Χαρμολύπες

Γειά σου bebakimou. Χρόνια και ζαμάνια! Επέστρεψα μετά απο καιρό είναι η αλήθεια. Το σκεφτόμουν καιρό το ημερολόγιο σου, με στεναχωρούσε που δεν προλάβαινα να γράψω για τα νέα σου κατορθώματα. Αλλά αλήθεια, απο πού ν'αρχίσει κάποιος να εξιστορεί και πού να τελειώσει. Είσαι ένας καταρράκτης γεγονότων και περιστατικών! Με την καλή την έννοια πάντα. Είσαι πλέον 5,5 ετών, ένας κούκλος, ένα παιδάκι τόσο καλό και ευγενικό, τόσο ευαίσθητο, ήσυχο και μετρημένο που με τη μαμά σου νοιώθουμε πολύ περήφανοι για τον χαρακτήρα σου. Έχεις μάθει να διαβάζεις μικρές λεξούλες, έχεις μάθει να μετράς μέχρι το 100, έχεις μια καταπληκτική ευφράδεια λόγου. Φοβερά πράγματα! Φέτος λοιπόν θα πάς νήπια. Μεγάλα νήπια!! Ποιός; Το bebakimou!! Απίστευτο μου φαίνεται ρε Γιώργη, πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια;; Πότε ήσουν μια σταλίτσα ανθρωπάκι; Πότε μεγάλωσα κι έγινα 40;;;; (ώπα, λάθος δρόμο πήρα, επιστρέφω σε σένα). Λοιπόν, απο την προηγούμενη φορά που σου έγραψα, έχει περάσει 1,5 χρόνος όπου έγιναν πολλά και διάφορα, ως επι το πλείστον καλά αλλά κι ένα πολύ άσχημο. Γι'αυτό θα σου μιλήσω τώρα. Που λές bebakimou, πριν μερικούς μήνες η μαμά και ο μπαμπάς ήταν πολύ χαρούμενοι γιατί έμαθαν οτι θα αποκτήσεις μια αδελφούλα! Μεγάλη χαρά πήραμε. Και πήγαμε στον γιατρό και ακούσαμε την καρδούλα της να χτυπάει και ξαναπήγαμε και την είδαμε στη κοιλίτσα της μαμάς σου, τόσο μικρούλα. Ήταν 3 εκατοστά! Το φαντάζεσαι; Ένα ανθρωπάκι τόσο δα μικρούλη μέσα στη κοιλιά της μαμάς. Και αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια γι'αυτήν. Και για τους δυο σας. Και ξαναπήγαμε στο γιατρό. Και τότε έπεσε μεγάλη κατραπακιά στο κεφάλι μας bebakimou. Η αδελφούλα σου δυστυχώς δεν θα ερχόταν. Έφυγε. Και η χαρά που νοιώθαμε με τη μαμά σου έγινε μια τεράστια φούσκα λύπης, κλάμματος και στεναχώριας. Και έσκασε στα μούτρα μας και μας διέλυσε. Οι επόμενοι μήνες ήταν πολύ δύσκολοι, κυρίως για τη μαμά. Και για μένα, αλλά όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις οτι καμιά φορά εμείς οι άντρες πρέπει να δείχνουμε λιιιιγο πιο δυνατοί, πρέπει να κρατάμε τις ισορροπίες κι ας μας τρώει μέσα μας. Και πέρασαν 4,5,6, 10 μήνες. Και εκεί που το πήραμε απόφαση με τη μαμά οτι μάλλον δεν θα αποκτήσεις αδελφάκι (γιατί τα χρόνια περνάνε) ΜΑΝΤΕΨΕ! Ε ναι! Η μανούλα είχε στη κοιλίτσα κι άλλο μωράκι. Αγοράκι, Πάλι! Τον αδελφό σου! Και ο αδελφός σου μεγάλωσε στη κοιλίτσα και ήταν μια χαρά! Τώρα που σου γράφω η μαμά είναι στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης. Που σημαίνει οτι σε ένα μήνα θα έχω δύο bebakiamou και θα τρελαθώ ο πατέρας!
Πάλι πάνες, πάλι φορμάκια τόσο δα μικρούλια, πάλι ξενύχτια, κλάμματα, κολλικοί, δόντια. Αλλά το περιμένω πώς και πώς.  Άλλωστε πλέον ήμαστε έμπειροι εγώ κι η μαμά. Σε  λίγες μέρες μάλιστα θα παραλάβουμε το κρεβάτι για το δωμάτιό σας. Το κρεβάτι των παιδιών μου! Μη βλέπεις τα θαυμαστικά κι απορείς bebakimou. Δεν έχω καταλάβει πότε ήμουν πιτσιρίκος 18-20 χρονών και πότε έγινα 40 με 2 παιδιά. Δεν είναι εύκολο να το συνειδητοποιήσεις όλο αυτό, θα το καταλάβεις κι εσύ όταν έρθεις στη θέση μου. Ο χρόνος πετάει bebakimou, η ζωή τρέχει και καμιά φορά σε παρασέρνει και δεν παίρνεις χαμπάρι πώς περνάνε οι μήνες και τα χρόνια.
Να μη στα πολυλογώ, σου υπόσχομαι οτι θα επιστρέψω σύντομα για να σου πώ τα νέα απο τον αδελφό σου! Μέχρι τότε, θέλω να ξέρεις οτι μια μέρα μου είπες τα πιο γλυκά λόγια που έχω ακούσει.
Μου είπες "μπαμπά, σε αγαπάω μέχρι εκεί που τελειώνει το διάστημα" (λιώμα ο μπαμπάς όπως καταλαβαίνεις). Ε λοιπόν μικρέ μου, εγώ δεν μπορώ να σου πώ μέχρι πού σε αγαπάω γιατί δεν υπάρχουν λέξεις για να στο περιγράψω, δεν υπάρχει αυτό το μέτρο που θα μπορέσει να ορίσει το μέγεθος της αγάπης μου για σένα.

Στο επανιδείν

σε φιλώ, ο μπαμπάς σου

Το σήμερα είναι το χθές του αύριο

Γειά σου bebakimou. Εδώ και πάλι. Σήμερα θα σου γράψω κάτι για το μέλλον. Για μερικά χρόνια μετά απο σήμερα. Τώρα που ξέρεις να ξεχωρίζεις το "χθες" απο το "αύριο" και το "μεθαύριο" ποιός μας πιάνει. Πήρα λοιπόν μικρέ μου αφορμή, απο κάτι που διάβασα. Κάποιοι γονείς λέει (που ανάθεμα με αν τους αξίζει κι αυτός ο τίτλος), αποφάσισαν να διώξουν το παιδί τους απο το σπίτι γιατί τους ανακοίνωσε οτι του αρέσουν τα αγόρια κι όχι τα κορίτσια. Δεν ξέρω σε ποιά ακριβώς ηλικία θα το διαβάσεις αυτό, αλλά φαντάζομαι οτι θα είσαι ενήμερος για μια βασική αρχή της ανθρώπινης ζωής. Δεν αρέσουν σε όλα τα αγοράκια τα κοριτσάκια! Ούτε σε όλα τα κοριτσάκια τα αγοράκια. Μερικές φορές στα αγοράκια αρέσουν αγοράκια και στα κοριτσάκια άλλα κοριτσάκια! Μη με ρωτήσεις να σου εξηγήσω γιατί, δεν το έχω νοιώσει ποτέ, οπότε ο,τι και να σου πώ, ψέματα θα είναι. Ας μείνουμε στο γεγονός και μόνο. Ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο και αν θες τη γνώμη μου ενα γεγονός που του έχουμε δώσει υπερβολικά μεγάλη σημασία. Και εξηγούμαι: Πες λοιπόν, οτι μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς οτι σου αρέσουν τα αγοράκια. Αυτό που θα ήθελα απο σένα, είναι απλό. Να μου το πείς. Να το βγάλεις απο μέσα σου. Να μη φοβηθείς τίποτα. Κανέναν. Και κάτι ακόμα. Να μη το πεις σε κανέναν άλλον απλά γιατί "έτσι πρέπει", γιατί πρέπει "να βγείς απο τη ντουλάπα". Τί γελοιότητα ΘΕΕ ΜΟΥ! Δεν ξέρω κανέναν straight που να ένοιωσε υποχρεωμένος να βγεί και να φωνάξει "ΕΙΜΑΙ STRAIGHT, ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣΕΕΕΕΕΣ"! Δεν μπορώ καν να αντιληφθώ το γιατί ενας μη straight πρέπει να το κάνει. Γενικότερα, ακόμα και που γράφω αυτή τη στιγμή λέξεις όπως straight, gay κλπ εκνευρίζομαι!.
Ήμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Η σεξουαλική μας ταυτότητα (και οποιαδήποτε άλλη "ταυτότητα" μας έχουν φορτώσει ) δεν θα μας κάνει λιγότερο ή περισσότερο ανθρώπους, δεν θα μας κάνει λιγότερο άξιους στη δουλειά μας, δεν θα μας κάνει λιγότερο ή περισσότερο καλούς φίλους. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να μάθει για σένα τίποτα παραπάνω απο αυτά που θέλεις εσύ να ξέρει. Δεν αφορά κανέναν μικρέ μου, πώς θα ζήσεις τη ζωή σου. Θέλω bebakimou να τη ζήσεις όπως εσύ θέλεις, κάνοντας ο,τι σε ευχαριστεί. Δεν είσαι υποχρεωμένος να δώσεις αναφορά σε κανέναν. Η δική μου δουλειά ως μπαμπά είναι να σε βγάλω στον κόσμο υγιή και ευτυχισμένο, να σου έχω δώσει τα εφόδια ωστε να μπορείς να αντιμετωπίσεις όλα τα εμπόδια και τις δυσκολίες που θα σου παρουσιαστούν.  Η δική σου δουλειά, είναι να παραμείνεις υγιής και ευτυχισμένος. Μόνο αυτό με νοιάζει, αυτή είναι η μόνη μου έγνοια, αυτό θέλω να πετύχω, μέχρι τη μέρα που θα πετάξεις μακρυά απο το σπίτι μας. Αλλά κυρίως bebakimou, γενικότερα μιλώντας, θέλω να μπορείς να νοιώσεις και να ζήσεις την ευτυχία, να μη σε νοιάζει τί λέει ο καθένας για σένα. Να μην αισθάνεσαι κόμπλεξ για τίποτα, να μη σε πειράζει αν είσαι κοντός ή ψηλός, αν είσαι όμορφος ή άσχημος, αν έχεις μεγάλη μύτη ή μικρή, αν έχεις μεγάλα αυτιά ή μικρά, αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, αν αν αν αν.....ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΡΕ! Αυτό θέλω.

Ο ήλιος στο σπίτι μας

Χθες που λές bebakimou, έμαθα ότι οι ζωγραφιές σου σημαίνουν κάτι. Δηλαδή, δεν είναι απλές μουντζούρες σε ενα κομμάτι λευκό χαρτί, αλλά πραγματικά έχουν κάτι να πουν σε κάποιον που ξέρει να τις 'διαβάσει". Τώρα βέβαια που θα το διαβάζεις αυτό θα σκέφτεσαι "ασε μας ρε πατέρα, εγώ απλά ήθελα να έχω χρωματιστούς μαρκαδόρους στα χέρια μου και να βάφω το χαρτί, σιγά μην ήξερα κ τί σημαίνουν". Κι όμως, σύμφωνα με ψυχολόγους, οι ζωγραφιές σου κάτι σημαίνουν! Σε αυτό το link  http://dim-makrak.fth.sch.gr/zografia-kathreftis-tis-psichis-enos-pediou-i-psichologia-tou-pedikou-schediou/ βρήκα πολλές πληροφορίες. Φυσικά δεν έχεις φτάσει ακόμα στο σημείο να ζωγραφίζεις ολόκληρες οικογένειες, σπίτια με δέντρα και αυλές κλπ αλλά αυτό που έχω παρατηρήσει σε εσένα είναι ότι παρά τα 3,5 χρόνια σου, έχεις αξιομνημόνευτη σταθερότητα στο χέρι κ μπορείς να χρωματίζεις τις έτοιμες ζωγραφιές χωρίς να φεύγει ο μαρκαδόρος έξω απο τα πλαίσια. Όμως, αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι αυτό "Ήλιος - συμβολίζει τον πατέρα και το μέγεθος συμβολίζει τη σημασία που αποδίδει στον ρόλο του το παιδί". Και ξέρεις γιατί μου έκανε εντύπωση; Γιατί η πρώτη σου ζωγραφιά bebakimou, ήταν ένας ήλιος ΝΑ (με το συμπάθειο) που ζωγράφισες μια ημέρα σε ένα κομμάτι χαρτί. Ένας ήλιος κίτρινος, τόσο μεγάλος και τόσο λαμπερός που αν ήταν αληθινός θα μπορούσε να μας τσουρουφλίσει!. Κι ήσουν τόσο περήφανος που τον ζωγράφισες. Πού να το ήξερα τότε ότι ζωγράφιζες εμένα...

Το στεναχωρημένο παιδάκι

Λένε πώς δεν μπορείς ποτέ να μπείς στο μυαλό ενός παιδιού. Και λογικό μου ακούγεται να σου πώ την αλήθεια. Εδώ δεν μπορείς να μπείς στο μυαλό ενός ενήλικα (πόσο μάλλον όταν μιλάμε για γυναίκες - αλλά αυτή είναι μια κουβέντα που θα τη κάνουμε όταν μεγαλώσεις) και να καταλάβεις τί σκέφτεται, θα μπείς στο μυαλό ενός παιδιού; Ούτε συζήτηση. Σύμφωνοι, έχει περάσει πολύς καιρός απο το τελευταίο post εδώ, κοντά ενας χρόνος και βάλε και όπως καταλαβαίνεις έχουν αλλάξει πολλά, κυρίως σε εσένα. Σε εμένα κ τη μαμά τίποτα ιδιαίτερο αν εξαιρέσεις ότι οι άσπρες τρίχες στους κροτάφους μου όλο και πληθαίνουν, αλλά θα το εκλάβω ως έξτρα δόση γοητείας κι όχι ως "βρώμικα μαλλιά" που μου λές εσύ! Η κουβέντα λοιπόν γίνεται για εσένα. Είσαι πλέον 3,5 ετών, κοτζάμ παίδαρος, όμορφος, μελαχρινός σαν και του λόγου μου, με κάτι τεράστια εκφραστικά μάτια και με ακόμα πιο τεράστιες βλεφαρίδες (με τη μαμά σου τις λέμε "σκούπα"), ευγενική προσφορά της μαμάς σου, με δυο γλυκά λακάκια στα ζυγωματικά, επίσης ευγενική προσφορά της μαμάς (μ'αρέσει που νομίζω ότι μου μοιάζεις κιόλας - anyway - προσπερνώ). Το στόμα σου πάει ροδάνι, είσαι ήσυχος, υπάκουος και πολύ προσεκτικός γενικά, με λίγα λόγια το όνειρο κάθε γονιού. Έχεις καταπληκτική παρατηρητικότητα, πλάθεις ιστορίες με τα lego και τα playmobil σου και παίζεις όμορφα. Εγώ προσπαθώ όσο περισσότερο μπορώ να είμαι κοντά σου γιατί ξέρω πόσο ανάγκη έχεις να είμαι κοντά σου. Η μαμά είναι ούτως ή άλλως πάντα κοντά σου, φύλακας άγγελος σε όλα. Για μια απο αυτές τις ιστορίες που πλάθεις λοιπόν, θα σου μιλήσω σήμερα. Και θα σου μιλήσω γιατί μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Παίζαμε λοιπόν με τα παιχνιδάκια σου ώσπου μου έδωσες να κρατήσω ένα playmobil παιδάκι κι εσύ πήρες στα χέρια σου ένα playmobil μπαμπά. Μου εξηγείς ότι εγώ θα κάνω το παιδάκι κι εσύ το μπαμπά. Η ερώτηση που μου ήρθε αυτόματα κ σου έκανα ήταν "μήπως να κάνω εγώ τον μπαμπά κι εσύ το παιδάκι;". ΟΧΙ! μου είπες κ το ξέκοψες ορθα κοφτά. "Εγώ θα κάνω το μπαμπά κι εσύ το παιδάκι, το παιδάκι θα είναι στεναχωρημένο".
Για μια στιγμή κόλλησα, λέω δεν άκουσα καλά μάλλον. 'Τί θα είναι το παιδάκι;" σε ξαναρωτάω, για να σιγουρευτώ ότι άκουσα καλά. "Στεναχωρημένο θα είναι μπαμπά" μου λές ξανά, κι αυτή τη φορά λίγο θυμωμένα που δεν το κατάλαβα αμέσως.
"Και γιατί είναι στεναχωρημένο το παιδάκι;" σε ρωτάω.
"Το παιδάκι είναι στεναχωρημένο που ο μπαμπάς του κάθε πρωί φεύγει 
και πάει στη δουλειά κ το αφήνει μόνο του".
Έχω μείνει κόκκαλο κι είμαι ανάμεσα στο να νιώσω ενοχές ή απλά να σε αγκαλιάσω για αυτή την τεράστια επίδειξη αγάπης που μόλις μου έκανες. Και προτίμησα το δεύτερο. Γιατί ξέρω ότι είμαι εκεί πάντα, σε ό,τι χρειαστείς, σε ό,τι ζητήσεις. Ξέρω ότι είμαι καλός μπαμπάς, με τα στραβά μου και τα καλά μου. Αλλά είμαι εκεί.
Δεν σου κρύβω πόσο συγκινήθηκα.
Μου έχεις πεί άπειρα "θ'αγαπάω μπαμπά" αλλά αυτό πραγματικά ήταν το κάτι άλλο. Ήταν ένας άλλος τρόπος να μου δείξεις την αγάπη σου, την υπέροχη ανιδιοτελή αγάπη σου. Ήταν ο τρόπος σου να μου δείξεις πώς νιώθεις όταν σε φιλάω το πρωί κ φεύγω για τη δουλειά. Και το εξέφρασες με τέτοιο υπέροχο τρόπο βρε μπαγάσα! Δε σου κρύβω ότι εγώ κι η μαμά σου αισθανθήκαμε και λίγο περήφανοι!
Λένε ότι είναι καλό να εκφράζεις τα συναισθήματα σου στο παιδί, να το αγκαλιάζεις κ να του λές πόσο πολύ το αγαπάς (σε αυτό παράπονο δεν μπορείς να έχεις, να είσαι σίγουρος!) Ήσουν πάντα ένα πολύ συναισθηματικό παιδί κ χαίρομαι ιδιαίτερα που έχεις βρεί πλέον τους δικούς σου τρόπους να εκφράζεσαι. Χαμένος δε θα βγείς, το μόνο σίγουρο.
Κι αφού το παιχνίδι μας ήταν με τους δικούς σου όρους, σου εξήγησα ότι κ ο μπαμπάς πρέπει να είναι στεναχωρημένος. Δεν με ρώτησες "γιατί". Το κατάλαβες μόνος σου.

Μπαμπάς μόνος στο σπίτι.

Που λές bebakimou, όπως βλέπεις και απο την ημερομηνία, είναι κατακαλόκαιρο. Που σημαίνει μπάνια, θάλασσα, ήλιος, διακοπές! Η γιαγιά και ο παππούς έχουν ένα εξοχικό στη Μηχανιώνα, όπου μπορούσαμε να το έχουμε σαν ορμητήριο για όπου θέλουμε να πάμε ή ακόμα και να μείνουμε εκεί και να πηγαίνουμε για μπάνιο σε κοντινές παραλίες. Έτσι λοιπόν, πριν 15αρια μέρες, φορτώσαμε το αυτοκίνητο και πήγαμε οικογενειακώς να μείνουμε εκεί 3 μερούλες, να κάνεις τις βουτιές σου, να παίξεις με τα κουβαδάκια σου στην άμμο, να καταλάβεις καλοκαίρι βρε παιδί! Πέρασαν οι 3 μέρες και γυρνώντας στο σπίτι, ήρθε στον μπαμπά σου Η ιδέα! Αφού εγώ δουλεύω σαν το σκυλί το μαύρο και εσύ είσαι όλη μέρα με τη μαμά, (το πρωί λόγω ήλιου κλεισμένοι στο σπίτι και το απόγευμα καμιά βόλτα απο το κοντινό πάρκο) και αφού την επόμενη εβδομάδα η γιαγιά σου και ο παππούς σου θα πήγαιναν για κανα μήνα να μείνουν εκεί, γιατί να μην πάτε κι εσύ με τη μαμά;; Να πηγαίνετε για μπανάκι στη θάλασσα, να δεί η μαμά σου και τις φίλες της (αφού εκεί περνούσε τα καλοκαίρια της όταν ήταν παιδί), να μπορέσει να βγεί κανα βράδυ έξω, γενικά να φύγετε απο το σπίτι και να κάνετε mini διακοπές. Η μαμά συμφώνησε, η γιαγιά και ο παππούς φυσικά και δεν έφεραν καμιά αντίρρηση και έτσι, μαζέψαμε τα μπογαλάκια σας, τα παιχνιδάκια σου, το ποδηλατάκι σου, το γιογιό σου (γιατί ήμαστε και σε φάση εκπαίδευσης τουαλέτας), γεμίσαμε το αυτοκίνητο, μπήκαμε κι εμείς μέσα και ξεκινήσαμε μια Παρασκευή να πάμε στο εξοχικό. Ήρθε όμως η Κυριακή κι ο μπαμπάς έπρεπε να γυρίσει πίσω γιατί δούλευε. Ομολογώ ότι απο τη μια δεν ήθελα να φύγω  κι απο την άλλη σκεφτόμουν ότι αυτή η μια εβδομάδα μόνος στο σπίτι, θα μου έκανε καλό. Θα μπορούσα να δουλέψω απερίσπαστος και να μην νοιώθω ενοχές που σε άφηνα μονίμως με τη μαμά (να σου πώ βέβαια, ότι αυτό γινόταν μόνο τις καθημερινές γιατί τα Σαββατοκύριακα, τα παρατούσα όλα και ήμουν όλος δικός σου. Κι αυτό ήταν αδιαπραγμάτευτο!) Θα έβλεπα το σαλόνι επιτέλους συμμαζεμένο, δεν θα πατούσα ξυπόλητος πάνω σε αυτοκινητάκια, πλειμομπίλ πεταμένα στο πάτωμα, θα καθόμουν στο μπαλκόνι να απολαύσω μια παγωμένη μπύρα δίχως να με κάνεις μούσκεμα με το νεροπίστολο σου, θα έκανα μπάνιο όποια ώρα ήθελα, θα έτρωγα μπισκοτάκια με το καφεδάκι μου δίχως να κρύβομαι απο εσένα (απαγορεύονται τα γλυκά- ακόμα!) Τέτοια σκεφτόμουν ο κακομοίρης. Έτσι, φτάνοντας στο σπίτι, αισθανόμουν λίγο περίεργα. Μια περίεργη χαρά, που έστω και για λίγες μέρες θα είμαι ΜΟΝΟΣ στο σπίτι (όταν μεγαλώσεις και θα περιμένεις πως και πώς να φύγουμε για να μείνεις μόνος σου, θα με καταλάβεις) και απο την άλλη ένα μικρό τσίμπημα στη καρδιά που σας άφησα πίσω, αν και ήξερα ότι θα περνούσατε όμορφα, έστω και χωρίς εμένα. Και πέρασαν οι πρώτες 3-4 ώρες μοναξιάς και άρχισε κάτι να με ενοχλεί. Και να το πρώτο μήνυμα στο κινητό της μαμάς "τί κάνετε; Με ψάχνει ο μικρός;". Και δώστου κι άλλο μήνυμα, κι ακόμη ένα, κι ακόμη ένα... Κι ήρθε και βράδιασε bebakimou. Και έπρεπε να ανέβω στη κρεβατοκάμαρα να κοιμηθώ. Ξάπλωσα, γύρισα πλευρό, ξαναγύρισα πλευρό, σηκώθηκα να πιώ νερό και η ώρα περνούσε κι εμένα ύπνος δεν με έπιανε. Μα τί διάολο. σκεφτόμουν, κοιμήσου επιτέλους!
Αμ δε! Και τότε συνειδητοποίησα αυτό που μου συμβαίνει. Δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί λείπετε ΕΣΕΙΣ απο το σπίτι. Το "όνειρο" της "εργένικης εβδομάδας" έγινε εφιάλτης και αϋπνίες! Ήξερα τί έπρεπε να κάνω. Σηκώθηκα, πήγα στο δωμάτιό σου και βρήκα ένα απο τα μικρούτσικα φανελάκια που φοράς στο ύπνο. Το έβαλα στη μύτη μου και πήρα βαθιά ανάσα. Μύριζε εσύ. Κι άλλη βαθιά ανάσα. Ναι, δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί ΜΟΥ ΛΕΙΠΑΤΕ. Μου λείπατε αφάνταστα πολύ. Αποφάσισα να πάρω μαζί μου στο κρεβάτι το φανελάκι σου, όπως εσύ κοιμάσαι αγκαλιά με το νάνι σου που μυρίζει μανούλα και σε ηρεμεί. Έτσι κι εγώ, το φανελάκι σου μύριζε εσύ, ήσουν εσύ δίπλα μου. Κοιμήθηκα με ένα κομμάτι ύφασμα στα χέρια κι όμως αισθανόμουν τόσο όμορφα. Ένιωθα ότι ήσουν εδώ, μαζί μου, ανάμεσα σε μένα και στη μαμά. Το πρωί που ξύπνησα ήμουν προβληματισμένος. Αν έτσι δύσκολα πέρασε το πρώτο βράδυ, τί θα κάνω όλα τα υπόλοιπα που θα είμαι μόνος;;;; Υπομονή και μόνο υπομονή μάλλον! Κι έτσι ακριβώς γίνεται. Σήμερα που σου γράφω, είναι το 4ο βράδυ που είμαι μόνος. Πλέον μετράω το βράδια μέχρι να ανταμώσουμε ξανά. Είχα στο μυαλό μου να έρθω να σας βρώ το Σάββατο αλλά όχι! Παρασκευή, μόλις φύγω απο τη δουλειά, θα έχω ήδη φορτωμένη τη βαλίτσα στο αυτοκίνητο και βούρ! Αρκετά με την "εργένικη" εβδομάδα μου, αρκετά με το "συμμαζεμένο σαλόνι, αρκετές μπύρες ήπια μόνος σαν το κούκο στο μπαλκόνι. Μου λείπει η ακαταστασία σου, μου λείπει να πατάω ξυπόλητος πάνω σε αυτοκινητάκια, πλειμομπίλ και ότι άλλο έχεις πετάξει στο σαλόνι, μου λείπει να με κάνεις μούσκεμα με το νεροπίστολο σου και να γελάς με τη καρδιά σου, δεν θέλω να ξαναφάω μπισκοτάκι με τον καφέ μου! Θέλω να μπώ στο αυτοκίνητο και να έρθω κοντά σας, θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να με πείς "μπαμπακούλη μου", θέλω να δώ τη μαμά σου (πόσο μου έλειψε η μαμά σου....).
Πόσο χαζός ήμουν που πίστευα ότι μου χρειαζόταν μια εβδομάδα μόνος μου.
Το μόνο που χρειάζομαι σε αυτή τη ζωή είστε εσείς οι δυο. Εσύ και η μαμά σου.
Και τελικά ναι, ίσως όντως να μου χρειαζόταν μια "εργένικη εβδομάδα" για να καταλάβω  το αυτονόητο.

Μιλάς!

Όπως σου έλεγα , 4 μήνες είναι πολλοί! Και μέσα σε αυτή τη περίοδο εσύ έχεις γίνει το κάτι άλλο!
Απο πού ν'αρχίσω και πού να τελειώσω! Η ταχύτητα με την οποία αλλάζεις μέρα με τη μέρα είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Τί να σου πώ τώρα...Ο τρόπος που μιλάς; Ο τρόπος που ζητάς; Έχεις αναπτύξει την δική σου προσωπικότητα πλέον και ομολογώ ότι προσπαθώ να σε προλάβω! Έχω δώσει ήδη εντολή στη μαμά σου να κάτσει και να γράψει αναλυτικά όοοοοολες τις φοβερές και τρομερές λεξούλες που λες (με τον δικό σου μοναδικό-είναι η αλήθεια-τρόπο)! Γιατί πρέπει να τις γράψουμε και πρέπει με τη σειρά μου να στις μεταφέρω εδώ, στο δικό σου ημερολόγιο! Θα καθήσουμε μια ημέρα με τη μαμά σου να τις γράψουμε όλες!
Πλέον μιλάς καθαρά, μετράς κανονικά, ξεχωρίζεις χρώματα, νούμερα, σχέδια, έχεις μάθει να πηδάς (και σε έχω σε βίντεο, να το δείς και να λιώσεις στα γέλια!) Θυμώνεις και το δείχνεις, όταν βαριέσαι μας το λές (ή απλά ξαπλώνεις στο πάτωμα και λές "βαλιεμαι), όταν κάτι δεν σου αρέσει μας το δείχνεις με τον τρόπο σου.
Εκτός βέβαια απ'όλα αυτά τα ωραία και χαριτωμένα, κι επειδή όπως προείπα έχεις αρχίσει πλέον να διαμορφώνεις τη προσωπικότητά σου, υπάρχουν και οι δύσκολες στιγμές. Για να σου αλλάξουμε τη πάνα γίνεται ολόκληρη μάχη, για να σε ντύσουμε χρειαζόμαστε πάνω-κάτω ένα μισάωρο (στη καλύτερη περίπτωση). Άλλες φορές θέλεις μόνο τη μαμά σου, άλλες φορές θέλεις μόνο εμένα. Τα Σαββατοκύριακα είσαι κολλημένος επάνω μου και σε καταλαβαίνω. Είμαι αναγκασμένος να δουλεύω αρκετές ώρες στο σπίτι και δεν σου δίνω όλα όσα θα ήθελες. Δείχνεις να το καταλαβαίνεις πλέον αλλά δεν σου κρύβω ότι νοιώθω τεράστιες ενοχές. Όχι μόνο γιατί θέλω σαν τρελός να είμαι μαζί σου και να τα παρατήσω ΟΛΑ για χάρη σου, αλλά και γιατί βλέπω πόσο κουράζεται η μαμά σου. Καλός και χρυσός είσαι, αλλά κακά τα ψέματα bebakimou, ώρες ώρες τη βγάζεις νοκ-αουτ!
Με τη μαμά σου προσπαθούμε πολύ να ήμαστε όσο το δυνατόν πιο σωστοί και να δείχνουμε όση μεγαλύτερη κατανόηση μπορούμε. Δεν σου φωνάζουμε (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αλλά άνθρωποι ήμαστε κι εμείς!), δεν σου λέμε ποτέ ότι θα σε κάνουμε "ντα ντα", προσπαθούμε να μη σε κακομάθουμε. Και είναι τόσο δύσκολα και τόσο κουραστικά όλα αυτά αλλά συνάμα τόσο μα τόσο σημαντικά για το τί άνθρωπος θα γίνεις μεγαλώνοντας. Και το δυσκολότερο όλων ξέρεις ποιό είναι; Ότι πρέπει να σε "προφυλάξουμε" από όλες τις επιρροές του γύρω περιβάλλοντος, απο ανθρώπους που νομίζουν ότι σε ξέρουν καλύτερα απο εμάς, απο ανθρώπους που θεωρούν υπερβολική την κάθετη και αδιαπραγμάτευτη στάση μας όσον αφορά τις σοκολάτες, τα γλυκά, τα πατατάκια γιατί "όλα τα παιδιά τρώνε", απο ανθρώπους που θεωρούν ότι με το να σου βάλουμε τις φωνές θα σε συνετίσουμε (το ότι βέβαια αυτοί λειτουργούν με αυτό το τρόπο αλλά τα παιδιά τους αδιαφορούν, προφανώς το προσπερνούν), απο ανθρώπους που λένε "μια ξυλιά στο ποπό δεν κάνει κακό πού και πού" και διάφορα άλλα τέτοια, με τα οποία εγώ και η μαμά σου ήμαστε 100% αντίθετοι.
Και νομίζω ότι κάτι έχουμε καταφέρει με αυτή τη στάση μας εως τώρα. Είσαι γενικά ένα πολύ ήσυχο παιδί, δεν τρέχουμε πίσω σου, δεν γκρεμίζεις τα πάντα στο πέρασμά σου, τρώς όλα τα φαγητά που σου μαγειρεύει η μαμά, δεν απομακρύνεσαι απο εμας, δεν κάνεις "υστερίες", είσαι υπάκουο και ευγενικό παιδάκι και θέλω να πιστεύω ότι η στάση μας απέναντί σου έχει παίξει το ρόλο της. Οψόμεθα bebakimou! Εδώ ήμαστε κι εδώ θα είσαι!
Απο εδώ, θα μαθαίνεις όλα όσα κάνεις και δεν κάνεις. Εύχομαι τη μέρα που θα αρχίσεις να διαβάζεις αυτό το blog να μπορώ να είμαι δίπλα σου και να το διαβάζουμε παρέα.
Και θα δούμε ποιός τελικά είχε δίκιο. Εγώ και η μαμά ή οι "άλλοι";;;

Ακολουθεί η αγαπημένη μου (ως τώρα) φωτογραφία μας. 
Είσαι 20 μηνών κι εγώ άφηνα γενειάδα :P

4 μήνες μετά....

