7 Δεκ 2011

Τί είναι τελικά τα Χριστούγεννα;

Μην είναι οι στολισμένες βιτρίνες; Τα λαμπιόνια  made in China που φεγγοβολούν το καθένα στο ρυθμό του; Τα δέντρα που στολίζουμε; Οι κόκκινες οι μπάλες; Μην είναι τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες; Δεν το κρύβω, ποτέ δεν ήμουν φαν των Χριστουγέννων, πόσο μάλλον όλων όσων πρέπει να κάνει κάποιος τα Χριστούγεννα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να είμαι χαρούμενος "γιορτάρες μέρες". Οι άλλες μέρες τί έχουν δηλαδή; Εντάξει, δε λέω, όλη αυτή η ατμόσφαιρα είναι κάπως, θες δε θες επηρεάζεσαι και όσο να'ναι σκάς και κανα χαμόγελο παραπάνω. Αλλά αυτή η εξαναγκασμένη χαρά ρε παιδί μου, μου τη δίνει στα νεύρα. Άσε που με όλα αυτά που συμβαίνουν έχει πάει περίπατο και η "γιορτινή διάθεση".
Όμως είναι αλλιώτικα τα φετινά Χριστούγεννα.
Για όλους.
Για τους ίδιους αλλά και για διαφορετικούς λόγους για τον καθένα.
Για μένα και τη zagi μου είναι σίγουρα ξεχωριστά.
Είναι τα πρώτα μας με tobebakimou!















Όσο να πείς, κάνει τη διαφορά ο μικρός!
Οπότε, φοράμε το καλύτερο μας χαμόγελο, ψήνουμε τα κουλουράκια μας, τα μελομακάρονα μας, τους κουραμπιέδες μας, στολίζουμε το δεντράκι μας, φορτίζουμε φωτογραφικές μηχανές και βιντεοκάμερες, ξεχνάμε τα προβλήματα και φροντίζουμε να μείνουν αξέχαστα σε εμάς που θα τα θυμόμαστε αλλά και στο bebakimou που θα τα "ζήσει" μερικά χρόνια αργότερα μέσα απο φωτογραφίες και βίντεο.
Merry Christmas!

6 Δεκ 2011

Χριστούγεννα x3

δέντρο για τρείς...
Αυτό που πριν ένα χρόνο ήταν απλά φαντασία σήμερα έγινε πραγματικότητα. Στολίσαμε το δέντρο μας και για πρώτη φορά...ήμασταν 3!
Βέβαια tobebakimou δεν πολυκατάλαβε τί έκανε ο μπαμπάς, έβλεπε με απορία, ήθελε να τα πιάσει όλα (φυσικά...) και αφού είδε ότι δεν του έδινα τίποτα, είπε να ρίξει έναν χαλαρωτικό υπνάκο στην αγκαλιά της μαμάς! Όταν ξύπνησε, είχα ήδη σβήσει όλα τα φώτα και μόνο τα λαμπάκια του δέντρου χαλούσαν το σκοτάδι. Για λίγα δευτερόλεπτα είχε μια έκπληξη στο βλέμμα...
Προσπαθούσε να καταλάβει τί είναι αυτά τα περίεργα πράγματα που αναβοσβήνουν και το βλέμμα του δεν έφευγε απο εκεί. Όταν αυτά άρχισαν το παιχνίδι τους, ένα χαμόγελο ενθουσιασμού εμφανίστηκε στο προσωπάκι του κι εγώ έλιωσα. "Είμαι μπαμπάς του" σκέφτηκα "και αυτό είναι το Χριστουγεννιάτικο μας δέντρο". Η σκέψη ότι είμαι μπαμπάς αυτού του μπόμπιρα ακόμα με συγκινεί και μάλλον αυτό δεν θ'αλλάξει ποτέ.

Θα μπορούσα να το στολίζω κάθε μέρα αυτό το δέντρο, κι όλα τα δέντρα του κόσμου, μόνο για να ξαναδώ τα ματάκια του να γυαλίζουν έτσι.

Είναι μικρούλης ακόμα και δεν καταλαβαίνει γιατί γίνονται όλα αυτά, αλλά σίγουρα το διασκεδάζει!

Είναι τα πρώτα μας Χριστούγεννα.
Εγώ, το κορίτσι μου και tobebakimou.




5 Δεκ 2011

tobebakimou σε αριθμούς




8 μήνες & 25 ημέρες 
(πέρασαν απο τη πρώτη φορά που τον πήρα στα χέρια μου 
ή 272 ημέρες - 6528 ώρες - 391680 λεπτά)

8.10μμ 
(η ώρα της γέννησης του, μετά απο τρελή κούρσα μέχρι το μαιευτήριο)

2980 
(τα κιλά του όταν γεννήθηκε - φαινόταν στρουμπουλός απο τη κοιλιά)

9030 γραμμάρια
(μετά απο 9 μήνες ασταμάτητου θηλασμού απο την ηρωΐδα μαμά του)

49 
(τα εκατοστά του ύψους του όταν γεννήθηκε - κοντός, αλλά σουπιά :)

71 εκατοστά 
(τόσο είναι πλέον το ύψος του)

0.106457925636008 
(η ηλικία του σε σκυλίσια χρόνια - ένα μικρό κουταβάκι)

3 & 7 
(είναι οι τυχεροί του αριθμοί)

28/08
(η βάπτιση του και μας άκουσαν όooooλα τα περίχωρα)

94 
(ημέρες πριν τα πρώτα του γενέθλια - α π ί σ τ ε υ τ ο.....)

1195 
(οι φωτογραφίες που τον έχουμε τραβήξει - δλδ 5 την ημέρα  - και τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι και πάαααρα πολλές τελικά)

94 
(τα βίντεο - τα οποία βλέπουμε και ξαναβλέπουμε)

9 posts 
(μέχρι σήμερα στο blog - θέλω να γράφω κάθε μέρα αλλά δεν τα καταφέρνω)

5 
(τα μέλη στη παρέα μέχρι σήμερα)

387
(οι επισκέψεις στο blog - και σας ευχαριστώ πολύ)






*την ιδέα για το συγκεκριμένο post την "έκλεψα" απο τον babaka?    
Thanx m8!









4 Δεκ 2011

"Κού-πε-πε...

κου-πε-πε, ο μπαμπάκας έρχεται, να του φέρει κατιτί, κουλουράκια στο χαρτί" ή όπως αλλιώς το ξέρει ο καθένας, σε κάθε παραλλαγή που βολεύει. Πού κολλάει το τραγουδάκι θα αναρωτιέσαι τώρα. Είχα γράψει και παλιότερα πως ότι μικρό, χαζό και πιθανόν ασήμαντο για κάποιον που δεν έχει γίνει ακόμα γονιός για μένα είναι big thing! Έτσι και το "κου-πε-πε". Μετά απο μήνες που οι γιαγιάδες του, του το τραγουδάν (δίχως αποτέλεσμα και καμιά απόκριση) αλλά και τις επίμονες προσπάθειες της zagi μου τον τελευταίο καιρό (επίσης χωρίς αποτέλεσμα), ξαφνικά το Σάββατο, ΜΠΑΜ! Ένα μικρό στρουμπουλό χεράκι άρχισε να κάνει "κου-πε-πε"! Αμάν τρέλα και χαμός! Μόλις είχαμε ξυπνήσει και ο μικρός φυσικά όπως κάθε πρωΐ ήταν ανάμεσα μας (άλλο που δεν θέλουμε..).
Αισθάνθηκα κάποιον να μου σηκώνει το χέρι. Ανοίγω τα μάτια και τον βλέπω, αγουροξυπνημένο αναμαλλιασμένο και στρουμπουλό μέσα στο άσπρο κολλητό του φορμάκι (θεϊκή εικόνα), να κάθεται ανάμεσα μας και να έχει πιάσει με το χεράκι του το δάχτυλο μου, μάλλον προσπαθώντας να με ξυπνήσει για να παίξουμε. Η ώρα ήταν 8 το πρωΐ και τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Ξύπνησα τη zagi μου και αυτή για να τον κοιμήσει άρχισε να του τραγουδά το "κου-πε-πε". Κι εκεί που περιμέναμε να ζαλιστεί και να ξανακοιμηθεί, αρχίζει να κουνά τα στρουμπουλά του χεράκια στο ρυθμό! Απο προχθές που το κατάφερε το κάνει συνέχεια πλέον. Τώρα θα μου πείς "σιγά τα ωα" και θα σου πώ  "τί λές ρε;;".
Το κούνημα με τα χεράκια του είναι η πρώτη ουσιαστική επικοινωνία που είχαμε ως τώρα. Η πρώτη φορά που του ζητάμε να κάνει κάτι και το κάνει. Δεν το λές και λίγο....


* Κι επειδή αυτά εγώ δεν τ'αφήνω έτσι, έψαξα λοιπόν και βρήκα ότι το κου-πε-πε έρχεται από τη μακρινή αρχαιότητα, όταν οι Αχαιές μητέρες κοίλαιναν, λέει, τη χούφτα τους, την έδειχναν στο βρέφος και του έλεγαν: κούπα, παι! κούπα,παι !