Πάει κι αυτόοοο....

Πέρασαν λοιπόν κι αυτά τα Χριστούγεννα. Μη με ρωτήσεις πώς πέρασα, τί έκανα, που πήγα. Οι απαντήσεις είναι τόσο συμβατικές και αναμενόμενες που μάλλον θα βαρεθείς και θα πεταχτείς στο επόμενο blog!
Εντάξει, ωραία περάσαμε, πάντα περνάω ωραία όταν είμαι με τη zagi μου και tobebakimou. Δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο. Φαγητό τα Χριστούγεννα στα πεθερικά μου, σήμερα στους γονείς μου με πολύ κόσμο κι ένα bebaki άυπνο και γκρινιάρικο. Είχαμε κανονίσει να πάμε και σε κάτι φίλους για καφέ αλλά με τον μικρό σε τέτοια κατάσταση θα μας έβγαινε απο τη μύτη.
Οπότε ακυρώθηκε και ήρθαμε σπίτι για να τον κοιμήσουμε. ΧΑ! Ο ύπνος για tobebakimou είναι χάσιμο χρόνου! Μεγάλο βάσανο λέμε!
Αλλά θα σου πώ κάποια άλλη φορά για αυτόν τον σταυρό που κουβαλάμε.
Προχθές που λες, είχαμε επισκέψεις. Η νονά του, κάποιοι φίλοι που πρόσφατα απέκτησαν κι αυτοί το δικό τους bebaki, ήρθαν με δώρα, χαμός σου λέω. Ωραία ήταν και θα ήταν καλύτερα και σίγουρα πιο ξεκούραστα αν το πιτσιρίκι μας αποφάσιζε να κλείσει και λίιιιιγο τα μάτια του μπας και ξεκουραστούμε κι εμείς και κυρίως η μαμά του που τον έχει όοοοοολη τη μέρα με full energy και την έχει διαλύσει! Περιμένοντας τις επισκέψεις, είχαμε καθίσει σε κάτι σκαμπώ στο σαλόνι, ακουμπούσαμε το κεφάλι ο ένας στου άλλου και σχεδόν μισοκοιμόμασταν (φαντάσου τη σκηνή). Όλη τη μέρα μας είχε στο τρέξιμο, πόσο ν'αντέξουμε οι άνθρωποι;
Σήμερα πάλι, είμαι όρθιος απο τις 8 το πρωί αφού ο κύριος ξύπνησε μέσα στη τρελή χαρά και με διάθεση για παιχνίδι.  Τα πρωϊνά (σχεδόν κάθε μέρα) tobebakimou είναι στο κρεβάτι μας, αφού ξυπνάει γύρω στις 5.30, η zagi μου τον θηλάζει (εδώ και 9,5 μήνες ακούραστα...) και μετά αφού δεν έχει πια κουράγιο να τον πάει στο δωμάτιό του, κάνουμε χώρο στο δικό μας και τον βάζουμε στη μέση.
Αν δεν το έχεις κάνει, να το κάνεις, κι αν το έχεις κάνει you know what i'm talking about!
Anyway, δεν είναι μόνο που ξυπνάει μέσα στη τρελή χαρά.
Απαιτεί να ξυπνήσουμε κι εμείς! Τί θα κάνω μόνος μου, σου λέει;;;;

Και αρχίζουν οι ξεγυρισμένες σφαλιάρες και τα "τα τα τα, μπα μπα μπα" μέχρι να πείς
"οκ, ας σηκωθώ πριν μου μαυρίσει κανένα μάτι και με ξεκουφάνει".
Οπότε, έκανα τη καρδιά μου πέτρα, σηκώθηκα απο το ζεστό μου κρεβατάκι, κατεβήκαμε στο σαλόνι, αφήσαμε τη μαμά να κοιμηθεί γιατί την ταλαιπώρησε όλο το βράδυ με τα ξυπνήματα και αρχίσαμε το παιχνίδι. Σκοτάδι έξω, ψοφόκρυο λέμε, ούτε σκυλιά δεν κυκλοφορούσαν, κι εμείς

δώστου να πατάμε το κουμπί στο αεροσυντριβάνι

και να κυνηγάμε τις μπαλίτσες κάτω απο τους καναπέδες και άντε να πετάμε κάτω τα σουβέρ (που τα έχει ρημάξει τα έρμα τα σουβέρ) και ξανά μανά με το αεροσυντριβάνι, άντε να παίξουμε και λίγο με τις μπαλίτσες μας, να κάνουμε κανα σουτάκι, να βάλουμε κανα γκόλ και να πανυγυρίζουμε κι εγώ μέσα στη μαύρη νύστα ο κακόμοιρος μ'ενα μαλλί ανακατεμένο, με τα μάτια θολά απο τη νύστα.

Ώσπου επιτέλους, η ενέργεια του εξαντλήθηκε και κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Όχι, μη φανταστείς ότι για 2-3 ώρες θα χαλάρωνα και θα απολάμβανα το καφεδάκι μου. Όοοοοοχι.
Tobebakimou, δεν ξέρω αν στο έχω πεί, αλλά έχει ενσωματωμένο χρονοδιακόπτη.
Timer ρε παιδί μου, πώς το λένε;

Πώς έχουν οι κουζίνες για να μη σου καεί το σουφλέ;
Ε, κάτι τέτοιο.
Ο ημερήσιος ύπνος του κρατάει τριάντα λεπτά!
Μην γελάς, ακριβώς τριάντα λεπτά, ούτε λεπτό παραπάνω.

Οπότε ήξερα πόσο χρόνο είχα για:

- να βγάλω τις πυζάμες μου
- να ντυθώ σαν άνθρωπος 

- να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου

- να βουρτσίσω κανα δόντι

- να κάνω έναν ρημαδοκαφέ

- να καπνίσω ένα τσιγάρο στα γρήγορα στο μπαλκόνι στους -3 βαθμούς

και να επιστρέψω στο σαλόνι πριν tobebakimou ξυπνήσει.

Τα πρόλαβα στο τσακ όλα αυτά.
Και μετά αααααντε πάλι απο την αρχή!
Και ξανά με το αεροσυντριβάνι, με τα σουβέρ και τούμπαλιν,
και "γκοοοοοολ" και πανηγύρια και αυτός να ξεκαρδίζεται στα γέλια.

Γι'αυτό σου λέω, μη ρωτήσεις πώς πέρασα τις γιορτές. 

Έκανα τα γνωστά υπέροχα ανεκτίμητα και μοναδικά πράγματα που κάνω κάθε μέρα! :)