διάρκεια της ημέρας! Δεν κοιμάσαι bebakimou! Είσαι ικανός να μας βγάλεις νοκ-αουτ κι εσύ να είσαι φούλ στην ενέργεια! Το πρωί ξυπνάς γύρω στις 8-8.30, τρώς, παίζεις, τρέχεις, πηγαίνετε βόλτες με τη μαμά και αν είναι τυχερή θα κοιμηθείς γύρω στις 12.30, μη φανταστείς κανέναν τρελό ύπνο, για κανα μισάωρο βαριά βαριά! Και πάλι θα παίξετε, θα χορέψετε, θα τρέξετε, θα γυρίσεις όοοοολο το σπίτι και εκεί που λέμε "δε μπορεί, θα κουραστεί" εσύ βγάζεις άλλη τόσο ενέργεια! Συνήθως δεν ξανακοιμάσαι μέχρι που θα έρθει το βράδυ και τότε πια παραδίνεσαι!

 Όχι για πολύ βέβαια, είπαμε, τα εγερτήριά μας τα έχουμε! Δεν θα σου κρυφτώ bebakimou, ώρες ώρες μας γονατίζεις! Ώρες ώρες δεν έχουμε κουράγιο να σε κυνηγήσουμε ή να παίξουμε μαζί σου. Αλλά ρε μπαγάσα, αν μου έλεγαν να διαλέξω ποιά version σου προτιμώ, αυτή που είσαι τώρα θα διάλεγα.
                                                                 
Γιατί τελικά











16 Μαρ 2012

Συνέντευξη απο μια...blogger!

Που λές bebakimou, τότε, το μακρινό έτος 2012, υπήρχαν πολλοί σαν κι εμένα. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που έγραφαν όμορφες ιστορίες για τα bebakia τους, ιστορίες που μέσα απο τα blogs (αν δεν υπάρχουν σήμερα θύμισε μου να σου πώ τί και πώς ήταν αυτά τα blogs) τις διάβαζαν κι άλλοι άνθρωποι και σχολίαζαν με πολύ αγάπη και χιούμορ και καμιά φορά έδινε συμβουλές ο ένας στον άλλον. Γενικά ήταν μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα όλο αυτό, το ότι κάποιος παντελώς άγνωστος που μπορεί να ζεί στην άλλη άκρη της Ελλάδος κι όχι μόνο, κάνει τον κόπο και διαβάζει τις δικές μου (σου) ιστορίες και σχολιάζει, συμβουλεύει, συγκινείται...Κάποια στιγμή άρχισε να κυκλοφορεί ανάμεσα σε αυτούς τους bloggers ένα "παιχνίδι ερωτήσεων". Ανταποκρινόμενος λοιπόν εγώ στη πρόσκληση της Πολυάννας κι επειδή πάντα είχα το ψώνιο ότι μου παίρνουν συνέντευξη :)) αποφάσισα να πάρω μέρος και ιδού τ'αποτελέσματα:
1. Κοιτάς 10 χρόνια μπροστά στο μέλλον - τι βλέπεις?
Bλέπω ένα 11χρονο bebaki ζωηρό και ασταμάτητο, βλέπω βόλτες στο βουνό με τα ποδήλατα μας, βλέπω γκρίζα μαλλιά στη κεφαλή (δεν τη συνεχίζω τη παροιμία - μακρυά απο μας!), βλέπω ένα σπίτι που είναι δικό μας, βλέπω Κυριακές στο γήπεδο μαζί με tobebakimou να πανυγυρίζουμε για την Ηρακλάρα και...μια στιγμή...αυτό που φαίνεται δίπλα στο bebakimou τί είναι; χμμ...α ένα άλλο μικρό bebaki! :)
2. Γάτα, σκύλος ή άλλο κατοικίδιο?
Γάτα και δε σηκώνω κουβέντα! Τ'αγαπάω τα σκυλάκια αλλά χρειάζονται πολύ φροντίδα και δεν έχω τόση υπομονή. Η γάτα τα κάνει όλα μόνη της και αν είσαι τυχερός θα μπορείς να χουζουλιάζεις μαζί της στο κρεβάτι ή στο καναπέ! Μου'χει λείψει το "χουρ-χουρ" του γάτου μου...
3. Μαγειρική ή ζαχαροπλαστική και γιατί?
Χμμ...Νομίζω μαγειρική αν και δεν ασχολούμαι με τίποτα απο τα 2! Με τα γλυκά δεν τρελαίνομαι κιόλας. 
4. Ποιο ελάττωμα δε συγχωρείς με τίποτα?
Με ενοχλούν απίστευτα η αδιακρισία και το "δήθεν".
5. Ποιο πιστεύεις είναι το μεγάλο "ατού" σου?
Νομίζω το ότι δεν σκύβω εύκολα το κεφάλι. Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και προσπαθώ να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες με χαμόγελο. 
6. Τι σου έχει λείψει πιο πολύ απ' όταν έγινες μαμά / μπαμπάς?
Θα έλεγα ο ελεύθερος χρόνος, το να ξαπλώνω στον καναπέ με τη zagi μου και να βλέπουμε ταινίες, να πηγαίνουμε για κανα καφέ Κυριακή μεσημέρι, κάποιες στιγμές που δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα...και δεν έκανα τίποτα...τέτοια μικρά πράγματα.
7. Αν μπορούσες να μάθεις ένα μόνο πράγμα στα παιδιά σου, ποιο θα ήταν αυτό?
Να πιστεύουν στον εαυτό τους (αφού πρώτα αποκτήσουν γνώσεις και καλλιεργήσουν όλες τις δυνατότητές τους).
8. Αναγνωρίζεις τα λάθη σου και ζητάς συγγνώμη ή σφυρίζεις αδιάφορα;
Δεν θα έλεγα ότι έχω κάνει και τρομερά παραπτώματα στη ζωή μου. Αλλά γενικά, ναι, μπορώ να πώ ότι δεν διστάζω να ζητήσω συγνώμη σε περίπτωση που έχω κάνει τη στραβή μου!
9. Θέατρο, Σινεμά ή τηλεόραση?
Θέατρο δεν έχω πάει ποτέ! Σινεμά έχω να πάω απο τότε που ανακάλυψα τα torrents (!), η τηλεόραση είναι περισσότερο διακοσμητική στο σπίτι. Ανοίγει λίγο το βράδυ για να δώ κανένα CSI ή κάτι τέτοιο.
10. Τι σε ηρεμεί όταν τα νεύρα σου είναι κρόσσια?
Να πάρω το αυτοκίνητο, να ανέβω στο δάσος και να κάνω μια βόλτα. Εννοείται ότι θ'ανέβω και μέχρι το παρεκκλήσι του Πρ. Ηλία να δώ τη θέα!
11. Τελικά υπάρχει φιλία μεταξύ άντρα και γυναίκας?
Εδώ θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη έκθεση! Γεινικά,ναι, πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει αν απο την αρχή έχουν αποφασίσει ότι θα είναι φίλοι και τίποτα άλλο.


14 Μαρ 2012

co-sleeping (και άσε τους άλλους να λένε)

Το ομολογώ δημοσίως, δίχως φόβο και με πολύ πάθος - κάποια βράδια κοιμάσαι μαζί μας! Όχι καθ'όλη τη διάρκεια (αυτό έγινε όλο κι όλο μια φορά που εκείνο το άτιμο το δοντάκι δεν έλεγε να βγεί και είχες πλαντάξει στο κλάμα) αλλά απο τις 5-6 το πρωί που ξυπνάς και μέχρι που πια αποφασίζεις να σηκωθείς απο το κρεβάτι (γύρω στις 8.30 συνήθως). Εγώ βέβαια στις 7.30 είμαι στο πόδι αλλά προλαβαίνω να το απολαύσω για 1-2 ωρίτσες!
Αυτό το "co-sleeping" μου ήταν εντελώς άγνωστο ντάξει, Αγγλικά ξέρω, αλλά καμιά φορά το νόημα "χάνεται στη μετάφραση") ώσπου μου εξήγησε η zagi μου, το έψαξα κι εγώ κι έμαθα. Αν μου το έλεγες παλαιότερα, φαντάζομαι θα μου φαινόταν αρκετά περίεργο, ίσως όσο φαίνεται και στους περισσότερους που δεν έχουν παιδιά. Τους το λές και σε κοιτάνε μ'ενα ύφος λες και κάνεις κάτι αδιανόητο! 'Εως ένα σημείο το καταλαβαίνω. Υπάρχει ο φόβος " να μη κακομάθει το παιδί γιατί μετά...". 
Μετά τί;; Φαντάζεσαι τον εαυτό σου bebakimou να είσαι 14-15 χρονών και να θέλεις να κοιμάσαι στο κρεβάτι των γονιών σου;; Δεν νομίζω! 
Λοιπόν, πέρα απο το πόσο τέλειο είναι να κοιμάσαι μαζί μας στο κρεβάτι (όσοι έχουν παιδιά με καταλαβαίνουν σίγουρα), το co-sleeping σου κάνει καλό (σίγουρα κάνει καλό και σε εμάς). 
Μερικά απο τα οφέλη της επαφής σώμα με σώμα τη νύχτα είναι η ρύθμιση της αναπνοής, του μεταβολισμού, της θερμοκρασίας, του καρδιακού ρυθμού, του ανοσοποιητικού συστήματος, η ορμονική εξισορρόπηση, ο καλύτερος θηλασμός (γιατί, ναι, ακόμη θηλάζεις και μπράβο σου - και κυρίως μπράβο στη μαμά που αντέχει ακόμα!), η εξάλειψη πιθανοτήτων αιφνίδιου θανάτου κ.α. Εκτός αυτού, τί πιο φυσιολογικό απο ένα μωρό να κοιμάται μαζί με τους γονείς του δηλαδή;; Και δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να καταπολεμήσουμε τα ένστικτά μας στη τελική! Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι περιορισμοί γιατί δεν παύεις να είσαι ενα bebaki.
Το σίγουρο είναι ότι εγώ και η μαμά σου το απολαμβάνουμε αφάνταστα και κάθε βράδυ ανυπομονώ να φτάσει η ώρα που θα σε βάλω είτε εγώ είτε η μαμά ανάμεσά και θα σε νιώσω δίπλα μου. Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω σωστά όλο αυτό. Δεν υπάρχει ομορφότερη αίσθηση απ'το να ανοίγω τα μάτια μου και να βλέπω το προσωπάκι σου σχεδόν κολλημένο πάνω μου, να νιώθω την ανάσα σου, να πέφτουν τα χεράκια σου πάνω μου άθελα σου, μέσα στον ύπνο σου. Ακόμα και αν συχνά τρώω μερικές κλωτσιές ή αναγκάζομαι να κοιμάμαι στη άκρη του κρεβατιού γιατί εσύ έχεις απλώσει χέρια-πόδια και μ'έχεις εκτοπίσει! Είναι μικρό το τίμημα! Γι΄αυτό σου λέω, co-sleeping και άσε τους άλλους να λένε. Αυτοί χάνουν!

8 Μαρ 2012

Μπαμπάς, ετών...1!


Το τί θα σου έγραφα σήμερα το σκέφτομαι εδώ και μέρες. Προσπαθούσα να βρώ πώς θα αρχίσω, τί θα γράψω, πώς να τελειώσω. Μάταια. Τί μπορείς να γράψεις για κάτι τόσο μεγάλο;
Κάτι τόσο συγκλονιστικό; Σαν σήμερα, πριν απο έναν χρόνο, όλα άλλαξαν. Υποτίθεται ότι η μητέρα-φύση σου δίνει κι ένα χρονικό διάστημα 9 μηνών να προετοιμαστείς. Αλλά για ποιά προετοιμασία μιλάμε; Όσο και να τα έχεις σκεφτεί τα πράγματα, όπως κι αν τα έχεις φανταστεί, η πραγματικότητα σου βγάζει τη γλώσσα. 
Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο, ήρθες στη ζωή μας, σαν ένας ήλιος φωτεινός, και γέμισες με το εκτυφλωτικό σου φως κάθε γωνιά του σπιτιού μας και της καρδιάς μας. 
Ήσουν ένας κούκλος, ένα πλάσμα τόσο τέλειο, που καμιά φορά καθόμουν και σε κοιτούσα με τις ώρες για να σιγουρευτώ ότι είσαι δικός μου, ότι είσαι εκεί, ότι δεν θα ξυπνήσω και θα λείπεις.
Μεγάλωσες bebakimou. 
Μου το έλεγαν "φρόντισε να χαρείς αυτόν τον πρώτο χρόνο γιατί περνάει τόσο γρήγορα..."  Και εντάξει, είπαμε να περνάει γρήγορα αλλά όχι κι έτσι! 

Θυμάμαι πόσο φοβισμένοι και ταυτόχρονα ενθουσιασμένοι ήμασταν με τη μαμά σου, όταν φεύγαμε απο το μαιευτήριο και πηγαίναμε σπίτι μας...για πρώτη φορά 3 στο αυτοκίνητο! 
Τί να σου πώ; Ότι οδηγούσα στη δεξιά λωρίδα και πήγαινα με 40 χλμ επειδή όλες μου οι φοβίες βγήκαν εκείνη την ώρα στην επιφάνεια; Ότι όποιο αυτοκίνητο έβλεπα στον καθρέπτη ήμουν σίγουρος ότι έρχεται κατα πάνω μας; Ότι όποιον έβλεπα να οδηγεί περίεργα ήθελα να τον αρπάξω απο τον λαιμό και να του φωνώξω "πρόσεχε ρε, στο αυτοκίνητο κουβαλάω το νεογέννητο παιδί μου"; 
Ότι απέφευγα τις λακούβες όπως ο διάολος το λιβάνι; Τώρα τα σκέφτομαι και χαμογελώ, αλλά εκείνη τη μέρα ζούσα έναν εφιάλτη, μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι μας. 
Να θυμηθώ το πρώτο βράδυ που δεν κλείσαμε μάτι απο το άγχος; 
Όπως και να΄χει, δεν θέλω να σου πω πάλι αυτά.

Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι ο πρώτος σου χρόνος ήταν σκέτη μαγεία, ότι είσαι ένα καταπληκτικό παιδί, γεμάτος ενέργεια, χαμογελαστός και όλο αυτό έχει συνεπάρει εμένα και τη μαμά σου. 
Είσαι όλη μας η ζωή, είσαι η πρώτη και η τελευταία μας σκέψη κάθε μέρα.
Είσαι το γέλιο μας, το παιχνίδι μας, η αγωνία μας (και καμιά φορά και τα τεντωμένα νεύρα μας...).

Σήμερα που κλείνεις τον πρώτο σου χρόνο, θέλω να σου ευχηθώ και να σου υποσχεθώ κάτι.

Να σου ευχηθώ να έχεις μια ζωή όπως θα την ονειρευτείς, να μη χάσεις το χαμόγελο σου, να κρατήσεις αυτή την αστείρευτη ενέργεια (που μας έχει ξετινάξει) για πάντα και ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή σου να το αγαπήσεις όσο αγαπάμε εμείς εσένα. 

Και θα σου υποσχεθώ πώς ότι κι αν συμβεί, εγώ θα είμαι εκεί για σένα, να σε υποστηρίξω, να σε βοηθήσω, να σε νταντέψω, να σε χαϊδέψω, ν'ανοίξω την αγκαλιά μου και να κουλουριαστείς μέσα, να μη μπορεί κανείς και τίποτα να σε πειράξει.

Δεν έχει σημασία πόσο χρονών θα είσαι. 
Είσαι και θα είσαι για πάντα tobebakimou.


Να τα εκατοστήσεις αγοράκι μου. Σ'αγαπώ...


2 Μαρ 2012

If I had my child to raise all over again

Ψάχνοντας διάφορα post σε διάφορα blogs μπαμπάδων και μαμάδων που συνηθίζω να διαβάζω, βρήκα ένα καταπληκτικό βίντεο στο http://vassilisonline.blogspot.com. Πρόκειται στην ουσία για ένα σύντομο ποίημα της Diane Loomans, συγγραφέα, ομιλήτριας και coach. Η Diane μέσα σε μερικές αράδες έχει καταφέρει να αποτυπώσει όλες εκείνες τις σκέψεις που κάνω ως γονιός για τον τρόπο που σε μεγαλώνω, πως σου συμπεριφέρομαι, για τις ημέρες και το χρόνο που χάνω όταν δεν παίζω μαζί σου...
Ιδιαίτερα συγκινητικό αλλά και επιμορφωτικό, κυρίως για εμένα, που είμαι νέος στο "μπαμπαδιλίκι"!
Ελπίζω κι εύχομαι να σε μεγαλώσω έτσι. Αν πάλι με δείς να ξεφεύγω, θύμησε μου να ξαναδώ το βίντεο...
                                  

24 Φεβ 2012

Δεν ξέρω αν στο έχω πεί....

......αλλά το χαμόγελο σου όταν ανοίγω τη πόρτα επιστρέφοντας απο τη δουλειά, η αγκαλιά που μου ζητάς μόλις με δείς, το πώς τρέχεις (λέμε τώρα...) να έρθεις προς το μέρος μου, σημαίνουν για μένα τα πάντα. Ξεχνάω άγχος, τρέξιμο, υποχρεώσεις. Όλα εξαφανίζονται μεμιάς.
Τόσο απλά, τόσο γρήγορα. Και είσαι μόνο 11 μηνών bebakimou.....
Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν η ζωή μου πριν μπεις εσύ φουριόζος μέσα σε αυτήν.
Εντάξει, ίσως κάποια πράγματα να μου έχουν λείψει.
Αλλά έχεις προσθέσει τόσα πολλά εσύ, που φαίνονται ασήμαντα.
Κάθε μέρα που επιστρέφω απο το γραφείο περιμένω με ανυπομονησία να μάθω απο τη μαμά σου τί καινούργια σκανταλιά έκανες, ποιό νέο κατόρθωμα έκανες, ποιό συρτάρι κατάφερες να ανοίξεις, μέχρι πού περπάτησες, πόσο έφαγες, τί έφαγες.
Δεν τ'αλλάζω αυτά μικρέ μου. Είναι ανεκτίμητα και ασύγκριτα πιο ενδιαφέροντα απ'οτιδήποτε άλλο.
Άλλωστε, όλα αυτά που έχω "χάσει" θα τα ξαναβρώ κάποια στιγμή.
Αυτές οι στιγμές μαζί σου όμως είναι τώρα. Μόνο τώρα.
Κι εγώ τώρα κανονικά θα έπρεπε να δουλεύω αλλά αντί γι'αυτό κάθομαι και σου γράφω κάτι που θα διαβάσεις χρόνια αργότερα :))

22 Φεβ 2012

Ποιός μας πιάνει!

Πέρασε σχεδόν ένας μήνας απο το τελευταίο μου postάρισμα;;;
Πώς περνάνε έτσι οι μέρες bebaki;
Την προηγούμενη φορά λοιπόν, έλεγα ότι περπάτησες.

Τις ημέρες που ακολούθησαν δεν μας έκανες τη χάρη να το επαναλάβεις! Με το ζόρι 1-2 βηματάκια. Δεν θέλαμε να σε πιέσουμε κιόλας, οπότε σε αφήσαμε να πάρεις εσύ την απόφαση, άλλωστε εσύ ήξερες καλύτερα πότε θα είσαι έτοιμος. Οι ημέρες περνούσαν και δεν έλεγες να το τολμήσεις. Μέχρι που τη Κυριακή που μας πέρασε, σε πήγαμε σε ένα αποκριάτικο πάρτυ που διοργάνωσαν κάποιες φίλες της μαμάς σου. Πρέπει να σου πω ότι η μαμά πριν σε γεννήσει αλλά και μετά, είχε πάρει σβάρνα τα forum και αντάλλασσε απόψεις με άλλες υποψήφιες ή ήδη μαμάδες. Ε, αυτές οι φίλες της λοιπόν, έκαναν αυτό το πάρτυ. Όταν φτάσαμε στο σπίτι και μπήκαμε στο χώρο που γινόταν το πάρτυ, ήσουν σαν χαμένος!

Κόσμος που δεν γνώριζες, παιδάκια να τρέχουνε, άλλα να κλαίνε, άλλα να φωνάζουνε, κι εσύ, ο πιο μικρούλης εκεί μέσα, κοιτούσες και εξερευνούσες το χώρο μάλλον φοβισμένος.
Τα πρώτα λεπτά, δεν ξεκολλούσες απο τη μαμά σου. Μόλις σε άφηνε, έβαζες τα κλάματα!
Σιγά σιγά μπήκες στο κλίμα και άρχισες να παίζεις με τα παιχνιδάκια.
Όπως σου είπα, ήσουν ο πιο μικρούλης.
Όλα τα άλλα παιδάκια περπατούσαν και μόνο εσύ μπουσουλούσες.
Φαίνεται όμως πως είτε ζήλεψες είτε πήρες θάρρος βλέποντας τα παιδάκια. Απο την επόμενη μέρα, δεν σταματιέσαι! Τριγυρνάς σε όλο το σπίτι, απ' το καναπέ στο τραπέζι, απο εκεί στο πάρκο σου κι απο εκεί στη κουζίνα, να τραβάς το παντελόνι της μαμάς σου! Δεν θα σου πώ πόση πλάκα έχεις, γιατί ήδη σε έχουμε τραβήξει αρκετά βίντεο και θα το δείς και μόνος σου! Λατρεύω το πώς κρατάς τα χεράκια σου ψηλά για να ισορροπείς! Πεθαίνω με τα μικρά προσεκτικά σου βηματάκια. Αλλά πραγματικά τρελαίνομαι όταν προσπαθείς να πας πιο γρήγορα και λίγο πρίν χάσεις την ισορροπία σου, πέφτεις στη αγκαλιά μου μ'ένα επιφώνημα απίστευτης χαράς! Σαν να φωνάζεις "τα κατάφερα!". Πόσο τυχερός είσαι που όλα αυτά που σου γράφω, θα μπορέσεις μια μέρα να τα δεις!
Βέβαια, πέρα απο τη αδιαμφισβήτητη πλάκα, πρέπει πλέον να έχουμε τα μάτια μας όχι 14 αλλά 1014! Δεν σε προλαβαίνουμε. Τη μια στιγμή τραβάς το τραπεζομάντηλο και την άλλη στιγμή ανοίγεις τα ντουλάπια της κουζίνας! Άσε που έχεις ενθουσιαστεί τόσο πολύ, που κοντεύεις να ξεχάσεις τί θα πεί ύπνος (όχι ότι  ήξερες και ποτέ δλδ, αλλά αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία).

Εν τω μεταξύ, κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, έχουν προστεθεί ακόμη 2 πανέμορφα δοντάκια στο στοματάκι σου και πλέον τρως σχεδόν ότι εγώ και η μαμά σου. Εννοείται ότι δεν μπορούμε πλέον να φάμε οτιδήποτε δίχως να ζηλέψεις! Έτσι, η μαμά (που σε κάτι τέτοια είναι γάτα) ανακάλυψε τις ρυζογκοφρέτες. Είναι κάτι απαίσιες στη γεύση γκοφρέτες χωρίς ζάχαρη, αλλά εσύ κάνεις σαν τρελός μόλις σου δώσει! Ελπίζω όταν μεγαλώσεις να μη μας κρατήσεις κακία που σου δίναμε αυτό το άνοστο πράμα. Επειδή η μαμά σε λυπήθηκε, σου έψησε κάτι τρομερά τυροπιτάκια που έφτιαξε με τα χεράκια της, με ελαιόλαδο και ανθότυρο τα οποία κυριολεκτικά τ σ α κ ί ζ ε ι ς !
Μ'αυτά και μ'αυτά bebakimou, φτάσαμε στις 22 Φεβρουαρίου.
Που σημαίνει ότι σε μερικές ημέρες, έχεις γενέθλια! Άλλο πάλι κι αυτό!
Αλλά γι'αυτό θα σου μιλήσω την επόμενη φορά, μη τα πούμε κι όλα σήμερα, ε; 