Μικρέ μου, επέστρεψα! Όπως έχεις καταλάβει, ο μπαμπάς έπρεπε για λίγο καιρό να λείψει απο αυτό το ψηφιακό σου ημερολόγιο. Οι μήνες που πέρασαν ήταν δύσκολοι bebakimou. Προσπαθούσα να βρώ τον τρόπο να ισορροπήσω ανάμεσα στο πένθος μου και στις χαρές σου. Διάλεξα το δεύτερο για όσο ήμουν μπροστά σου και κράτησα το πρώτο για τις ώρες που έμενα μόνος μου, χαμένος στη θλίψη μου, στις σκέψεις μου και στα "γιατί" μου. Επέλεξα να μοιράζομαι τις μαύρες μου ώρες με τη μαμά σου και να ξεσπάω τα νεύρα μου στη δουλειά, στους συναδέλφους μου. Η αλήθεια είναι ότι έδειξαν όλοι μεγάλη υπομονή απέναντί μου και κάποια στιγμή θα πρέπει να τους ευχαριστήσω γι'αυτό. Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη ημέρα bebakimou.
Σήμερα για πρώτη φορά μπόρεσα να μιλήσω για αυτό που συνέβη στο παππού σου. Και συνειδητοποίησα ότι έφυγε ένα βάρος απο πάνω μου, σαν μια σκιά που μου καθόταν στο σβέρκο και δεν με άφηνε να σηκώσω το κεφάλι. Κατάλαβα ότι είναι πλέον καιρός να προχωρήσω μπροστά. Ο παππούς σου θα είναι πάντα στο μυαλό μου, πάντα θα μου λείπει σε ανύποπτες στιγμές στη ζωή μου, πάντα θα νομίζω ότι ακούω τον χαρακτηριστικό του τσιγαρόβηχα κάπου μέσα στο πλήθος, στην αγορά, στο εμπορικό, στο γήπεδο. Θα τον σκέφτομαι κάθε φορά που θα λέω κάποια αγαπημένη του έκφραση που ποτέ πριν δεν είχα καταλάβει  ότι την λέω κι εγώ! Κι αν ισχύει αυτό που λένε, ότι αυτοί που φεύγουν σε "βλέπουν" απο κάπου, νομίζω ότι αυτό θα ήθελε να κάνω. Και θα σκέφτομαι ότι με βλέπει. Σε έβλεπα μια μέρα να παίζεις και ασυναίσθητα σκεφτόμουν ότι τελικά η μεγαλύτερη επιτυχία ενός γονιού θα είναι να θέλουν τα παιδιά του να του μοιάσουν. Και ο παππούς σου το πέτυχε και με το παραπάνω αυτό. Και το ίδιο θέλω κι εγώ για εσένα. Θέλω όταν μεγαλώσεις να είσαι περήφανος για τον πατέρα σου. Μπορεί να μην κολυμπάμε στο χρήμα, μπορεί να μην ζούμε σε βίλες με πισίνες, μπορεί να μην οδηγάμε πολυτελή αυτοκίνητα, αλλά τελικά bebakimou, δεν μετράει τίποτα απ'όλα αυτά. Μετράει μόνο η ψυχούλα μας. Κι αν αυτή την κρατήσεις καθαρή, κάπου σε βγάζει τελικά. Κι εκείνη την ώρα που φεύγεις απο αυτή τη ζωή, το μόνο που αξίζει είναι τα "σ'αγαπώ"  που είπες. Και ξέρεις κάτι;
Χαίρομαι πολύ που ήμουν παρών εκείνη τη στιγμή που ο παππούς σου έφυγε, γιατί μπόρεσα να του σφίξω μια τελευταία φορά το χέρι και πρόλαβα να του πω με όλη μου τη ψυχή "Σ'ΑΓΑΠΑΩ". Και πρόλαβα να νοιώσω το σφίξιμο του στο χέρι μου, πρόλαβα να δω το τελευταίο δάκρυ του, πρόλαβα να νοιώσω στο μάγουλό μου την τελευταία του ανάσα.
Κι είναι αυτές οι στιγμές, που όσο σκληρές κι αν ακούγονται, κρύβουν μέσα τους μόνο αγάπη.
Κι αν μεγαλώνοντας bebakimou καταλάβεις οτι δεν σου είπα όσα σ'αγαπώ σου άξιζαν, να μπαίνεις να διαβάζεις αυτό το ημερολόγιο.
Και να θυμάσαι πάντα ότι ακόμη κι αν δεν στο έλεγα συχνά εγώ Σ'ΑΓΑΠΑΩ.

4 ημέρες μετά

Έχουν περάσει μόνο 4 ημέρες κι ο πόνος είναι ακόμα τόσο δυνατός...Πώς θα συνηθίσω την απώλειά του; Ακόμα νομίζω πώς θα τον ακούσω να φωνάζει στο ακουστικό του τηλεφώνου καθώς θα μιλάω με τη γιαγιά σου...φώναζε απο μακρυά "τί κάνεις υιέ; Φιλιά στη νύφη μου "...
Ξέρεις τί είναι αυτό που μου σπαράζει τη καρδιά; Ότι δεν θα τον θυμάσαι bebakimou...Δεν θα τον θυμάσαι τον παππούλη σου.... Δεν θα τον ζήσεις, δεν θα τον γνωρίσεις, δεν θα μάθεις ποτέ πόσο υπέροχος άνθρωπος ήταν. Δεν θα μάθεις ποτέ πόσο πολύ σε αγαπούσε, πόσο περήφανος ήταν που είχες το όνομα του. Δεν θα σε πάει βόλτα στο πάρκο, που τόσο πολύ το περίμενε.... Δεν θα σε πάρει απο το χέρι να σε πάει βόλτα στην πλατεία, να περηφανευτεί για το εγγονάκι του.
Δεν θα σου δώσει ποτέ κρυφά απο εμάς σοκολάτες, δεν θα σε κακομάθει όπως κάνουν όλοι οι παππούδες. Και προχθές...αχ προχθές μου έσκισες τη καρδιά, όταν πήγαμε επίσκεψη στη γιαγιά κι εσύ φώναζες "παππού...παππού" και έδειχνες τον καναπέ της κουζίνας...γιατί εκεί τον είχες δεί τελευταία φορά, ξαπλωμένο κι εξαντλημένο...Ήθελε τόσο πολύ να σε πάρει αγκαλιά και να σε φιλήσει, αλλά δεν είχε δυνάμεις...δεν μπορούσε πλέον. Κι έβλεπα στα μάτια του πόσο απεγνωσμένος ήταν, πόσο ανήμπορος και συνάμα τρομαγμένος. Ήθελα να κλάψω, αλλά κρατήθηκα για χάρη της γιαγιάς σου...η καημενη κάνει τέτοια υπερπροσπάθεια να φανεί ψύχραιμη αλλά η θλίψη στο βλέμμα της λέει πιο πολλά απ'όσα νομίζει. Κι έχουν περάσει μόνο 4 ημέρες......

ΥΓ. Με συγχωρείς μικρέ μου αν σε στεναχωρώ, αλλά εγώ ήμουν το δικό του bebaki...

Μια Κυριακή αλλιώτικη απο τις άλλες....

Ξέρεις πόση ώρα σκέφτομαι τί τίτλο να δώσω σε αυτή την ανάρτηση;
Δεν μου κάθεται τίποτα, δεν μου αρέσει τίποτα γιατί είναι μερικά πράγματα που απλά δεν μπορείς ούτε καν να τα περιγράψεις πόσο μάλλον να τα δώσεις και τίτλο.
Θα σου πω περιληπτικά μια ιστορία. Ήταν κάποτε bebakimou ένα αγοράκι. Ο μπαμπάς του ήταν ένας καλός άνθρωπος, οικογενειάρχης, ήσυχος και ευγενικός. Πάντα με ένα τραγούδι στα χείλη. Όταν κάποιος τον φώναζε,  κατέβαινε τα 36 σκαλοπάτια που χώριζαν το σπίτι του απο τον δρόμο πάντα σιγοτραγουδώντας ή σφυρίζοντας. Το αγοράκι που σου λέω, δεν θυμάται και πολλά απο την παιδική του ηλικία που να περιλαμβάνουν και τον μπαμπά του. Όχι γιατί ο μπαμπάς του τον παραμελούσε ή κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα. Τον αγαπούσε πολύ. Όμως, το αγοράκι της ιστορίας μας δεν ήταν μόνο του.
Είχε και 2 μεγαλύτερες αδελφές που τον αγαπούσαν πολύ. Τον πήγαιναν βόλτες με το καρότσι του, έπαιζαν μαζί του. Όμως bebakimou για να μπορέσει να ζήσει αυτή η οικογένεια ο μπαμπάς έπρεπε να δουλεύει. Να δουλεύει πολύ και σκληρά. Σε 2 και 3 δουλειές τη μέρα. Αλλά δεν παραπονιόταν. Ήξερε ότι πρέπει να το κάνει ακόμη κι αν αυτό του στερούσε το χρόνο για να παίξει με τα παιδιά του. Ύστερα όμως ερχόταν το Σαββατοκύριακο και ο μπαμπάς ήταν εκεί. Για το αγοράκι μας, η Κυριακή ήταν η καλύτερη μέρα του κόσμου. Γιατί την Κυριακή ο μπαμπάς του ήταν όλος δικός του. Η μαμά έπρεπε να έχει έτοιμο το φαγητό νωρίς, γιατί οι άντρες της θα πήγαιναν στο....γήπεδο! Ναι, ο μπαμπάς ήταν ποδοσφαιρόφιλος και αγαπούσε μόνο μια ομάδα. Τον Ηρακλή. Την Ηρακλάρα του όπως την έλεγε. Φυσικά το μικρόβιο το κόλλησε και στο αγοράκι της ιστορίας μας. Έτσι κάθε Κυριακή, ο μπαμπάς και το αγοράκι έτρωγαν νωρίς νωρίς, ντύνονταν και κατέβαιναν στη πλατεία του χωριού. Εκεί, όλο και κάποιον θα συναντούσαν που θα πήγαινε στο γήπεδο με το αυτοκίνητο του. Γιατί η οικογένεια δεν είχε δικό της αυτοκίνητο. Όμως πάντα κάποιος βρισκόταν. Με πόση αγωνία περίμενε το αγοράκι να δεί κάποιον να σταματάει για να τους πάρει! Και μετά στο γήπεδο...τί ωραία που ήταν στο γήπεδο!
Και έτσι τα χρόνια περνούσαν. Ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Και το αγοράκι μεγάλωσε και  πήρε δικό του αυτοκίνητο. Πλέον, δεν χρειαζόταν να περιμένουν να περάσει κάποιος να τους πάρει! Όμως η παρέα είχε μεγαλώσει. Η μεγάλη αδελφή του είχε παντρευτεί και είχε πλέον δύο δικά της παιδάκια. Και πηγαίνανε όλοι μαζί στο γήπεδο! Το μικρό αγοράκι είχε μεγαλώσει, είχε γίνει ολόκληρος άντρας και είχε κάνει κι αυτός ένα παιδάκι. Ένα αγοράκι. Ένα πανέμορφο αγοράκι. Και ονειρευόταν τη μέρα που αυτός, το παιδί του, ο μπαμπάς του και τα 2 ανίψια του θα πήγαιναν μια μέρα όοοολοι μαζί στο γήπεδο να δούνε τον Ηρακλή!
Αλλά bebakimou, η ζωή είχε άλλα σχέδια.
Ο μπαμπάς του αρρώστησε....Αρρώστησε ξαφνικά και βαριά. Και μια ημέρα, μια παγωμένη Κυριακή του Δεκέμβρη, σ' ενα κρεβάτι νοσοκομείου κι ενώ το αγοράκι της ιστορίας μας του κρατούσε το χέρι σφιχτά, έφυγε απο τη ζωή τόσο ήσυχα κι ήρεμα όσο είχε ζήσει. Με αξιοπρέπεια και λεβεντιά.
Και το αγοράκι έβαλε τα κλάματα. Είχε χάσει τον μπαμπά του, έτσι ξαφνικά.
Το όνειρό του δεν θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα κι έκλαιγε απαρηγόρητα.
Όμως μετά, σκέφτηκε ότι πρέπει να συνέλθει.
Γιατί είχε ένα παιδάκι να μεγαλώσει, που μάλιστα το είχε ονομάσει όπως τον μπαμπά του.
Τον έλεγαν Γιώργο.
Αλλά αυτός, τον φώναζε tobebakimou.....

Για τον μπαμπά μου...τον παππού σου..

Το πιο σύντομο post που θα διαβάσεις....

"-Γιώργο, τον αγαπάς το μπαμπά;"

"-Νιεεε"

ΛΙΩΜΑ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ!