30 Δεκ 2011

2011 - Να φύγει και να μη ξανάρθει (;)

Σήμερα, 30 του Δεκέμβρη 2011, θα γράψω σε 1ο πρόσωπο. Και απευθύνομαι σε σένα μικρέ μου.
Κάποια μέρα θα διαβάσεις όλα αυτά που έγραφε ο μπαμπάς σου σε αυτό το blog. Άλλωστε γι'αυτό και το ξεκίνησα. Για σένα. Θα έχεις χιλιάδες φωτογραφίες να δεις, εκατοντάδες βίντεο και αμέτρητες ιστορίες που θα σου λέμε η μαμά κι εγώ.
 Ίσως και να μην ήμαστε μόνο οι 3 μας. Μπορεί δίπλα σου τώρα να κάθεται ο μικρός σου αδελφός ή η μικρή σου αδελφή. Ποιός ξέρει; Που λές, το 2011 ήταν μια ξεχωριστή χρονιά για όλους τους Έλληνες αλλά κυρίως για εμένα και τη μαμά σου. Σίγουρα θα έχεις ακούσει κάτι για την "οικονομική κρίση" που έζησε η Ελλάδα σε αυτά τα χρόνια. Ο κόσμος περνάει δύσκολα κι ελπίζω τώρα που διαβάζεις αυτά, τα πράγματα επιτέλους να έχουν μπεί στο σωστό δρόμο και να μεγαλώνεις σε μια χώρα όπως τη φαντάζεται ο μπαμπάς. Μια χώρα που θα σε σέβεται, που θα σου δίνει ευκαιρίες, που το ταλέντο σου (όποιο κι αν έχεις) θα αναγνωρίζεται δίχως να χρειάζεται "μέσον" και οι ικανότητές σου θα πληρώνονται όπως σου αξίζει. Φευ, με αυτές τις σκέψεις σίγουρα με μεγάλωσαν και οι παππούδες σου αλλά δυστυχώς τα όνειρά τους διαψεύστηκαν γιατί τα σκουλήκια είχαν μπει πολύ βαθιά στο σώμα αυτής της χώρας. Μακάρι οι προδότες αυτή τη στιγμή να σαπίζουν στη φυλακή κι εσύ να απολαμβάνεις αυτά για τα οποία εμείς παλέψαμε.
Έλεγα λοιπόν, ότι μπορεί να ήταν μια δύσκολη περίοδος αλλά το 2011 για μένα και τη μαμά σου ήταν μια χρονιά ορόσημο. Γιατί γεννήθηκες εσύ αγόρι μου. Ήταν μια Τρίτη, στις 8 του Μάρτη και είχαμε ραντεβού στον γυναικολόγο της μαμάς για κάποιες εξετάσεις. Εκεί λοιπόν, χωρίς προειδοποίηση, ο γιατρός μας είπε ότι πρέπει να πάμε γρήγορα στο μαιευτήριο γιατί η μαμά έπρεπε να γεννήσει. Βλέπεις, ήσουν πολύ ζωηρός απο τη κοιλιά ακόμα και κατάφερες να μπλεχτείς μέσα στον ομφάλιο λώρο σου!
Φύγαμε λοιπόν σαν τους τρελούς, φτάσαμε στο μαιευτήριο, η μαμά ετοιμαζόταν και εγώ χωρίς ακόμα να έχω συνειδητοποιήσει τί ακριβώς πρόκειται να συμβεί περίμενα χαλαρός στο σαλόνι. Ήρθαν και οι θείες σου, και η γιαγιάδες σου και περιμέναμε όλοι μαζί. Ώσπου λίγη ώρα αργότερα, μια μαία βγήκε και κρατούσε εσένα μικρέ μου. Θεέ μου, ήσουν το ομορφότερο πλάσμα που είχα δεί στη ζωή μου.
Τόσο μικρούλης, αλλά με κάτι μάτια που πετούσαν φλόγες. Εξέταζες γύρω γύρω το χώρο λές και ήθελες να δείς ποιός σε πήρε απο τη ζεστή κοιλίτσα της μαμάς για να τον κατσαδιάσεις!
Και μετά σε έβαλε στην αγκαλιά μου. Έχασα τη γη κάτω απο τα πόδια μου. Εσύ, που τους προηγούμενους μήνες με κλωτσούσες μέσα απο τη κοιλιά της μαμάς, τώρα ήσουν στα χέρια μου. Και γνωριστήκαμε. Σου είπα, "γειά σου μικρούλη, είμαι ο μπαμπάς σου" κι εσύ με κοιτούσες με τόσο έντονο βλέμμα, με τις αμυγδαλωτές ματάρες σου με τις μακριές γυριστές βλεφαρίδες σου (ευγενική χορηγία της μαμάς σου, όπως θα έχεις καταλάβει), όπως κοιτάς ακόμη και τώρα. Μέχρι να σε πάμε στο δωμάτιο σου, μου φάνηκε ότι πέρασαν ώρες. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου απο πάνω σου.  Οι πρώτες κουβέντες της μαμάς όταν σε είδε ήταν "τί όμορφα ματάκια είναι αυτά;" κι ύστερα έκλαψε. Έκλαψε όχι γιατί πονούσε. Έκλαψε γιατί ήταν ευτυχισμένη. Γιατί μετά απο 8 μήνες (...και κάτι ημέρες) σε κρατούσε επιτέλους στα χέρια της.
Κι ύστερα οι μήνες περνούσαν. Και μεγάλωνες και μαζί σου μαθαίναμε πολλά καινούργια πράγματα κάθε μέρα. Αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε απο τους ήχους που έκανες πότε κάτι σε ενοχλούσε, πότε σε ευχαριστούσε, πότε ήσουν χαρούμενος, πότε ήθελες κάτι (κι εμείς δεν καταλαβαίναμε τί είναι αυτό). Και όλη μας η ζωή έγινες εσύ.
Δεν έβλεπα την ώρα να φύγω απο τη δουλειά, να έρθω σπίτι και να σε πάρω στην αγκαλιά μου. Και χορεύαμε. Χορεύαμε πολύ! Είχες ήδη βρεί τα αγαπημένα σου τραγούδια. Και αυτό που αγάπησες πιο πολύ απ'όλα ήταν αυτό (θύμισε μου να στο δείξω σε βίντεο αν δεν το έχω κάνει ακόμα).


Μόλις άκουγες τις πρώτες νότες, χαμογελούσες και περίμενες να σε σηκώσουμε στα χέρια και να χορέψουμε. Και γελούσες τόσο δυνατά βρε μπαγάσα!
Και μετά αλλάξαμε σπίτι.  Όπως σου προείπα, ήταν δύσκολοι καιροί.
Όμως ποτέ δεν έχανα την αισιοδοξία μου. Η μαμά σου ανέκαθεν απορούσε γι'αυτό αλλά έτσι ήμουν, δεν έσκυβα εύκολα το κεφάλι. Και είμαι σίγουρος ότι τελικά τα καταφέραμε μια χαρά.
Σήμερα που σου γράφω αυτό το κείμενο δεν το κάνω ούτε για απολογισμό της χρονιάς ούτε γιατί θα μάθεις κάτι καινούργιο. Σίγουρα στα έχουμε πεί όλα με λεπτομέρειες.
Σήμερα γράφω αυτό το κείμενο για να δικαιολογήσω το ερωτηματικό στον τίτλο του post.
Γιατί όσο ζόρικος κι αν ήταν αυτός ο χρόνος, για μένα και τη μαμά σου, ήταν ο καλύτερος της ζωής μας, γιατί ζήσαμε τόσα όμορφα πράγματα... Μπουσούλησες, έμαθες να τρώς, έμαθες να κάνεις κουπεπέ, έμαθες να μας χαιρετάς, έμαθες να δείχνεις αυτό που θέλεις, κατάλαβες ότι το καρότσι σου είναι για βόλτες και επιτέλους μπορέσαμε να το χρησιμοποιήσουμε, έμαθες να σηκώνεσαι όρθιος, να παίζεις με τα παιχνιδάκια σου, να ανοίγεις τα χεράκια σου για να σε πάρουμε αγκαλιά, άρχισες να λές τις πρώτες ακαταλαβίστικες λεξούλες σου.
Μας δίδαξες (άθελα σου) πώς είναι να αγαπάς ολοκληρωτικά.
Ε λοιπόν, εγώ αποφάσισα αυτά τα μικρά θαύματα - μεγάλες στιγμές να θυμάμαι απο το 2011.
(και ότι μπορώ να επιβιώσω και με 3-4 ώρες ύπνου - μόνο)
Καλή χρονιά bebakimou!











26 Δεκ 2011

Πάει κι αυτόοοο....

Πέρασαν λοιπόν κι αυτά τα Χριστούγεννα. Μη με ρωτήσεις πώς πέρασα, τί έκανα, που πήγα. Οι απαντήσεις είναι τόσο συμβατικές και αναμενόμενες που μάλλον θα βαρεθείς και θα πεταχτείς στο επόμενο blog!
Εντάξει, ωραία περάσαμε, πάντα περνάω ωραία όταν είμαι με τη zagi μου και tobebakimou. Δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο. Φαγητό τα Χριστούγεννα στα πεθερικά μου, σήμερα στους γονείς μου με πολύ κόσμο κι ένα bebaki άυπνο και γκρινιάρικο. Είχαμε κανονίσει να πάμε και σε κάτι φίλους για καφέ αλλά με τον μικρό σε τέτοια κατάσταση θα μας έβγαινε απο τη μύτη.
Οπότε ακυρώθηκε και ήρθαμε σπίτι για να τον κοιμήσουμε. ΧΑ! Ο ύπνος για tobebakimou είναι χάσιμο χρόνου! Μεγάλο βάσανο λέμε!
Αλλά θα σου πώ κάποια άλλη φορά για αυτόν τον σταυρό που κουβαλάμε.
Προχθές που λες, είχαμε επισκέψεις. Η νονά του, κάποιοι φίλοι που πρόσφατα απέκτησαν κι αυτοί το δικό τους bebaki, ήρθαν με δώρα, χαμός σου λέω. Ωραία ήταν και θα ήταν καλύτερα και σίγουρα πιο ξεκούραστα αν το πιτσιρίκι μας αποφάσιζε να κλείσει και λίιιιιγο τα μάτια του μπας και ξεκουραστούμε κι εμείς και κυρίως η μαμά του που τον έχει όοοοοολη τη μέρα με full energy και την έχει διαλύσει! Περιμένοντας τις επισκέψεις, είχαμε καθίσει σε κάτι σκαμπώ στο σαλόνι, ακουμπούσαμε το κεφάλι ο ένας στου άλλου και σχεδόν μισοκοιμόμασταν (φαντάσου τη σκηνή). Όλη τη μέρα μας είχε στο τρέξιμο, πόσο ν'αντέξουμε οι άνθρωποι;
Σήμερα πάλι, είμαι όρθιος απο τις 8 το πρωί αφού ο κύριος ξύπνησε μέσα στη τρελή χαρά και με διάθεση για παιχνίδι.  Τα πρωϊνά (σχεδόν κάθε μέρα) tobebakimou είναι στο κρεβάτι μας, αφού ξυπνάει γύρω στις 5.30, η zagi μου τον θηλάζει (εδώ και 9,5 μήνες ακούραστα...) και μετά αφού δεν έχει πια κουράγιο να τον πάει στο δωμάτιό του, κάνουμε χώρο στο δικό μας και τον βάζουμε στη μέση.
Αν δεν το έχεις κάνει, να το κάνεις, κι αν το έχεις κάνει you know what i'm talking about!
Anyway, δεν είναι μόνο που ξυπνάει μέσα στη τρελή χαρά.
Απαιτεί να ξυπνήσουμε κι εμείς! Τί θα κάνω μόνος μου, σου λέει;;;;
Και αρχίζουν οι ξεγυρισμένες σφαλιάρες και τα "τα τα τα, μπα μπα μπα" μέχρι να πείς
"οκ, ας σηκωθώ πριν μου μαυρίσει κανένα μάτι και με ξεκουφάνει".
Οπότε, έκανα τη καρδιά μου πέτρα, σηκώθηκα απο το ζεστό μου κρεβατάκι, κατεβήκαμε στο σαλόνι, αφήσαμε τη μαμά να κοιμηθεί γιατί την ταλαιπώρησε όλο το βράδυ με τα ξυπνήματα και αρχίσαμε το παιχνίδι. Σκοτάδι έξω, ψοφόκρυο λέμε, ούτε σκυλιά δεν κυκλοφορούσαν, κι εμείς
δώστου να πατάμε το κουμπί στο αεροσυντριβάνι

και να κυνηγάμε τις μπαλίτσες κάτω απο τους καναπέδες και άντε να πετάμε κάτω τα σουβέρ (που τα έχει ρημάξει τα έρμα τα σουβέρ) και ξανά μανά με το αεροσυντριβάνι, άντε να παίξουμε και λίγο με τις μπαλίτσες μας, να κάνουμε κανα σουτάκι, να βάλουμε κανα γκόλ και να πανυγυρίζουμε κι εγώ μέσα στη μαύρη νύστα ο κακόμοιρος μ'ενα μαλλί ανακατεμένο, με τα μάτια θολά απο τη νύστα.
Ώσπου επιτέλους, η ενέργεια του εξαντλήθηκε και κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Όχι, μη φανταστείς ότι για 2-3 ώρες θα χαλάρωνα και θα απολάμβανα το καφεδάκι μου. Όοοοοοχι.
Tobebakimou, δεν ξέρω αν στο έχω πεί, αλλά έχει ενσωματωμένο χρονοδιακόπτη.
Timer ρε παιδί μου, πώς το λένε;

Πώς έχουν οι κουζίνες για να μη σου καεί το σουφλέ;
Ε, κάτι τέτοιο.
Ο ημερήσιος ύπνος του κρατάει τριάντα λεπτά!
Μην γελάς, ακριβώς τριάντα λεπτά, ούτε λεπτό παραπάνω.

Οπότε ήξερα πόσο χρόνο είχα για:
- να βγάλω τις πυζάμες μου
- να ντυθώ σαν άνθρωπος 
- να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου
- να βουρτσίσω κανα δόντι
- να κάνω έναν ρημαδοκαφέ
- να καπνίσω ένα τσιγάρο στα γρήγορα στο μπαλκόνι στους -3 βαθμούς
και να επιστρέψω στο σαλόνι πριν tobebakimou ξυπνήσει.

Τα πρόλαβα στο τσακ όλα αυτά.
Και μετά αααααντε πάλι απο την αρχή!
Και ξανά με το αεροσυντριβάνι, με τα σουβέρ και τούμπαλιν,
και "γκοοοοοολ" και πανηγύρια και αυτός να ξεκαρδίζεται στα γέλια.
Γι'αυτό σου λέω, μη ρωτήσεις πώς πέρασα τις γιορτές. 
Έκανα τα γνωστά υπέροχα ανεκτίμητα και μοναδικά πράγματα που κάνω κάθε μέρα! :)