30 Δεκ 2011

2011 - Να φύγει και να μη ξανάρθει (;)

Σήμερα, 30 του Δεκέμβρη 2011, θα γράψω σε 1ο πρόσωπο. Και απευθύνομαι σε σένα μικρέ μου.
Κάποια μέρα θα διαβάσεις όλα αυτά που έγραφε ο μπαμπάς σου σε αυτό το blog. Άλλωστε γι'αυτό και το ξεκίνησα. Για σένα. Θα έχεις χιλιάδες φωτογραφίες να δεις, εκατοντάδες βίντεο και αμέτρητες ιστορίες που θα σου λέμε η μαμά κι εγώ.
 Ίσως και να μην ήμαστε μόνο οι 3 μας. Μπορεί δίπλα σου τώρα να κάθεται ο μικρός σου αδελφός ή η μικρή σου αδελφή. Ποιός ξέρει; Που λές, το 2011 ήταν μια ξεχωριστή χρονιά για όλους τους Έλληνες αλλά κυρίως για εμένα και τη μαμά σου. Σίγουρα θα έχεις ακούσει κάτι για την "οικονομική κρίση" που έζησε η Ελλάδα σε αυτά τα χρόνια. Ο κόσμος περνάει δύσκολα κι ελπίζω τώρα που διαβάζεις αυτά, τα πράγματα επιτέλους να έχουν μπεί στο σωστό δρόμο και να μεγαλώνεις σε μια χώρα όπως τη φαντάζεται ο μπαμπάς. Μια χώρα που θα σε σέβεται, που θα σου δίνει ευκαιρίες, που το ταλέντο σου (όποιο κι αν έχεις) θα αναγνωρίζεται δίχως να χρειάζεται "μέσον" και οι ικανότητές σου θα πληρώνονται όπως σου αξίζει. Φευ, με αυτές τις σκέψεις σίγουρα με μεγάλωσαν και οι παππούδες σου αλλά δυστυχώς τα όνειρά τους διαψεύστηκαν γιατί τα σκουλήκια είχαν μπει πολύ βαθιά στο σώμα αυτής της χώρας. Μακάρι οι προδότες αυτή τη στιγμή να σαπίζουν στη φυλακή κι εσύ να απολαμβάνεις αυτά για τα οποία εμείς παλέψαμε.
Έλεγα λοιπόν, ότι μπορεί να ήταν μια δύσκολη περίοδος αλλά το 2011 για μένα και τη μαμά σου ήταν μια χρονιά ορόσημο. Γιατί γεννήθηκες εσύ αγόρι μου. Ήταν μια Τρίτη, στις 8 του Μάρτη και είχαμε ραντεβού στον γυναικολόγο της μαμάς για κάποιες εξετάσεις. Εκεί λοιπόν, χωρίς προειδοποίηση, ο γιατρός μας είπε ότι πρέπει να πάμε γρήγορα στο μαιευτήριο γιατί η μαμά έπρεπε να γεννήσει. Βλέπεις, ήσουν πολύ ζωηρός απο τη κοιλιά ακόμα και κατάφερες να μπλεχτείς μέσα στον ομφάλιο λώρο σου!
Φύγαμε λοιπόν σαν τους τρελούς, φτάσαμε στο μαιευτήριο, η μαμά ετοιμαζόταν και εγώ χωρίς ακόμα να έχω συνειδητοποιήσει τί ακριβώς πρόκειται να συμβεί περίμενα χαλαρός στο σαλόνι. Ήρθαν και οι θείες σου, και η γιαγιάδες σου και περιμέναμε όλοι μαζί. Ώσπου λίγη ώρα αργότερα, μια μαία βγήκε και κρατούσε εσένα μικρέ μου. Θεέ μου, ήσουν το ομορφότερο πλάσμα που είχα δεί στη ζωή μου.
Τόσο μικρούλης, αλλά με κάτι μάτια που πετούσαν φλόγες. Εξέταζες γύρω γύρω το χώρο λές και ήθελες να δείς ποιός σε πήρε απο τη ζεστή κοιλίτσα της μαμάς για να τον κατσαδιάσεις!
Και μετά σε έβαλε στην αγκαλιά μου. Έχασα τη γη κάτω απο τα πόδια μου. Εσύ, που τους προηγούμενους μήνες με κλωτσούσες μέσα απο τη κοιλιά της μαμάς, τώρα ήσουν στα χέρια μου. Και γνωριστήκαμε. Σου είπα, "γειά σου μικρούλη, είμαι ο μπαμπάς σου" κι εσύ με κοιτούσες με τόσο έντονο βλέμμα, με τις αμυγδαλωτές ματάρες σου με τις μακριές γυριστές βλεφαρίδες σου (ευγενική χορηγία της μαμάς σου, όπως θα έχεις καταλάβει), όπως κοιτάς ακόμη και τώρα. Μέχρι να σε πάμε στο δωμάτιο σου, μου φάνηκε ότι πέρασαν ώρες. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου απο πάνω σου.  Οι πρώτες κουβέντες της μαμάς όταν σε είδε ήταν "τί όμορφα ματάκια είναι αυτά;" κι ύστερα έκλαψε. Έκλαψε όχι γιατί πονούσε. Έκλαψε γιατί ήταν ευτυχισμένη. Γιατί μετά απο 8 μήνες (...και κάτι ημέρες) σε κρατούσε επιτέλους στα χέρια της.
Κι ύστερα οι μήνες περνούσαν. Και μεγάλωνες και μαζί σου μαθαίναμε πολλά καινούργια πράγματα κάθε μέρα. Αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε απο τους ήχους που έκανες πότε κάτι σε ενοχλούσε, πότε σε ευχαριστούσε, πότε ήσουν χαρούμενος, πότε ήθελες κάτι (κι εμείς δεν καταλαβαίναμε τί είναι αυτό). Και όλη μας η ζωή έγινες εσύ.
Δεν έβλεπα την ώρα να φύγω απο τη δουλειά, να έρθω σπίτι και να σε πάρω στην αγκαλιά μου. Και χορεύαμε. Χορεύαμε πολύ! Είχες ήδη βρεί τα αγαπημένα σου τραγούδια. Και αυτό που αγάπησες πιο πολύ απ'όλα ήταν αυτό (θύμισε μου να στο δείξω σε βίντεο αν δεν το έχω κάνει ακόμα).


Μόλις άκουγες τις πρώτες νότες, χαμογελούσες και περίμενες να σε σηκώσουμε στα χέρια και να χορέψουμε. Και γελούσες τόσο δυνατά βρε μπαγάσα!
Και μετά αλλάξαμε σπίτι.  Όπως σου προείπα, ήταν δύσκολοι καιροί.
Όμως ποτέ δεν έχανα την αισιοδοξία μου. Η μαμά σου ανέκαθεν απορούσε γι'αυτό αλλά έτσι ήμουν, δεν έσκυβα εύκολα το κεφάλι. Και είμαι σίγουρος ότι τελικά τα καταφέραμε μια χαρά.
Σήμερα που σου γράφω αυτό το κείμενο δεν το κάνω ούτε για απολογισμό της χρονιάς ούτε γιατί θα μάθεις κάτι καινούργιο. Σίγουρα στα έχουμε πεί όλα με λεπτομέρειες.
Σήμερα γράφω αυτό το κείμενο για να δικαιολογήσω το ερωτηματικό στον τίτλο του post.
Γιατί όσο ζόρικος κι αν ήταν αυτός ο χρόνος, για μένα και τη μαμά σου, ήταν ο καλύτερος της ζωής μας, γιατί ζήσαμε τόσα όμορφα πράγματα... Μπουσούλησες, έμαθες να τρώς, έμαθες να κάνεις κουπεπέ, έμαθες να μας χαιρετάς, έμαθες να δείχνεις αυτό που θέλεις, κατάλαβες ότι το καρότσι σου είναι για βόλτες και επιτέλους μπορέσαμε να το χρησιμοποιήσουμε, έμαθες να σηκώνεσαι όρθιος, να παίζεις με τα παιχνιδάκια σου, να ανοίγεις τα χεράκια σου για να σε πάρουμε αγκαλιά, άρχισες να λές τις πρώτες ακαταλαβίστικες λεξούλες σου.
Μας δίδαξες (άθελα σου) πώς είναι να αγαπάς ολοκληρωτικά.
Ε λοιπόν, εγώ αποφάσισα αυτά τα μικρά θαύματα - μεγάλες στιγμές να θυμάμαι απο το 2011.
(και ότι μπορώ να επιβιώσω και με 3-4 ώρες ύπνου - μόνο)
Καλή χρονιά bebakimou!











4 σχόλια:

  1. Ευχομαι το 2012,να ειναι εξισου καλο,και..γιατι οχι
    καλυτερο!!
    Και οι δικες μου κορες,με το χορο των μπιζελιων, μεγαλωσαν!Αν και τελικα δε βγηκαν χορευταρουδες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος2/1/12, 2:20 π.μ.

    Εύχομαι και εγώ με τη σειρά μου το 2012 να φερει χαρες,αγαπη και ευτυχια...γιατι δυστυχως αυτο το χρονο τα χασαμε ολο αυτα... Συγκινήθηκα με ολα αυτα που γραφεις... Ευχομαι πραγματικα μεσα απο τη καρδια απο οτι καλυτερο και να καμαρωσετε οπως επιθυμείτε το αγγελουδι σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν ξέρω πόσο καλύτερο μπορεί να είναι το 2012 όταν το 2011 για σας είχε τα "πάντα"!! Θα χαρώ πολύ να μάθω όμως μέσα από το μπλογκ σου...και του χρόνου να αναρωτιέμαι πάλι το ίδιο!!Κάθε ευτυχία στην οικογένεια σας εύχομαι...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ AFRA αν πάρει απο τη μαμά και το μπαμπά δύσκολα να βγεί χορευταράς! Πάντως για την ώρα το απολαμβάνει! :))

    @ ανώνυμος ευχαριστώ πολύ. Η αλήθεια είναι οτι το 2011 ήταν ζόρικο αλλά πάντα υπάρχουν τρόποι να τα ξεπερνάμε! Κι εσύ να χαίρεσαι την οικογένειά σου.

    @ ..αγγελόσκονη.. έχουμε πολλά ακόμα να δούμε το 2012. Έχουμε να περπατήσουμε, να μιλήσουμε..έχουμε πολλά να δούμε και να κάνουμε ακόμα! Προβλέπεται μαγεία! Και θα τα μαθαίνεις όλα απο εδώ! Ευχαριστώ για τις ευχές και ανταποδίδω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή