10 Ιουλ 2013

Μπαμπάς μόνος στο σπίτι.

Που λές bebakimou, όπως βλέπεις και απο την ημερομηνία, είναι κατακαλόκαιρο. Που σημαίνει μπάνια, θάλασσα, ήλιος, διακοπές! Η γιαγιά και ο παππούς έχουν ένα εξοχικό στη Μηχανιώνα, όπου μπορούσαμε να το έχουμε σαν ορμητήριο για όπου θέλουμε να πάμε ή ακόμα και να μείνουμε εκεί και να πηγαίνουμε για μπάνιο σε κοντινές παραλίες. Έτσι λοιπόν, πριν 15αρια μέρες, φορτώσαμε το αυτοκίνητο και πήγαμε οικογενειακώς να μείνουμε εκεί 3 μερούλες, να κάνεις τις βουτιές σου, να παίξεις με τα κουβαδάκια σου στην άμμο, να καταλάβεις καλοκαίρι βρε παιδί! Πέρασαν οι 3 μέρες και γυρνώντας στο σπίτι, ήρθε στον μπαμπά σου Η ιδέα! Αφού εγώ δουλεύω σαν το σκυλί το μαύρο και εσύ είσαι όλη μέρα με τη μαμά, (το πρωί λόγω ήλιου κλεισμένοι στο σπίτι και το απόγευμα καμιά βόλτα απο το κοντινό πάρκο) και αφού την επόμενη εβδομάδα η γιαγιά σου και ο παππούς σου θα πήγαιναν για κανα μήνα να μείνουν εκεί, γιατί να μην πάτε κι εσύ με τη μαμά;; Να πηγαίνετε για μπανάκι στη θάλασσα, να δεί η μαμά σου και τις φίλες της (αφού εκεί περνούσε τα καλοκαίρια της όταν ήταν παιδί), να μπορέσει να βγεί κανα βράδυ έξω, γενικά να φύγετε απο το σπίτι και να κάνετε mini διακοπές. Η μαμά συμφώνησε, η γιαγιά και ο παππούς φυσικά και δεν έφεραν καμιά αντίρρηση και έτσι, μαζέψαμε τα μπογαλάκια σας, τα παιχνιδάκια σου, το ποδηλατάκι σου, το γιογιό σου (γιατί ήμαστε και σε φάση εκπαίδευσης τουαλέτας), γεμίσαμε το αυτοκίνητο, μπήκαμε κι εμείς μέσα και ξεκινήσαμε μια Παρασκευή να πάμε στο εξοχικό. Ήρθε όμως η Κυριακή κι ο μπαμπάς έπρεπε να γυρίσει πίσω γιατί δούλευε. Ομολογώ ότι απο τη μια δεν ήθελα να φύγω  κι απο την άλλη σκεφτόμουν ότι αυτή η μια εβδομάδα μόνος στο σπίτι, θα μου έκανε καλό. Θα μπορούσα να δουλέψω απερίσπαστος και να μην νοιώθω ενοχές που σε άφηνα μονίμως με τη μαμά (να σου πώ βέβαια, ότι αυτό γινόταν μόνο τις καθημερινές γιατί τα Σαββατοκύριακα, τα παρατούσα όλα και ήμουν όλος δικός σου. Κι αυτό ήταν αδιαπραγμάτευτο!) Θα έβλεπα το σαλόνι επιτέλους συμμαζεμένο, δεν θα πατούσα ξυπόλητος πάνω σε αυτοκινητάκια, πλειμομπίλ πεταμένα στο πάτωμα, θα καθόμουν στο μπαλκόνι να απολαύσω μια παγωμένη μπύρα δίχως να με κάνεις μούσκεμα με το νεροπίστολο σου, θα έκανα μπάνιο όποια ώρα ήθελα, θα έτρωγα μπισκοτάκια με το καφεδάκι μου δίχως να κρύβομαι απο εσένα (απαγορεύονται τα γλυκά- ακόμα!) Τέτοια σκεφτόμουν ο κακομοίρης. Έτσι, φτάνοντας στο σπίτι, αισθανόμουν λίγο περίεργα. Μια περίεργη χαρά, που έστω και για λίγες μέρες θα είμαι ΜΟΝΟΣ στο σπίτι (όταν μεγαλώσεις και θα περιμένεις πως και πώς να φύγουμε για να μείνεις μόνος σου, θα με καταλάβεις) και απο την άλλη ένα μικρό τσίμπημα στη καρδιά που σας άφησα πίσω, αν και ήξερα ότι θα περνούσατε όμορφα, έστω και χωρίς εμένα. Και πέρασαν οι πρώτες 3-4 ώρες μοναξιάς και άρχισε κάτι να με ενοχλεί. Και να το πρώτο μήνυμα στο κινητό της μαμάς "τί κάνετε; Με ψάχνει ο μικρός;". Και δώστου κι άλλο μήνυμα, κι ακόμη ένα, κι ακόμη ένα... Κι ήρθε και βράδιασε bebakimou. Και έπρεπε να ανέβω στη κρεβατοκάμαρα να κοιμηθώ. Ξάπλωσα, γύρισα πλευρό, ξαναγύρισα πλευρό, σηκώθηκα να πιώ νερό και η ώρα περνούσε κι εμένα ύπνος δεν με έπιανε. Μα τί διάολο. σκεφτόμουν, κοιμήσου επιτέλους!
Αμ δε! Και τότε συνειδητοποίησα αυτό που μου συμβαίνει. Δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί λείπετε ΕΣΕΙΣ απο το σπίτι. Το "όνειρο" της "εργένικης εβδομάδας" έγινε εφιάλτης και αϋπνίες! Ήξερα τί έπρεπε να κάνω. Σηκώθηκα, πήγα στο δωμάτιό σου και βρήκα ένα απο τα μικρούτσικα φανελάκια που φοράς στο ύπνο. Το έβαλα στη μύτη μου και πήρα βαθιά ανάσα. Μύριζε εσύ. Κι άλλη βαθιά ανάσα. Ναι, δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί ΜΟΥ ΛΕΙΠΑΤΕ. Μου λείπατε αφάνταστα πολύ. Αποφάσισα να πάρω μαζί μου στο κρεβάτι το φανελάκι σου, όπως εσύ κοιμάσαι αγκαλιά με το νάνι σου που μυρίζει μανούλα και σε ηρεμεί. Έτσι κι εγώ, το φανελάκι σου μύριζε εσύ, ήσουν εσύ δίπλα μου. Κοιμήθηκα με ένα κομμάτι ύφασμα στα χέρια κι όμως αισθανόμουν τόσο όμορφα. Ένιωθα ότι ήσουν εδώ, μαζί μου, ανάμεσα σε μένα και στη μαμά. Το πρωί που ξύπνησα ήμουν προβληματισμένος. Αν έτσι δύσκολα πέρασε το πρώτο βράδυ, τί θα κάνω όλα τα υπόλοιπα που θα είμαι μόνος;;;; Υπομονή και μόνο υπομονή μάλλον! Κι έτσι ακριβώς γίνεται. Σήμερα που σου γράφω, είναι το 4ο βράδυ που είμαι μόνος. Πλέον μετράω το βράδια μέχρι να ανταμώσουμε ξανά. Είχα στο μυαλό μου να έρθω να σας βρώ το Σάββατο αλλά όχι! Παρασκευή, μόλις φύγω απο τη δουλειά, θα έχω ήδη φορτωμένη τη βαλίτσα στο αυτοκίνητο και βούρ! Αρκετά με την "εργένικη" εβδομάδα μου, αρκετά με το "συμμαζεμένο σαλόνι, αρκετές μπύρες ήπια μόνος σαν το κούκο στο μπαλκόνι. Μου λείπει η ακαταστασία σου, μου λείπει να πατάω ξυπόλητος πάνω σε αυτοκινητάκια, πλειμομπίλ και ότι άλλο έχεις πετάξει στο σαλόνι, μου λείπει να με κάνεις μούσκεμα με το νεροπίστολο σου και να γελάς με τη καρδιά σου, δεν θέλω να ξαναφάω μπισκοτάκι με τον καφέ μου! Θέλω να μπώ στο αυτοκίνητο και να έρθω κοντά σας, θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να με πείς "μπαμπακούλη μου", θέλω να δώ τη μαμά σου (πόσο μου έλειψε η μαμά σου....).
Πόσο χαζός ήμουν που πίστευα ότι μου χρειαζόταν μια εβδομάδα μόνος μου.
Το μόνο που χρειάζομαι σε αυτή τη ζωή είστε εσείς οι δυο. Εσύ και η μαμά σου.
Και τελικά ναι, ίσως όντως να μου χρειαζόταν μια "εργένικη εβδομάδα" για να καταλάβω  το αυτονόητο.

3 σχόλια:

  1. Υπέροχη αυτή η αυτονόητη διαπίστωση ε;
    Χμ τελικά να τον πιστέψω τον άντρα μου που όταν φεύγουμε μας λέει ότι του λείπουμε...
    Καλό καλοκαίρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βεβαίως και να τον πιστέψεις! Μπορεί μερικές φορές να δείχνουμε αποκομμένοι και απόμακροι, αλλά trust me, τα φαινόμενα απατούν! Ηα καρδούλα μας το ξέρει :))
    Καλό καλοκαίρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΟΤΑΝ ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΜΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΔΙΑ ΣΟΥ...ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΟ..ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!!

    ΜΕ ΤΟ ΚΑΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΙΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ!!!!ΚΑΛΟ ΣΚ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή