26 Ιαν 2012

«Ένα μικρό βήμα για τη μαμά και το μπαμπά, ένα μεγάλο άλμα για tobebakimou»

Στις 20 Ιουλίου 1969 ο Νιλ Άρμστρονγκ άνοιξε τη πόρτα της σεληνάκατου στις 4:56 ώρα Ελλάδος, κατέβηκε τη μικρή σκάλα και πάτησε το πόδι του στη Σελήνη. "Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα", είπε στο Κέντρο Ελέγχου του Χιούστον.




Παραφράζοντας το, έβγαλα τον τίτλο της ανάρτησης. Όση συγκίνηση ένιωσε ο ίδιος και όλη η ανθρωπότητα εκείνη τη μέρα (θα κάνω τα στραβά μάτια στις θεωρίες συνωμοσίας ότι ΔΕΝ πήγαν ποτέ), άλλη τόση και ακόμη περισσότερη ένοιωσα εγώ και η zagi μου, όταν tobebakimou έκανε τα 3 πρώτα του βήματα! Η ψυχή μου χοροπήδηξε, το μυαλό μου κόντεψε να εκραγεί, το χαμόγελο μου έφτασε μέχρι τα αυτιά μου, τα μάτια μου γυάλισαν. Τί ήταν κι αυτό το ξαφνικό;
Αυτός βέβαια όλες τις προηγούμενες ημέρες μας προειδοποιούσε με τον τρόπο του. Στεκόταν όσο περισσότερο μπορούσε όρθιος, έκανε ένα μικρό βηματάκι κι έπιανε κάπου. Μάλλον μετρούσε τον εαυτό του. Ώσπου χθες αισθάνθηκε σίγουρος και..τσούπ! Απο τη τρέλα μου έχω την εντύπωση ότι το είδα σε slow motion. Τα θυμάμαι ένα-ένα τα βηματάκια του.
Κι έτσι μάλλον εξηγείτε κι η συμπεριφορά του τις τελευταίες ημέρες. Αρκετή γκρίνια, ανήσυχος ύπνος με 4-5 ξυπνήματα κάθε βράδυ, μας είχε ξετινάξει με λίγα λόγια.
Οπότε μάλλον μπαίνουμε σε νέα φάση. Κυνηγητό!
Βαστάτε ποδαράκια μου.


ΥΓ: Χθες tobebakimou ήταν ακριβώς 10 μηνών και 17 ημερών και ήταν του Αγίου Γρηγορίου...
Ο συνδυασμός της γιορτής (Γρηγορίου) και του περπατήματος του με ανησυχεί λίγο.... :)