26 Ιαν 2012

«Ένα μικρό βήμα για τη μαμά και το μπαμπά, ένα μεγάλο άλμα για tobebakimou»

Στις 20 Ιουλίου 1969 ο Νιλ Άρμστρονγκ άνοιξε τη πόρτα της σεληνάκατου στις 4:56 ώρα Ελλάδος, κατέβηκε τη μικρή σκάλα και πάτησε το πόδι του στη Σελήνη. "Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα", είπε στο Κέντρο Ελέγχου του Χιούστον.




Παραφράζοντας το, έβγαλα τον τίτλο της ανάρτησης. Όση συγκίνηση ένιωσε ο ίδιος και όλη η ανθρωπότητα εκείνη τη μέρα (θα κάνω τα στραβά μάτια στις θεωρίες συνωμοσίας ότι ΔΕΝ πήγαν ποτέ), άλλη τόση και ακόμη περισσότερη ένοιωσα εγώ και η zagi μου, όταν tobebakimou έκανε τα 3 πρώτα του βήματα! Η ψυχή μου χοροπήδηξε, το μυαλό μου κόντεψε να εκραγεί, το χαμόγελο μου έφτασε μέχρι τα αυτιά μου, τα μάτια μου γυάλισαν. Τί ήταν κι αυτό το ξαφνικό;
Αυτός βέβαια όλες τις προηγούμενες ημέρες μας προειδοποιούσε με τον τρόπο του. Στεκόταν όσο περισσότερο μπορούσε όρθιος, έκανε ένα μικρό βηματάκι κι έπιανε κάπου. Μάλλον μετρούσε τον εαυτό του. Ώσπου χθες αισθάνθηκε σίγουρος και..τσούπ! Απο τη τρέλα μου έχω την εντύπωση ότι το είδα σε slow motion. Τα θυμάμαι ένα-ένα τα βηματάκια του.
Κι έτσι μάλλον εξηγείτε κι η συμπεριφορά του τις τελευταίες ημέρες. Αρκετή γκρίνια, ανήσυχος ύπνος με 4-5 ξυπνήματα κάθε βράδυ, μας είχε ξετινάξει με λίγα λόγια.
Οπότε μάλλον μπαίνουμε σε νέα φάση. Κυνηγητό!
Βαστάτε ποδαράκια μου.


ΥΓ: Χθες tobebakimou ήταν ακριβώς 10 μηνών και 17 ημερών και ήταν του Αγίου Γρηγορίου...
Ο συνδυασμός της γιορτής (Γρηγορίου) και του περπατήματος του με ανησυχεί λίγο.... :)

19 Ιαν 2012

Πρίν και τώρα

Πριν:

Ξυπνούσα το πρωϊ, ντυνόμουν και πήγαινα στο γραφείο. Ήξερα ότι με περιμένει πολύ δουλειά και απο το βράδυ προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη στο μυαλό μου αυτά που θα κάνω την επόμενη ημέρα.
Πού και πού κι αν χρειαζόταν, έκανα και καμιά υπερωρία ή έπαιρνα τη δουλειά στο σπίτι. Αν βαριόμουν να δουλέψω, έβλεπα καμιά ταινία μέχρι αργά το βράδυ. Δεν με ενδιέφερε τί ώρα θα κοιμηθώ. Ήξερα ότι θα κοιμηθώ την άλλη μέρα το μεσημεράκι. 1 ώρα; 2; 3; Και; Το πολύ πολύ να μου γκρίνιαζε λίγο η zagi μου γιατί βαριόταν να κάθεται μόνη ή γιατί ήθελε να πάμε καμιά βόλτα για κανα ποτάκι. Υπήρχαν μέρες που μπορεί και να περνούσα όλο το απόγευμα σερφάροντας και διαβάζοντας ή παίζοντας κανα χαζοπαίχνιδο. Κάτι για να περάσει ή ώρα. Τα σαββατοκύριακα πηγαίναμε τις βόλτες μας, τρώγαμε σε κανένα εστιατόριο ή αν μας περίσσευαν φεύγαμε όλο το Σ/Κ καμιά εκδρομούλα. Μετά το φαγητό απαραιτήτως καφέ είτε μόνοι είτε με φίλους. Δεν μας ένοιαζε το πού θα πάμε. Παραλία, Κρήνη, Περαία, δεν είχε καμιά σημασία. Ούτε η βενζίνη μας ένοιαζε ( τότε είχαμε λεφτά για τέτοια χαϊλίκια). Η τηλεόραση έπαιζε όλη μέρα άσχετα αν κανείς μας δεν τη παρακολουθούσε. Ήταν για "παρέα". Στον υπολογιστή μου δεν υπήρχαν φάκελοι "bebaki" με χιλιάδες φωτογραφίες. Στους σελιδοδείκτες μου δεν υπήρχαν sites με άρθρα όπως "Πώς να μάθουμε τα παιδιά μας να κοιμούνται", "Τα "κακά" του μωρού που θηλάζει αποκλειστικά", "123baby.me - Μετρήστε τις Συσπάσεις σας",  "Ιματισμός για το νεογέννητο", "Τοποθέτηση στο στήθος και πιάσιμο της θηλής", Πόσο ασφαλές είναι το ελεγχόμενο κλάμα;", "μπαμπάδες σε πανικό - Πώς αλλάζουμε πάνα;". 
Όταν πήγαινα στο σούπερ μάρκετ δεν περνούσα απο τον διάδρομο με τις πάνες. Φρούτα αγοράζαμε σπάνια στο σπίτι, πόσο μάλλον βιολογικής καλλιέργειας.  Όταν σχεδιάζαμε διακοπές δεν με ενδιέφερε αν το ξενοδοχείο ήταν baby-friendly, ούτε αν η πρόσβαση στη παραλία ήταν εύκολη για γονείς με καρότσι. Με ένοιαζε να έχει κανα καλό beach-bar κοντά για να ξημεροβραδιαζόμαστε εκεί με καφέδες και μπύρες κι αν είχε και λίγη φασαρία δεν έτρεχε και τίποτα "διακοπές ήμαστε".


Τώρα:  Ξυπνάω το πρωΐ, συνήθως γύρω στις 6.30, αφού έχω ξυπνήσει άλλες 2-3 φορές πιο πρίν γιατί ξύπνησε tobebakimou και ζητάει την αγκαλιά μου ή το στήθος της μαμάς του (κλίνω 99% στο δεύτερο). Ξέρω ότι με περιμένει πολύ δουλειά στο γραφείο αλλά δε με νοιάζει. Πρώτον γιατί απο τη νύστα μου η ώρα περνάει πιο γρήγορα και δεύτερον δεν έχω κουράγιο να αντιπαρατεθώ με κανέναν. Μάλλον δε με νοιάζει πλέον.  Όταν πέφτω για ύπνο δεν σκέφτομαι τη δουλειά που με περιμένει την άλλη μέρα, αλλά αν θα καταφέρω να κοιμηθώ σερί 4-5 ώρες πριν αρχίσουν τα εγερτήρια. Δεν παίρνω πια δουλειά για το σπίτι γιατί και να πάρω δεν προλαβαίνω να τη κάνω. Θέλω μόνο να περάσουν γρήγορα οι ώρες και να γυρίσω στο σπίτι, να παίξω με tobebakimou, να τον δώ να μπουσουλάει όοοολο το σπίτι, να μου σκάσει ένα χαμόγελο, να μπερδεύεται μέσα στα πόδια μου, να περνάει απο κάτω, να γελάει καρκαριστά όταν τον πετάω ψηλά και τον ξαναπιάνω, να του κάνουμε μπάνιο, να τον ντύσουμε με τα όμορφα πυζαμάκια του και να τον βάλουμε για ύπνο.
 Όταν έχει καμιά καλή ταινία, μονίμως την αφήνω στη μέση γιατί πρέπει να προλάβω να κοιμηθώ! Ούτε λόγος για μεσημεριανό ύπνο. Ο υπολογιστής στο σπίτι ανοίγει αφού πέσει tobebakimou για ύπνο. Τα σαββατοκύριακα πρέπει να βρώ χρόνο να κάνω όσα δεν προλαβαίνω όλη τη βδομάδα και φυσικά να βοηθήσω τη zagi μου που όοολη τη βδομάδα τρέχει πίσω του. Η τηλεόραση επίσης ανοίγει  αφού πέσει tobebakimou για ύπνο.  Τα bebakia απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά να βλέπουν τηλεόραση, σύμφωνα με τη μαμά! Οπότε ακολουθώ...
Στον υπολογιστή μου υπάρχουν δεκάδες φάκελοι "bebaki" με εκατοντάδες υποφακέλους υποφακέλων, με χιλιάδες φωτογραφίες και βίντεο. Στους σελιδοδείκτες μου υπάρχουν εκατοντάδες sites με άρθρα όπως "Πώς να μάθουμε τα παιδιά μας να κοιμούνται", "Τα "κακά" του μωρού που θηλάζει αποκλειστικά", "Ιματισμός για το νεογέννητο", "Τοποθέτηση στο στήθος και πιάσιμο της θηλής", Πόσο ασφαλές είναι το ελεγχόμενο κλάμα;", "μπαμπάδες σε πανικό - Πώς αλλάζουμε πάνα;", "Έναρξη στερεών τροφών", "Spoil Your Baby! Designer Baby Clothes", "«Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια», κλπ κλπ.
Όταν πάω στο σούπερ μάρκετ, περνάω πρώτα απο τον διάδρομο με τις πάνες μπας και πετύχω καμιά καλή προσφορά. Μετά πάω στο μανάβικο για μπανάνες, αχλάδια, μήλα, πορτοκάλια και ότι άλλο μπορεί να αλεστεί. Έξοδοι για καφέ; Ελάχιστοι, κι αυτοί εδώ γύρω, για πάσα περίπτωση. Φέτος που πήγαμε διακοπές, κλείσαμε όσο πιο κοντά μπορούσαμε, σε 3κλινο δωμάτιο, 20 μέτρα απο τη θάλασσα και πρίν αρχίζει να τσουρουφλάει ο ήλιος επιστρέφαμε στο δωμάτιο. Για βραδυνή έξοδο ούτε λόγος. Άραγμα στο μπαλκόνι, με κανένα μπουκάλι κρασί, οι δυό μας. Το 99% των συζητήσεων μας; Τί άλλο; Τobebakimou! Έκανε αυτό, έκανε εκείνο, να δούμε για 100η φορά τις φωτογραφίες και τα βίντεο της ημέρας και νωρίς νωρίς στο κρεβάτι πριν αρχίσουν τα εγερτήρια!

Κοίτα να δείς,
Μόλις παρατήρησα ότι έγραψα 22 γραμμές για το "πριν' και 33 για το "τώρα".
Τυχαίο; Δε νομίζω.









11 Ιαν 2012

Άλμα!

Να'μαι και πάλι! Έχω αρκετές μέρες να γράψω, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν προλάβαινα. Λίγο το ψιλοτρέξιμο στη δουλειά, λίγο ότι ο υπολογιστής στο σπίτι ανοίγει αφού κοιμηθεί tobebakimou για βράδυ (δλδ κατά τις 9), δεν υπάρχει και πολύς χρόνος για γράψιμο. Anyway, tobebakimou περνάει τρελό άλμα ανάπτυξης (δεν ξέρω αν έτσι λέγεται τελικά όλο αυτό, αλλά μέσα σε μερικές μέρες έχει αναπτύξει πολλές δεξιότητες)!  Εδώ και μερικές μέρες χτυπάει παλαμάκια και όταν τον ρωτάμε "που πάς;" απαντάει "τατα". Επίσης, έχει πλέον το δικό του αγαπημένο χρώμα: το μώβ! Το "Αεροσυντριβάνι" έχει μέσα 5 μπαλίτσες, κόκκινη, κίτρινη, μπλε, μώβ και πράσινη. Πλέον έχει μάθει να πατάει μόνος του το κουμπάκι που τις εκτοξεύει. Μέχρι να πεταχτεί η μώβ είναι ψιλοαδιάφορος, απλά τις χαζεύει να χοροπηδάνε γύρω του. Ε, όταν εμφανιστεί η μωβ δεν ξέρει πού να πρωτοτρέξει για να τη πιάσει! Aν το έχουμε κλειστό, το γέρνει και οι μπαλίτσες βγαίνουν απο μέσα. Και φυσικά την μωβ θα πιάσει! Έρωτας σου λέω.
Του κάναμε ένα τέστ, βγάλαμε όλες τις μπάλες και τις αραδιάσαμε μπροστά του. Περιττό να σου πώ ότι το χεράκι του πήγε απευθείας στη μωβ! Οι υπόλοιπες μπαλίτσες δεν του κάνουν τίποτα! Θέλει μόνο τη μωβ! Μέσα σε όλο αυτό το άλμα, αυτό που πραγματικά με ενθουσιάζει είναι ότι στέκεται μόνος του, χωρίς καμιά υποστήριξη για όση ώρα θέλει αυτός. Όταν πρωτοξεκίνησε να το κάνει αυτό, κρατούσε για λίγα δευτερόλεπτα. Μάλιστα χθές τον είδα να σηκώνεται χωρίς να πιάνεται απο πουθενά. Η αποθέωση είναι όταν στέκεται και ταυτόχρονα χτυπάει παλαμάκια! :) Και μέσα σε όλα αυτά, τσούπ! Έσκασε μύτη και το 3ο μας δοντάκι!
Όπως κατάλαβες, αυτό είναι ένα κλασικό χαζομπαμπαδίστικο post!
Tobebakimou μεγαλώνει!