4 ημέρες μετά

Έχουν περάσει μόνο 4 ημέρες κι ο πόνος είναι ακόμα τόσο δυνατός...Πώς θα συνηθίσω την απώλειά του; Ακόμα νομίζω πώς θα τον ακούσω να φωνάζει στο ακουστικό του τηλεφώνου καθώς θα μιλάω με τη γιαγιά σου...φώναζε απο μακρυά "τί κάνεις υιέ; Φιλιά στη νύφη μου "...
Ξέρεις τί είναι αυτό που μου σπαράζει τη καρδιά; Ότι δεν θα τον θυμάσαι bebakimou...Δεν θα τον θυμάσαι τον παππούλη σου.... Δεν θα τον ζήσεις, δεν θα τον γνωρίσεις, δεν θα μάθεις ποτέ πόσο υπέροχος άνθρωπος ήταν. Δεν θα μάθεις ποτέ πόσο πολύ σε αγαπούσε, πόσο περήφανος ήταν που είχες το όνομα του. Δεν θα σε πάει βόλτα στο πάρκο, που τόσο πολύ το περίμενε.... Δεν θα σε πάρει απο το χέρι να σε πάει βόλτα στην πλατεία, να περηφανευτεί για το εγγονάκι του.
Δεν θα σου δώσει ποτέ κρυφά απο εμάς σοκολάτες, δεν θα σε κακομάθει όπως κάνουν όλοι οι παππούδες. Και προχθές...αχ προχθές μου έσκισες τη καρδιά, όταν πήγαμε επίσκεψη στη γιαγιά κι εσύ φώναζες "παππού...παππού" και έδειχνες τον καναπέ της κουζίνας...γιατί εκεί τον είχες δεί τελευταία φορά, ξαπλωμένο κι εξαντλημένο...Ήθελε τόσο πολύ να σε πάρει αγκαλιά και να σε φιλήσει, αλλά δεν είχε δυνάμεις...δεν μπορούσε πλέον. Κι έβλεπα στα μάτια του πόσο απεγνωσμένος ήταν, πόσο ανήμπορος και συνάμα τρομαγμένος. Ήθελα να κλάψω, αλλά κρατήθηκα για χάρη της γιαγιάς σου...η καημενη κάνει τέτοια υπερπροσπάθεια να φανεί ψύχραιμη αλλά η θλίψη στο βλέμμα της λέει πιο πολλά απ'όσα νομίζει. Κι έχουν περάσει μόνο 4 ημέρες......

ΥΓ. Με συγχωρείς μικρέ μου αν σε στεναχωρώ, αλλά εγώ ήμουν το δικό του bebaki...