28 Μαΐ 2012

Μη με παρεξηγείς. Είναι που σ'αγαπώ...

Ξυπνάμε που λες το Σάββατο, τρώς τα φρουτάκια σου κι ό,τι άλλο καλούδι σου ετοιμάζει η μαμά, αρχίζεις να παίζεις και να καταστρέφεις ότι βρείς μπροστά σου και ξαφνικά...τρέχεις στη αγκαλιά της μαμάς σου και κουρνιάζεις εκεί. Η μαμά αμέσως το έπιασε το υπονοούμενο. -"Σαν να μου φαίνεται ζεστό tobebaki" μου λέει. (Μητρικό ένστικτο το λένε αυτό). Το πατρικό πάλι, δεν πήρε χαμπάρι. Αφού έβαλα το χέρι μου στο μέτωπό σου, αποφάνθηκα: -"Μπά, ζεστάθηκε απο το τρέξιμο μωρέ". Είναι δυνατόν να αρρωστήσει tobebakimou; Αποκλείεται (σκεφτόμουν, ο αφελής). Η μαμά σε κρατούσε στην αγκαλιά της, εσύ δεν ήθελες να ξεκολλήσεις κι εγώ έπρεπε να βγώ για ψώνια. Σούπερ μάρκετ, φαρμακεία, φούρνους, μανάβικα κλπ. Έφυγα και σε άφησα εκεί, στην ασφάλεια της αγκαλιάς της μαμάς σου. Γυρίζοντας, παρατηρώ περίεργη ησυχία. Ξεκλειδώνω τη πόρτα όσο πιο αθόρυβα μπορώ (γιατί σκέφτηκα ότι μάλλον κοιμάσαι και αυτό απο μόνο του είναι σοβαρός λόγος για να κάνει κάποιος ησυχία σε αυτό το σπίτι) και το μάτι μου αμέσως πέφτει στο τραπέζι της κουζίνας. Εκεί, βρισκόταν ένα μπουκάλι σιρόπι Depon. Νταν! Καμπάνες! Tobebakimou είναι άρρωστο;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; Ανεβαίνω πάνω στις μύτες των ποδιών για να σιγουρευτώ ότι ΔΕΝ είσαι άρρωστος, ότι απλά η μαμά κάτι ήθελε να δεί στο μπουκάλι. Σας βλέπω στο κρεβάτι και η μαμά μου κάνει νόημα να φύγω. Με τρελή ανησυχία, κατεβαίνω πάλι κάτω και τότε προσέχω ότι στο τραπέζι εκτός απο το σιρόπι υπάρχει κι ένα θερμόμετρο, το οποίο το αγόρασε πρόσφατα η μαμά, ειδικά για εσένα, για να μπορεί να σου παίρνει γρήγορα τη θερμοκρασία. Σίγουρος πια, ότι κάτι τρέχει, περιμένω τη μαμά σου να κατέβει. Μετά απο 10' λεπτά, έρχεται και μου ανακοινώνει ότι....έχεις πυρετό! 39,4 παρακαλώ! Ωϊμέ! Tobebakimou είναι άρρωστο!
Έπρεπε να περάσουν 15 μήνες για να το ζήσουμε κι εμείς αυτό. Πέρα απο μια μικρή λαρυγγίτιδα πριν μερικούς μήνες (η οποία σου χάρισε μια φοβερά sexy φωνούλα για μερικές μέρες και πολύ το είχαμε διασκεδάσει - οι άκαρδοι γονείς) δεν είχαμε αντιμετωπίσει ξανά τέτοια κατάσταση. Ομολογώ ότι δεν ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο, το ίδιο κι η μαμά σου, η οποία (σου έχω πεί πόσο γάτα είναι η μαμά στα ιατρικά θέματα - ορισμένες φορές απορώ γιατί δεν το σπούδασε το πράμα) αμέσως αμέσως googlαρε τα συμπτώματά σου και βρήκε ότι μάλλον έχεις το Αιφνίδιο Εξάνθημα. Εννοείται ότι πήραμε αμέσως τηλέφωνο την παιδίατρο σου η οποία μας συμβούλεψε πώς να αντιμετωπίσουμε την ξαφνική αδιαθεσία σου. Όλο το Σαββατοκύριακο το περάσαμε με το θερμόμετρο στο χέρι, με δροσερά μπανάκια (άλλο που δεν ήθελες) και όταν ο παλιοπυρετός σου ανέβαινε πάνω απο το όριο συναγερμού μας σου δίναμε το σιροπάκι σου (το οποίο έκανε εξαιρετική δουλειά - και γρήγορα). Όταν ο πυρετός σου έπεφτε, ήσουν tobebaki που λατρεύουμε. Αεικίνητο, παιχνιδιάρικο, χαμογελαστό, έτοιμο για βόλτα ανα πάσα στιγμή και καιρικών συνθηκών. Αλλά όταν ο άτιμος ο πυρετός επέστρεφε, γινόσουν ένα bebaki που δεν έχουμε συνηθίσει να έχουμε. Ήσυχο, ήρεμο, καθισμένος σε μια γωνιά ή στην αγκαλιά της μαμάς κι εμείς να σε κοιτάμε, ανήμποροι να σε βοηθήσουμε. Αυτό κυρίως, η συνειδητοποίηση του πόσο ανήμποροι νιώθαμε απέναντι στον πυρετό σου ήταν που μας έριχνε ψυχολογικά. Αυτή η στιγμή, που καταλάβαμε ότι παρ'όλη την ατέλειωτη αγάπη και φροντίδα μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο για σένα. Είναι ένα συναίσθημα άγριο, είναι η ώρα εκείνη που θυμήθηκα τη γιαγιά σου όταν αρρώσταινα που πάνω απο το προσκεφάλι μου μου έβαζε δροσερές κομπρέσες και μονολογούσε "αχ και να μπορούσα να πάρω εγώ τον πυρετό σου". Τότε δεν πολυκαταλάβαινα ή δεν έδινα και πολύ σημασία. Τώρα όμως κατάλαβα ότι πραγματικά το εννοούσε έτσι όπως το έλεγε. Αν κάποιος μου έλεγε "tobebakisou θα είναι περδίκι σε 5' απο τώρα αλλά εσύ θα ταβλιαστείς για 2 βδομάδες με 40 πυρετό και θα τρέχουν στα νοσοκομεία", θα έλεγα αμέσως ναι. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, no second thoughts που λένε;; Το έβλεπα και στα μάτια της μαμάς σου, αυτό ακριβώς σκεφτόταν κι αυτή. Τώρα καταλαβαίνω τους γονείς που για κάποιο λόγο τα bebakia τους είναι φιλάσθενα, τώρα μπορώ να αντιληφθώ τον πανικό και την ανησυχία που μπορεί να νοιώθει μια μαμά ή ένας μπαμπάς βλέποντας το παιδί του άρρωστο (και δεν έχει καμιά σημασία αν είναι ένας απλός πυρετός).  Και τώρα μπορώ να καταλάβω πόσο τεράστια δύναμη ψυχής απαιτείται για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις όταν το παιδί σου τυραννιέται απο σοβαρότερες ασθένειες, που η ζωή του πλέον δεν είναι στα δικά σου χέρια αλλά στα χέρια γιατρών.
Γι'αυτό bebakimou, όταν μεγαλώσεις μη παρεξηγείς τη μαμά και το μπαμπά αν σου φαίνονται υπερβολικοί ή υπερπροστατευτικοί. Είναι κάτι που δεν ελέγχεται, βγαίνει απο μέσα μας και δεν μπορεί να μπεί μέτρο. Είναι επειδή σε αγαπάνε πιο πολύ απο τη ζωή τους. Να το θυμάσαι αυτό bebakimou, καλά;